De Weg Kwijt

Vanaf het bankje bij de zeewering hadden we een mooi uitzicht op de branding en de schepen, die verderop richting haven voeren. De zee was kalm en het geluid van de golfslag over de kiezelstenen aan de waterkant was erg rustgevend. De lucht zag er wat grauw uit, sommige zware wolken deden sterk aan het werk van de schilder Ruysdael denken. Het gaf ons niets, het was genieten.

Een vrij kleine auto reed ons langzaam voorbij, leek erg vol. Achterop was in plaats van een sticker met "Pas Op: Baby aan Boord" eentje te zien met de tekst "Galactic Shooter on Board". De auto parkeerde op de enige invalidenparkeerplaats; verderop waren vier lege andere plaatsen beschikbaar.

Achter elkaar stapten een jongen van een jaar of veertien met een vlezig gezicht en opgeschoren haar, een iets jonger, mager jochie met iets langer haar en een brilletje en een peuter met een wel erg dikke buik uit. Het arme kind leek wel zwanger, wat op die leeftijd niet te hopen is.

De jongens liepen het trappetje achter ons af dat naar het water leidde. De jongste liep naar het water, de oudste besloot de zeewering te beklimmen via de uitstekende stenen, de driekwart literfles met energy-drink tussen de tanden geklemd. Het dikke peutertje keek het hoofdschuddend aan en zei tegen ons dat zij dat echt niet ging doen. Die trap was er niet voor niets. Zij voegde zich bij het bebrilde jochie.

Inmiddels was er een magere jonge meid uit de auto geklommen, ook zij had op de achterbank gezeten. Ze was duidelijk in de groei: de lengte van de broekspijpen was vroeger aanleiding om iemand te vragen of het hoog water was. Op haar hoofd had ze modieus haar capuchon gedrapeerd, tegenwoordig hoort dat omdat dat een hoodie is. Vloekend vroeg ze of dit nu echt moest.
"Laat me er in! Verdomme, ik bevries zowat!" Het leek me sterk, het was immers tien graden celsius.

"Hou even vast!", riep de klimmer en wierp haar de fles toe. "Doe het zelf!", riep ze behulpzaam. Hij klauterde over de rand en wierp de nu lege fles richting prullenbak. Na een paar keer missen, keek hij in onze richting en stopte hem in de bak. Hij liep naar de voorkant van de auto waar ik een vrouw kon zien zitten en ging rare bekken trekken en tegen het raam kloppen. Vanuit de auto werd iets geroepen wat hem deed stoppen. In plaats daarvan besloot hij nu in de lantaarnpaal te klimmen, wat niet erg vlotte. Het meisje stond inmiddels weer bij de auto te vloeken. Het hielp haar niet veel en ze ging op een bankje verderop zitten, alwaar ze een dramatisch boze houding aannam.

De klimmer gaf het op en liep naar de kleine kinderen aan de waterkant. Een portier aan de voorkant ging open en een kaalgeschoren man stapte uit met een pakje shag en een sigaret in de hand. Hij had een huidskleur waarvan ik altijd aanneem dat je die krijgt van veel roken: een vale ongezonde kleur. "Ga je lekker?", vroeg hij aan het boze meisje.
"Stort toch in mekaar, LUL!", riep ze. Hij haalde zijn schouders op, bleef naar haar kijken en begon te roken.

"Soms kan ik je wel wat aandoen.", zei hij tenslotte.
"Ik vermoord jou eerst!" beloofde ze.

We hadden genoeg gezien en gehoord. Verderop is nog een mooie baai waar je heerlijk kan zitten.
En daar kunnen geen auto's komen.
===========================================================

Barcode

Ons supersonisch koffiezetapparaat had al na drie weken de geest gegeven. Via email deden wij ons beklag hierover bij de Duitse leverancier. Die gaf ons meteen de mogelijkheid om het onwillige geval terug te sturen. Het bedrijf zou kijken of het hersteld kon worden of dat wij in aanmerking kwamen om een vervanger te krijgen. Voor de ter postbezorging kregen wij via email een document wat geprint diende te worden.  Het bleek een vel wat in twee geknipt moest worden: een deel met drie barcodes en een uitgebreide instructie. De drie barcodes moesten aan het te verzenden pakket worden geplakt.

Op het postkantoortje nam de dienstdoende mevrouw het pakketje met het apparaat in ontvangst en daarna de handleiding. Voortvarend legde ze de handleiding terzijde en scande de bovenste barcode.
"Niks", mompelde ze. "Weer niks", volgde na de tweede scan. "Hmm, de computer zegt dat hij deze barcode niet herkent, hij is niet ingevoerd. Dat wordt moeilijk..."
Mijn vrouw bood aan om de instructie voor te lezen. Dat was de eer van de postbeambte te na en ze begon de kleine lettertjes hardop te lezen: "Eerst wegen, dan het land kiezen, dan de zipcode invoeren, dan de barcode scannen. Hoera! Jullie hebben geluk."

We keken elkaar even aan, bedankten de postmevrouw uitvoerig en besloten ons succes met een cappuccino met appeltaart te vieren. Boften wij even!
=================================================

Een vreemd groepje

Er kwam een vreemd uitziend groepje voorbij lopen: een jonge vrouw achter een enorme kinderwagen met een klein meisje aan haar hand. Aan de kinderwagen was de lijn bevestigd van een langharige teckel en achter het groepje liep een zwart/witte kat.

Mijn vrouw stopte ze, vroeg aan het moedertje of zij misschien de echtgenote was van Dave, de loodgieter. Dat was niet het geval, Dave was hun buurman, ook zijn partner had een baby.
"Maar", voegde ze er aan toe "Ik heb er twee". En warempel, er lag een tweeling in de wagen.
Mijn vrouw nam aan dat ze haar handen vol zou hebben: het andere kind kon niet ouder zijn dan een jaar of twee. "Dat kun je wel stellen", zuchtte ze.

Het meisje luisterde geinteresseerd wat de volwassenen zoal te bepraten hadden, de teckel zat geduldig te wachten en de kat drentelde een beetje om het groepje heen.
De kat bleek al 18 jaar oud te zijn en altijd mee te lopen als ze een blokje om gingen.
Wij waren uiteraard verbaasd, niet veel katten doen dit. Normaal vindt een kat het wel best als baas of bazin het huis uit loopt.

De kat leek het allemaal bijna te verstaan, maar was het blijkbaar snel zat.
"Miauw, mow", kreeg de mevrouw te horen.
"Oh, ik geloof dat we door moeten lopen" lachtte ze.
Het groepje zette zich weer in beweging, de kat liep achteraan. Ze deed me aan een schaapherder denken.
====================================================

Folly

                                          Folly Tower in Appley Park

Als je langs het kustpad naar Ryde loopt of fietst kom je dit aparte bouwsel tegen in Appley Park.
Ik vroeg me steeds af wat dit voor kasteeltje of gebouwtje is. Onlangs keken mijn vrouw en ik naar een programma over tochten over Engelse en Ierse kanalen met Prunella Scales (bekend als echtgenote van Basil Fawlty in de tv-serie Fawlty Towers) en haar man, Timothy West. Op een eilandje in het water was een dergelijk bouwsel te zien. Een folly volgens het programma.

Uiteraard heb ik iets verder gezocht en vond op Wikipedia een heel artikel over dit verschijnsel. Het is een paar eeuwen mode geweest voor groot-grondbezitters om voor de sier iets op hun land te zetten. Dit varieerde van nep-vuurtorens tot klooster-ruines tot Griekse tempels tot Egyptische pyramides tot Mongoolse tenten. Het kon niet gek genoeg zijn. De bouwsels hadden totaal geen enkel nut, waren slechts voor de sier gebouwd.

Deze bouwsels zijn in Ierland tijdens de hongersnood in de 19e eeuw veelal gebouwd om werklozen aan het werk te zetten. In Nederland is de Pyramide van Austerlitz befaamd; is opgebouwd om de soldaten van Napoleon bezig te houden tijdens een periode waarin niet gevochten hoefde te worden. In Engelse termen is de Pyramide van Austerlitz dus ook een folly.

De folly in Appley Park heeft overigens  tegenwoordig wel degelijk een functie: je kan er een kopje koffie of thee nuttigen en er is een souvenirswinkel in gehuisvest. Volgens de definitie is het dan geen folly meer, maar wegens de reden van de bouw blijft het dat natuurlijk wel.
=====================================================
                                         

Magma

Begin jaren '70 was ik een week met een van mijn vrienden in Parijs. We deden de normale toeristische uitstapjes en zaten daarom regelmatig in de Metro. Op een middag raakten we met twee leuke Parisiennes aan de praat, die bij ons kwamen zitten. Voordat ze uitstapten wilden ze met ons afspreken: er bleek een gratis popfestival te zijn. De Parijse dames noemden wat namen die me niets zeiden, tot ze aankwamen bij Magma. Die band kende ik wel: ze maakten een soort fusion van progrock en free jazz. Geen band die je daarmee kon vergelijken. Die band zien en dan nog gratis ook, dat was boffen. Ze legden uit waar het was en toen ze afscheid namen, was het: "A bientot!"

Hun uitleg was vrij goed, het vinden van het festival-terrein was geen enkel probleem. Het hele gebeuren bleek plaats te vinden in een enorme circustent, de grootste die ik ooit gezien heb. De meiden waren nergens te zien en wij besloten maar naar binnen te gaan en een plekje te zoeken. De ruimte was immens, je moest eerst door de enige ingang en liep dan langs het podium naar de houten banken, die tot in de nok waren opgesteld. We besloten om ergens in het midden te zitten; niet te veel beneden waar je gedrang kon verwachten en niet te hoog wegens mijn vreselijke hoogtevrees.

Toen we eenmaal zaten, konden we op ons gemak de tent doorspieden naar onze afspraakjes. De tijd verliep, volgens het schema zou de eerste band al een half uur aan het spelen moeten zijn, maar het enige wat je hoorde was ontevreden geroezemoes van het publiek. Ik had het idee dat er gewacht werd tot de tent vol zou zitten. Dit gebeurde niet; er werd afgetrapt door een band die zich keurig aan het publiek voorstelde. Ik verstond er niets van; veel had het ook niet uitgemaakt, ik kende ze toch niet. Al met al was het ook niet best wat we te horen kregen. Het publiek had er na vier nummers genoeg van en begon de naam van Magma te scanderen. Het leek me niet echt leuk voor de band die speelde, maar ze gingen dapper door.

Ze gingen ook door toen de eerste lege bierblikken richting podium gegooid werden. Toen de blikken halfvol of zelfs vol waren, werd het hen te gortig en ze vluchtten onder luid gejoel de tent uit. En toen was er dus weer niets, waarop een deel van het publiek interesse bleek te hebben een slopersbedrijf te beginnen. Er werd flink ingehakt op de houten banken. Verderop waren wat stoei-, misschien vechtpartijen te zien. Dit duurde een minuut of twintig. Daarna brak er paniek uit.

Franse oproerpolitie was de tent binnengekomen, in vol ornaat en ze bleek twee doelen te hebben: de tent schoonvegen en op alle aanwezigen in te hakken met hun wapenstokken. Het publiek kreeg verschillende gedachten: uit de tent vluchten, waarbij je dus wel langs de politie moest. Zonder een paar venijnige meppen kwam je daar niet langs. Ze sloegen raak en hard en ze het interesseerde ze echt niet wie de klappen kreeg. Ik zag zowel een dikke jongen in een leren jas als een meisje in een soort hippie-outfit met bebloed hoofd uiteindelijk de tent uitraken.

Een ander deel van het publiek probeerde de wapenstokken te ontwijken, maar werd daardoor steeds meer in een hoek gedreven. We besloten het resultaat niet af te wachten en gingen tot boven in de tent. Bovenin kregen we het voor elkaar om het dak van de tent te openen en eruit te kruipen.
De achterkant van de tent bleek het geraamte te tonen: een soort stijger-constructie. Ik besloot niet omlaag te kijken, of in ieder geval zo weinig mogelijk en we klommen bevend en wel omlaag.

Achter de tent was de strijd amper te horen, maar echt veilig voelden we ons nog niet. Half lopend, half rennend maakten we ons uit de voeten. Pas in een cafeetje in een naburige wijk kwamen we tot rust achter een verdiend glas bier. "Wel jammer van die meiden.", zei ik en ondanks alles kregen we de slappe lach.
=================================================

John Cooper Clarke

John Cooper Clarke, de Engelse kruising tussen Jules Deelder en Herman Brood, de eerste punk-dichter die optrad tussen de bands. Net als Jules Deelder spuwt hij in sneltreinvaart een salvo aan woorden de zaal in. Het was voor mij een grote uitdaging om zijn poezie in het theater te kunnen volgen. Het lukte mij niet voor 100%: je kan geen moment je aandacht laten verslappen.

Na het optreden trokken we onze jassen aan en werden aangesproken door een imposante man. Het bleek de manager van Cooper Clarke te zijn, in een vorig leven drummer in de befaamde punkgroep The Clash. Dat was voor mij al een sensatie. Hij vroeg of we genoten hadden en wij beaamden dat. Mijn vrouw voegde er nog aan toe dat ze de dichter zo'n 35 jaar eerder ook had zien optreden. Dat vond de manager een prachtig verhaal en meende dat dit gedeeld moest worden met John Cooper Clarke.

Deze was aan het kletsen met wat bewonderaars, maar die werden resoluut aan de kant geschoven.
"John, dit vind je vast leuk!" Mijn vrouw moest het verhaal over het eerdere optreden nog eens doen.
De dichter kon zich het optreden herinneren, wat op zich al wonderlijk is vanwege zijn drugs-verslaving in die tijd. Hij vroeg of de voorstelling van vanavond de moeite waard was vergeleken met die van 35 jaar terug. Mijn vrouw antwoordde: "Vanavond was nog beter!"

De dichter vond dat mijn vrouw een lieve schat was, greep haar beet en gaf haar een smakkerd. Daarna ging hij, meer dan gewillig op de foto met haar en signeerde ons programmaboekje.
Toen we in de taxi naar huis stapten, zei ik tegen mijn vrouw dat ik bijna jaloers was geworden.
"Hij zoent echt niet lekker", reageerde ze en trok een vies gezicht.
"Daarom BIJNA!", had ik het laatste woord.
========================================================

Een foto

                     The Old Fort in de Solent, tussen the Isle of Wight en het vasteland van Engeland.

Het was woensdagavond, Curry Night in de pub The Old Fort. We waren mooi op tijd, hopelijk kregen we een tafeltje met een mooi uitzicht op de Solent. Vanuit de pub is het oude fort goed te zien. Het is er eentje van een hele serie van die dingen, ooit gebouwd om Engeland te beschermen tegen Napoleon lll.

Er kwam net iemand naar buiten lopen. Ik herkende hem meteen: het was de wat vreemd uitziende man die altijd naast de deur zit in een soort schoolbank. Zijn gezicht geeft altijd een constante verbazing weer. Bij vertrek uit de pub wenst hij altijd iedereen luidkeels goedenavond.

Hij liep naar ons toe en haalde een map tevoorschijn, een soort ding waar kunstenaars hun portfolio in zouden bewaren. Er bleek een foto in te zitten. Een heel grote en zeer professioneel uitziende afdruk nog wel, van deze verbaasd kijkende man vlak voor het fort in het water. "Ik ben er geweest!", riep hij enthousiast. "Wat een mooie foto!", zei mijn vrouw. Hij knikte en stopte de foto terug.

Terwijl wij verder liepen vroeg mijn vrouw zachtjes: "Waarom liet hij die speciaal aan ons zien?"
Ik wees achter me, waar hij inmiddels een ouder echtpaar aansprak en de map weer uit zijn tas haalde. Ze knikte begrijpend en we liepen de pub binnen.
==========================================================

Meeuwen

In plaats van oud brood in de vuilniszak te stoppen, geven wij het aan de vogels. Aan de kust heb je geen eenden en dus geven we het aan meeuwen en een enkele kraai.

Terwijl mijn vrouw hiermee vanmiddag bezig was, stopte ze even. Er kwam een gezette vrouw aanlopen met van die stokken die je gebruikt voor Nordic Walks. Achter haar liep een net zo dikke man, gehuld in een jogging pak. De vrouw keek afkeurend: "Tss, de meeuwen voeren. Je zou de doodstraf moeten krijgen!"

"Zeker jaloers", dacht ik, maar we zwegen allebei, keken elkaar alleen maar even aan. Toen ze gepasserd waren, wierp mijn vrouw opnieuw een versnipperde boterham richting zee. Een tiental meeuwen wierp zich krijsend op de lekkernij. Ik hoopte even dat ze de vrouw zouden onderschijten, maar dat gebeurde niet. Soms is er geen gerechtigheid...
==============================================================

Een Mysterie

Op 14 september 2015 werd om bijna half acht 's-avonds op Yaverland Beach, aan de westzijde van het eiland Wight een gele kayak aangetroffen met een dode man.

Uiteraard werd de politie gewaarschuwd. Deze heeft geen idee hoe de man om het leven is gekomen. Verder heeft men geen idee om wie het gaat. Het enige dat men weet is dat het gaat om een man, die tussen de 25 en 35 jaren oud is; hij heeft blauwe ogen, donker haar, een verzorgd gebit en ogenschijnlijk in een zeer goede conditie.

                                          Yaverland Beach

De politie heeft een oproep gedaan aan het publiek om informatie over deze man.
Inmiddels weet men wel dat de man voor het laatst in het openbaar gezien is in een kayak-winkel in Newhaven in Sussex op het vasteland van Engeland op 8 september 2015. Zes dagen eerder.

                                          Newhaven, Sussex

                                          De winkel waar de man voor het laatst is gezien

Vooralsnog denkt de politie niet aan een misdrijf: men heeft het over een onverklaarbare dood.

Het zette mij aan het denken. Zou de man van het vasteland helemaal naar Yaverland gevaren zijn? Of wilde hij de kortere oversteek maken naar Ryde of Cowes in het noorden van Wight en onderweg in problemen zijn gekomen? Of zou hij met de auto de oversteek via de ferry hebben gemaakt en dan zijn gaan varen in zijn kayak vanuit een plekje op Wight? In dat geval zou zijn auto ergens geparkeerd moeten zijn. Helaas voor deze zaak zijn op Wight de meeste van de parkeerplekken gratis, dus een plotselinge ontdekking door een parkeerwachter zit er niet in.

Op Wight gebeurt niet echt veel, grootste nieuws vandaag is het van de weg slippen van een auto. Een zaak als deze trekt dus de aandacht. Ik ben zeker van plan nieuws hierover nauwlettend te volgen en ik zal dit stuk aanvullen als er wat te melden valt.
==================================================

Inmiddels is het 9 oktober 2015. Nog steeds is niet bekend wie deze man is.
Er is wel bekend gemaakt dat hij in de winkel in Newhaven een Sevylor Colorado kayak heeft gekocht voor £ 279.99.
En er is een e-foto gepubliceerd in de landelijke pers, geconstrueerd door de politie van Hampshire, waar the Isle of Wight onder valt. Misschien dat dit gaat helpen?
Dit is hem:

Als er nieuws te melden is, zal ik dat zeker doen.
==================================================

19 oktober 2015 weet men eindelijk om wie het gaat: Morgan Savage, 40 jaar, een specialist in geriatrische psychiatrie en afkomstig van Dublin in Ierland. En eindelijk was de politie in staat om de familie in te lichten.

Nog steeds hangt er een zweem van mysterie om de dood van de kayaker. Autopsie heeft tot nu toe geen duidelijke reden kunnen geven voor de dood van deze, op het oog, kerngezonde man. De patholoog anatoom gaat verder onderzoek doen. En nog steeds is niet duidelijk hoe hij op Wight is aanbeland.
===================================================

Het verdere onderzoek van de patholoog anatoom heeft wat opgeleverd! Op 27 oktober 2015 werd bekend gemaakt dat Morgan Savage een steekwond in zijn nek, aan de rechterkant heeft. Die is hem fataal geworden, Verder bleken er snijwonden aan zijn linkerpols te zijn.

Nu is dus wel bekend hoe hij om het leven is gekomen, maar zijn er overduidelijk wat nieuwe vragen opgekomen. Het onderzoek wordt door de politie voortgezet.
===================================================

Op 4 maart 2016 kan ik eindelijk weer wat nieuws melden.
De politie heeft besloten dat Morgan Savage door zelfmoord om het leven is gekomen. Er zijn geen bewijzen dat er iemand anders dan hemzelf bij zijn dood was betrokken.

Voor mij blijven er vragen:
- Hoe zit het met die steekwond in zijn nek en de snijwond aan zijn pols? Zou dat door de rotsen rondom het eiland  zijn veroorzaakt? Ik kan me niet indenken dat hij zichzelf in zijn nek heeft gestoken.
- Waarom heeft hij zelfmoord gepleegd? Er waren geen psychische problemen, geen materiele - gezien zijn prima baan - en eveneens geen persoonlijke omstandigheden die in die richting kunnen wijzen.

Het blijft een vreemd verhaal, maar voor justitie is het boek dus gesloten.
Ik zou het echter niet vreemd vinden als er over een tijd een heel ander verhaal op komt duiken.
==================================================

Toerist op eigen eiland (Isle of Wight)

Shanklin

Plotseling werd het toch nog heel behoorlijk weer. Wij besloten om een oud plan uit te voeren: met het treintje van Ryde naar het eindpunt Shanklin reizen en daar een beetje rond neuzen.

De trein ziet er wat anders uit dan wat wij in Nederland gewend zijn. Het is een treinstel dat in de jaren '30 in London werd gebruikt in de Underground, dus zo'n 80 jaar oud. Op het eiland Wight zijn ze gedwongen om dit soort treinstellen te gebruiken wegens de nauwe en lage tunnels en viaducten.

We hadden het nodige gelezen over de miljoenen die nodig zijn om dit verouderde lijntje in de oude glorie te herstellen. James Bond heeft het altijd over "shaken, not stirred", maar in deze trein wordt je danig heen en weer en op en neer geschud en onderga je dus alles. Ik had het idee dat de lijn meer om toeristische redenen dan uit pure noodzaak rondreed. Een totale misvatting: de trein was afgeladen vol. Vooral scholieren maken er gebruik van.

                                          Station van Shanklin

Shanklin viel ons danig tegen. Vooral vergane glorie wat je er kan zien. In sommige Engelse steden is de crisis nog voelbaar als je al die 2e-handswinkeltjes, liefdadigheidswinkels, tatoe-shops en kapperszaken ziet. In een zijstraatje vond ik een ouderwetse barbier. Hij had kappersstoelen die zo het museum in zouden kunnen. Hetzelfde gold voor zijn wasbakken. De man zelf schatte ik op ruim in de 70. Toen ik ging zitten twijfelde ik of het wel een goed idee was geweest om me door deze man onder handen te laten nemen. Stel dat hij leed aan de ziekte van Parkinson...

Hij was echter erg bekwaam, had een unieke stijl van knippen. Nog nooit maakte ik het mee dat een kapper zijn werk deed zonder ooit het haar zelf aan te raken. Deze man verstond deze kunst!
Hij gebruikte al zijn scharen, kammen, borstels, een scheerapparaat en er kwam zelfs een echt mes aan te pas. Terwijl hij daarmee aan de gang was, realiseerde ik me dat de riem die naast mijn stoel hing, een scheerriem was.
Ik overleefde alles en was behalve een paar kilo haar maar 6 Pond kwijt. Ongelooflijk!

                                          Station van Shanklin

We hebben nog wat andere dingetjes kunnen kopen. Zo heb ik nu weer een lopend horloge. In Nederland betaalde ik ooit 20 Euro voor een batterijtje, hier was dit 2 Pond. Je kan dus over van alles klagen, maar niet dat dingen duur zijn in Shanklin.

Terug op het station wilde mijn vrouw naar het toilet. Het toilet bleek echter gesloten te zijn; na 12:30 wordt je niet meer geacht het toilet te bezoeken. In de trein zijn ook geen toiletten, dus was er geen andere keus dan tegenover het station een vettig cafetaria in te duiken. De bediening had er geen probleem mee dat van hun toilet gebruik gemaakt werd. Het voelde wel zo netjes aan om hier dan ook maar iets te nuttigen. Een kopje koffie kostte maar 1 Pond; daar kon je je geen buil aan vallen.
Ik heb echter nimmer smeriger koffie gehad dan hier; ze was heet en dat was het enige pluspunt.

                                          Toilet op het station van Shanklin

Inmiddels was het weer tijd om het station op te zoeken en we lieten de koffie maar voor wat ze was.
Hoog tijd om ons weer even door elkaar te laten schudden en terug te gaan.
Halverwege de route, op het station van Sandown kon ik zien dat het toilet aldaar te gebruiken was tot 16:00 uur. Het zijn wel bofferts daar in Sandown!
=============================================================

Gooit Nederland geld over een Griekse balk?

Nog steeds maken erg veel Nederlanders zich erg druk over al het geld, dat gespendeerd wordt aan Griekenland. De vraag die bij mij opkomt, is de volgende: Wat is er echt aan de hand? kan ik relevante cijfers vinden.

Hoeveel mensen wonen er in Griekenland ten opzichte van het kleine Nederland?
Antwoord: 11 miljoen. In Nederland wonen inmiddels 16,7 miljoen mensen.

Wanneer krijgen Grieken AOW? Volgens sommige bladen en partijen is dit 50 jaar. Klopt dit?
Vanaf 2010 krijgen Grieken pas op hun 67e jaar staatspensioen (in Nederland AOW geheten.)
Het IMF wil dat de Griekse regering gaat korten op pensioenen hoger dan € 1.000 per maand.

Hoeveel geld wordt er aan Griekenland geleend door Europese Unie en IMF.
Antwoord: Er was al € 52,9 miljard geleend, daar komt nu € 21,9 miljard bij.

Hoeveel geld geeft Nederland aan Griekenland?
Antwoord: Nederland geeft € 0,00 aan Griekenland. Er wordt alleen geld GELEEND.
Van het geleende en te lenen geld komt 2 tot 3 % uit Nederland.
Er wordt van alle kanten geroepen dat de Grieken het geld nooit gaan terugbetalen.
Is dit een feit of is het een vrees?
Als ik zie dat de Grieken hun lening van het IMF hebben afbetaald, geeft mij dat iets meer vertrouwen in het aflossen van de grote schuld aan de Europese Bank en de Europese noodfondsen.

Of dat 100% zal zijn, is even afwachten. Duitsland en Frankrijk zijn het nog steeds niet eens over een gedeeltelijke kwijtschelding.
Het lijkt mij dat het voor iedereen in de EU een groot goed zou zijn als de Griekse economie weer draait zoals een normale economie werkt. Het eventueel kwijtgescholden bedrag zou naar mijn mening snel terugverdiend kunnen worden.
Ik baseer dat op de recente herrijzenis uit een put van ellende door de Ierse en IJslandse economieen.

Is 2 of 3 % van het geleende geld veel?
Antwoord: Het komt neer op zo'n € 1,5 miljard. Ik heb ook het bedrag van € 3 miljard voorbij zien komen in sommige kranten. Laten we uitgaan van het laatste bedrag.
Dat lijkt veel; we hebben het immers niet zo erg snel op zak.
In proportie moet je het afzetten tegen wat Nederland per jaar verdiend. Dan krijgt het bedrag wat meer betekenis.
Het Bruto Nationaal Product van Nederland is € 866 miljard.
Dit wordt dus jaarlijks verdiend door de Nederlanders.
In Nederland gaat jaarlijks € 2,3 miljard naar Goede Doelen organisaties.
In Nederland wordt jaarlijks een kwart miljard Euro besteed aan vuurwerk.

Kijk ook eens naar wat Nederland besteedde aan de bankencrisis.
Dat is niet geheel duidelijk.
Het hangt er nog vanaf voor hoeveel de Nederlandse Staat de aandelen in banken en verzekeringsmaatschappijen verkoopt.
De kosten van de bankencrisis komen voor Nederland uiteindelijk uit tussen € 2,8 miljard en € 12,1 miljard.
Als de verkoop in de richting gaat van de opbrengst van de aandelen van Reaal (deal met een Chinese bank voor € 0,00) zullen de kosten dus oplopen tot € 12,1 miljard.

Ik hoop dat dit alles wat duidelijk maakt.

=================================================================

Reis naar mijn vader

Als ik instap, zie ik dat ik dezelfde taxichauffeur als op mijn vorige reis heb. Een gezeliige man.
"Gaat u weer naar een prettig oord?" vraagt hij lyrisch.
"Nee, naar een crematie."
"Een kennis van u?"
"Nee, mijn vader."
We zwijgen daarna samen. Terwijl ik met nietsziende ogen uit het portierraam kijk, voel ik hoe hij soms via zijn spiegeltje naar me kijkt.
Alles verloopt soepel en bijna zonder woorden op deze reis.
Bij de security loopt het even anders, ik ben ondeugend geweest. Mijn tube tandpasta wordt triomfantelijk omhoog gehouden.
"Dit mag natuurlijk niet. Dit is een verpakking van 120 mil. 100 is maximaal."
Ik pruttel nog wat over het feit dat hij halfleeg is, maar het is vergeefs.
Met een zwaai gaat de tube in een bak.
"Wat is de reden van uw reis. Zakelijk of plezier?"
"Waar valt de crematie van mijn vader onder?"
De man kijkt me aan, kijkt nog eens naar mijn koffer en knikt dan. Ik mag verder.
Mijn riem mag weer om, mijn schoenen aan.
Verder verloopt alles als daarvoor.
Als ik aankom is het weerzien met de familie heel goed. De tijd erna wordt er veel en hard door de tranen heen gelachen.

Op de dag van de plechtigheid is het veel stiller.
Ik had besloten om je niet in die kist te zien en dus sta ik er op een gegeven moment toch naast. Je gezicht lijkt tevreden, je had je geschikt in je rol.
Tussen ons bleef het altijd zo moeizaam, zo krampachtig.
En dan weet ik het.
Je was regisseur van je eigen leven, je wilde het vaak ook voor anderen zijn.
Had het beste met ze voor.
Opeens was je de regie kwijt en had je te maken met een heleboel regisseurs.
Je hebt jezelf vast verbaasd hoe goed je je aanpaste.
Ik viel niet te regisseren, nooit. Het moet je moeilijk zijn gevallen, je had immers het beste met me voor.
In de laatste periode van je leven was het anders tussen ons, ik snap nu waarom.
Later zullen er misschien mensen zijn die zullen bepalen of ik een moeilijke acteur was of wellicht ook een regisseur.
Het geeft nu niet.
Hoofdzaak is:
Ik ben er.