Druk in de straten was het ook niet. Dat was het wel in Wetherspoon's. We vonden het laatste onbezette tafeltje in een erg ongezellige hoek, maar met gelukkig wel uitzicht op de winkelstraat.
+in+llandudno.JPG)
Wetherspoon's heeft zijn locaties altijd in voormalige hotels, grote warenhuizen en dergelijke. Deze Wetherspoon's is gevestigd in wat eens het theater van Llandudno was, the Palladium. Het gebouw is gebaseerd op het befaamde gebouw in Londen.
Hier konden we dus wel terecht voor een biertje of iets te eten. We hadden al in het hotel gegeten, maar twijfelden even. De kok zou de bijnaam "Schraalhans" niet misstaan: het was voor en kleine eter voldoende wat er werd opgediend, maar ik twijfelde nu toch even of ik nu wat zou eten.
Mijn vrouw vertelde me wat ze op Tripadvisor had gelezen over deze tent. De hygiene zou te wensen over laten, er zou personeelstekort zijn en het zou er soms ruig aan toe gaan. Het eerste punten klopte als een bus dat zag ervaarde ik meteen: ons tafeltje was plakkerig en ik zag wat brokken patat in een hoek liggen. Toen ik wat wilde bestellen, zag ik overal rijen wachtenden terwijl het personeel zich overduidelijk uit de naad werkte. Ik besloot om het eten maar te laten zitten. Een paar pinten Carlsberg vullen ook wel.
Ze waren heerlijk koud en we konden verhuizen naar een wat leukere plek aan het raam. Na verloop van tijd begon er een luidkeels gezang. Verstaan konden we het niet, het had wat weg van een voetbal-lied of misschien had het wel met rugby te maken, wat in Wales nog populairder is. Het lied werd door een persoon gedragen, ondersteund door wat meer onzekere stemmen. Zo nu en dan stierf het weg, om dan weer opnieuw te beginnen, ergens aan de andere kant van dit toch wel grote etablissement.
Mijn vrouw zag het het eerste: politie! Eerst kwamen er twee normale wagens en toen een heuse boevenwagen.
We gingen er eens goed voor zitten: als liefhebbers van Britse crime-series kan je je dit natuurlijk niet laten ontgaan. Dat vond een man in korte broek en T-shirt voor het gebouw ook. Echt warm was het niet, maar hij vond het blijkbaar nodig om zijn plakplaatjes te laten zien, die armen en benen vrijwel volledig bedekten. Hij pakte zijn mobieltje en begon maar alvast te filmen.
De agenten overlegden kort, ze waren met zijn zessen en er werd besloten om twee man naar binnen te laten gaan. Een minuutje of vijf kwamen ze weer naar buiten met een breed grijnzende man. Hij had duidelijk schik in de situatie, net als zijn maat die zich bij hem voegde. Er kwam uit de straat een gesoigneerd oudere man met wandelstok en hoed aangelopen, die aan een van de agenten leek te vragen wat er speelde. De vier die bij de auto's waren gebleven keken toe. Omdat het zingen gestaakt was, kwamen we tot de conclusie dat de vrolijke man de zanger moest zijn geweest.
De zanger begon een voor een de agenten een hand te geven en vergat ook het heertje niet. Zijn maat had een arm om het heertje geslagen en leek hem hun kant van het verhaal te vertellen. De amateur-filmer had het inmiddels wel gezien, stopte met filmen en liep verder de straat in.
De zanger kwam zijn maat halen en leek klaar om weg te lopen. Een van de agenten, die bij de arrestantenwagen was gebleven, riep hem terug en leek hem nog even wat duidelijk te maken. Als dank kreeg hij nog een hand en toen verdwenen de zanger en zijn maat met de armen om elkaars schouders uit ons beeld. Het heertje liep the Palladium in.
De agenten kwamen nu nogmaals bij elkaar, voor een evaluatie of om een afspraak te maken om straks een pint te pakken? Ze stapten in en reden weg, de boevenwagen als laatste.
We besloten om zelf het hele gebeuren met een nieuwe Carlsberg te laten bezinken en daarom liep ik nogmaals naar het drukke bar-gedeelte.
===============================================
