Als we geland zijn op het vliegveld van Izmir wordt ons vriendelijk gevraagd even te wachten. Het wordt gauw duidelijk waarom: de passagiers verlaten het vliegtuig per trap. En moeten met een overvolle bus naar de aankomsthal. Wij worden nadat iedereen uit het vliegtuig is met een soort lift-auto uit het vliegtuig getakeld.
We lopen door brede geheel lege gangen naar de visa-verstrekking en de paspoort controle. De visa zijn snel verkregen, met grote stempels in ons paspoort sluiten we achteraan in de rij voor de paspoort-controle. Een medewerker die een andere rolstoel-gebruiker voortduwt, wenkt ons mee. Niks wachten, we worden meteen via een zij-ingang vooraan de rij gezet. Het is snel voorbij, de besnorde ambtenaar hoeft deze keer zelfs niet om mijn naam te lachen. Meer stempels en lopen maar weer, op naar de bagage-band. Ook hier duurt het niet lang en we kunnen door.
Buiten staat een lachende man met een groot bord met de naam van mijn vrouw erop. Hij neemt de bagage van mij over en ik hoef dus alleen nog maar te duwen.
Een glimmende limousine staat op het terrein van de bussen en mini-bussen. En hij is voor ons bestemd!
Met gedempt blauw licht en GRATIS water. Wat een luxe! De vakantie is begonnen!
===============================================================
Twee weken gaan we met wat meer kleur op de wangen in een SUV van Kuadasi terug naar het vliegveld van Izmir.
Voordat je het gebouw echt binnen kan, is er al controle. Er staat een enorme rij bagage-scanners en detectie-poortjes naast elkaar en we zijn er binnen 3 minuten door. Binnen zijn de incheck-balies met wat hulp snel gevonden. Er zijn drie desks open en door middel van linten heeft men 3 rijen geformeerd. Er is geen enkele sprake van duwen of voordringen; het kan eenvoudig niet.
Alleen wij worden er weer uitgehaald. "You don't have to wait", zegt een glimlachende medewerker en we worden vooraan geposteerd. Efficient wordt alle bagage gelabeld. De incheckende dame lijkt alleen wat problemen te hebben met onze verschillende nationaliteiten. Het wordt weggewuifd en we kunnen door.
Bij de paspoortcontrole alweer meer stempels!
De security op Izmir werkt ook met 6 mensen. Er wordt op tijd begonnen en geduldig doorgewerkt. Soms is er voor mensen wat extra uitleg nodig. Ook hier hebben we te maken met de "ouderwetse" detectie-poortjes. Het gaat allemaal in één keer goed, op wat uitzonderingen na.
Rolstoelgebruikers zitten hier op of bij met een rolstoelteken gemarkeerde stoelen en worden vlot als eerste in het vliegtuig geleid.
Er is weer heel veel bagage, maar het vliegtuig zit halfvol. Het maakt dus niets uit.
We zitten op rij 2, rij 1 zijn X-Leg-stoelen. En warempel, er zitten 2 zeer lange kerels met hun partner op.
We vliegen exact op tijd weg van Izmir!
===================================================================
Weer op Schiphol moeten we logischerwijs wachten. We gaan weer als laatste uit het vliegtuig, omdat de rolstoel eerst moet worden tevoorschijn getoverd. We weten dat het niets uitmaakt; op Schiphol is het meestal erg lang wachten op je bagage.
We zijn echter niet voorbereid op het inferno dat ons te wachten staat bij de paspoortcontrole.
Er zijn 4 desks open en de hal is afgeladen vol en er komen nog steeds nieuwe mensen bij. Het wordt aardig warm en ik kan me voorstellen dat het voor mijn vrouw een angstig gevoel is. Tegen een meute benen aankijken waar geen beweging in zit.
Ik heb al snel in de gaten dat het ieder voor zich is. Behendig wordt er door mensen tussen de rijen door gemanoeuvreerd, wij kunnen dat niet! Ik besluit onze handicap als wapen te gebruiken. Na wat schenen en enkels te hebben beschadigd met de rolstoel komen wij ook vooruit. Uiteindelijk moet als laatste een zenuwachtige jongen (tikkerdetik-tiktiktik op zijn paspoort) er nog aan geloven. Met wat voelbare overreding gaat hij in plaats van voor te dringen aan de kant.
We zijn blijkbaar als laatste bij de bagageband; een eenzame koffer doet zijn rondjes: de onze!
Op naar de bus naar P3 (lang parkeren). Jammer, we zien hem net wegrijden.
Maar de volgende staat er al.
De chauffeur ziet ons niet aankomen, we kijken 5 minuten lang naar zijn nikszeggende gezicht. Misschien mediteert hij?
Uiteraard kunnen we de bus niet in rijden met de rolstoel, hij laat de bus niet knielen en hij laat het instap-geval ook niet uitschuiven. Mijn vrouw moet dus (zoals gewoonlijk in Nederland) de rolstoel uit en we tillen het ding samen in de bus. Ik til daarna de koffer in de bus en leg hem op de laadruimte.
Mijn vrouw is bezig de rolstoel op zijn plek in de bus te zetten en vast te zetten als de chauffeur besluit dat de bus vol is. (Met 4 passagiers.) Met een flinke vaart vertrekt hij terwijl mijn vrouw als het ware gecatapulteerd wordt. Ik kan de rolstoel net stoppen en terwijl zij zich vastklemt aan een stang, zetten we hem op de rem. Heel fijn!
Op P3 gebeurt het omgekeerde. Weer niks uitschuiven, we moeten alweer de rolstoel eruit tillen. Ik blijf half in de bus staan om te beletten dat hij wegrijdt met onze bagage.
Als ik de bus verlaat met de koffer, voel ik de deuren achter mijn hielen dicht klappen.
De chauffeur heeft haast, als een Sterling Moss raast hij het terrein af.
(c-0).jpg)
We kijken elkaar aan: we zijn weer helemaal terug! Zo echt Nederlands!
We hebben hierin Nederland allerlei faciliteiten, maar als je goed kijkt besef je hoe slecht er mee om wordt gegaan.
Geen busschauffeur die een gehandicapte uit zichzelf de bus laat inrijden of uitrijden per rolstoel.
En is het u wel eens opgevallen hoe de deur van de gehandicapten-wc bijna altijd op slot zit?
Kijk eens op een willekeurig perron op een willekeurig NS-station. Invalide toilet met ernaast een bordje:
"Sleutel te bevragen op perron 1."
In hotels of restaurants ligt de sleutel veelal bij de receptie.
Zodat er dus door onverlaten geen schade kan worden toegebracht aan het invalidentoilet.
En dus ook niet door gehandicapten!
==========================================================
