John Cooper Clarke, de Engelse kruising tussen Jules Deelder en Herman Brood, de eerste punk-dichter die optrad tussen de bands. Net als Jules Deelder spuwt hij in sneltreinvaart een salvo aan woorden de zaal in. Het was voor mij een grote uitdaging om zijn poezie in het theater te kunnen volgen. Het lukte mij niet voor 100%: je kan geen moment je aandacht laten verslappen.
Na het optreden trokken we onze jassen aan en werden aangesproken door een imposante man. Het bleek de manager van Cooper Clarke te zijn, in een vorig leven drummer in de befaamde punkgroep The Clash. Dat was voor mij al een sensatie. Hij vroeg of we genoten hadden en wij beaamden dat. Mijn vrouw voegde er nog aan toe dat ze de dichter zo'n 35 jaar eerder ook had zien optreden. Dat vond de manager een prachtig verhaal en meende dat dit gedeeld moest worden met John Cooper Clarke.
Deze was aan het kletsen met wat bewonderaars, maar die werden resoluut aan de kant geschoven.
"John, dit vind je vast leuk!" Mijn vrouw moest het verhaal over het eerdere optreden nog eens doen.
De dichter kon zich het optreden herinneren, wat op zich al wonderlijk is vanwege zijn drugs-verslaving in die tijd. Hij vroeg of de voorstelling van vanavond de moeite waard was vergeleken met die van 35 jaar terug. Mijn vrouw antwoordde: "Vanavond was nog beter!"
De dichter vond dat mijn vrouw een lieve schat was, greep haar beet en gaf haar een smakkerd. Daarna ging hij, meer dan gewillig op de foto met haar en signeerde ons programmaboekje.
Toen we in de taxi naar huis stapten, zei ik tegen mijn vrouw dat ik bijna jaloers was geworden.
"Hij zoent echt niet lekker", reageerde ze en trok een vies gezicht.
"Daarom BIJNA!", had ik het laatste woord.
========================================================
Het spijt me heel erg, ik heb het nooit bedoeld om je pijn te doen. Ik werd er gewoon mee weggevaagd en nadat je niets zei, dacht ik dat je geen reactie had. Als ik terug zou kunnen gaan om alles te veranderen, zou ik dat zeker doen.
ReplyDelete