Plotseling werd het toch nog heel behoorlijk weer. Wij besloten om een oud plan uit te voeren: met het treintje van Ryde naar het eindpunt Shanklin reizen en daar een beetje rond neuzen.
De trein ziet er wat anders uit dan wat wij in Nederland gewend zijn. Het is een treinstel dat in de jaren '30 in London werd gebruikt in de Underground, dus zo'n 80 jaar oud. Op het eiland Wight zijn ze gedwongen om dit soort treinstellen te gebruiken wegens de nauwe en lage tunnels en viaducten.
We hadden het nodige gelezen over de miljoenen die nodig zijn om dit verouderde lijntje in de oude glorie te herstellen. James Bond heeft het altijd over "shaken, not stirred", maar in deze trein wordt je danig heen en weer en op en neer geschud en onderga je dus alles. Ik had het idee dat de lijn meer om toeristische redenen dan uit pure noodzaak rondreed. Een totale misvatting: de trein was afgeladen vol. Vooral scholieren maken er gebruik van.
Shanklin viel ons danig tegen. Vooral vergane glorie wat je er kan zien. In sommige Engelse steden is de crisis nog voelbaar als je al die 2e-handswinkeltjes, liefdadigheidswinkels, tatoe-shops en kapperszaken ziet. In een zijstraatje vond ik een ouderwetse barbier. Hij had kappersstoelen die zo het museum in zouden kunnen. Hetzelfde gold voor zijn wasbakken. De man zelf schatte ik op ruim in de 70. Toen ik ging zitten twijfelde ik of het wel een goed idee was geweest om me door deze man onder handen te laten nemen. Stel dat hij leed aan de ziekte van Parkinson...
Hij was echter erg bekwaam, had een unieke stijl van knippen. Nog nooit maakte ik het mee dat een kapper zijn werk deed zonder ooit het haar zelf aan te raken. Deze man verstond deze kunst!
Hij gebruikte al zijn scharen, kammen, borstels, een scheerapparaat en er kwam zelfs een echt mes aan te pas. Terwijl hij daarmee aan de gang was, realiseerde ik me dat de riem die naast mijn stoel hing, een scheerriem was.
Ik overleefde alles en was behalve een paar kilo haar maar 6 Pond kwijt. Ongelooflijk!
We hebben nog wat andere dingetjes kunnen kopen. Zo heb ik nu weer een lopend horloge. In Nederland betaalde ik ooit 20 Euro voor een batterijtje, hier was dit 2 Pond. Je kan dus over van alles klagen, maar niet dat dingen duur zijn in Shanklin.
Terug op het station wilde mijn vrouw naar het toilet. Het toilet bleek echter gesloten te zijn; na 12:30 wordt je niet meer geacht het toilet te bezoeken. In de trein zijn ook geen toiletten, dus was er geen andere keus dan tegenover het station een vettig cafetaria in te duiken. De bediening had er geen probleem mee dat van hun toilet gebruik gemaakt werd. Het voelde wel zo netjes aan om hier dan ook maar iets te nuttigen. Een kopje koffie kostte maar 1 Pond; daar kon je je geen buil aan vallen.
Ik heb echter nimmer smeriger koffie gehad dan hier; ze was heet en dat was het enige pluspunt.
Inmiddels was het weer tijd om het station op te zoeken en we lieten de koffie maar voor wat ze was.
Hoog tijd om ons weer even door elkaar te laten schudden en terug te gaan.
Halverwege de route, op het station van Sandown kon ik zien dat het toilet aldaar te gebruiken was tot 16:00 uur. Het zijn wel bofferts daar in Sandown!
=============================================================
No comments:
Post a Comment