Waarom heet een kater in het Engels een "hangover"?

Misschien heb je je wel eens afgevraagd waarom een kater in het Engels een hangover wordt genoemd?

Voor de reden moeten we een beetje terug in de tijd. In de 19e en ook nog in het begin van de 20e eeuw was een deel van de Engelse bevolking erg arm. Zo'n 30% van de mensen leefde in pure armoe en daarvan had een derde zelfs geen dak boven het hoofd. Er zat in zo'n geval niet veel anders op dan buiten te slapen, iets wat zelfs in onze moderne tijd eigenlijk nog te veel voorkomt.

Als het koud en guur was, of zelfs vroor, was er een mogelijkheid voor de arme sloebers om toch binnen te slapen. Voor een paar pennies kon je terecht in een "doss house". Aldaar had je twee mogelijkheden om te slapen.
Voor 4 pennies kon je in een soort doodskist slapen; niet erg gerieflijk. Het was niet meer dan een kist met wat lakens of een strooien matras op de bodem.

Voor velen was 4 pennies een bedrag wat ze onmogelijk konden betalen. Het alternatief kostte maar 2 pennies: de "hangover rope". Het was niet meer dan een touw waar je half over heen hing en zo moest slapen, maar men was in ieder geval binnen.

Een van de sociale problemen in deze tijd was alcoholisme. Je kan je indenken dat nogal wat mensen na een werkdag van 10 tot zelfs 18 uur vergetelheid zochten in de drank. Even weg uit de miserie. Soms ging het hele dagloon of weekloon er aan. Dit waren meestal mensen die gewoon een gezin hadden en een plek, waar ze woonden. Vaak niet meer dan een kamer, waarin alles moest gebeuren en waar men leefde en sliep.

Als zo'n zatlap dan thuis geraakte, hadden de vrouwen vaak geen trek om zo'n vent binnen te laten. Je kan je indenken dat ze er niet erg fris uitzagen en riekten. In andere gevallen lukte het niet eens om thuis te komen.

Ook dan bracht de "doss house" uitkomst. Er werd contant betaald om over het touw te hangen, de dronkeman was zich er toch niet bewust van waar hij werd neergezet. Als betalen niet lukte, werden de twee pennies "op de lat" geschreven; ouderwets krediet.

De volgende dag zagen dit soort mensen er niet bepaald florissant uit. Je kan je dan voorstellen, dat er gevraagd wordt: "Wat zie jij er uit! Wat is er met je gebeurd?"
Antwoord: "I had a hangover."

Het spraakgebruik heeft de betekenis van het woord "hangover" een beetje veranderd, maar de herkomst is nog steeds duidelijk.
======================================

Weet je wie dat was?

                                         Lily's Cafe

Op het moment dat mijn vrouw op haar scootmobiel Lily's Cafe in Seaview is genaderd, komt een vrouw met twee hondjes haar tegemoet. De hondjes gaan behoorlijk tekeer. Mijn vrouw stopt om te zien of het veilig is om over te steken en de beestjes stoppen onmiddellijk. Wanner ze weer verder wil, begint het geblaf weer.

De vrouw verontschuldigd zich. Ze legt uit dat de gekke dieren denken dat zij de wielen in beweging brengen met hun geblaf. Ze doen dit bij grasmaaiers, scootmobiels en alles wat maar kleinere wielen heeft dan een auto. Mijn vrouw en ik lachen smakelijk om dit gekke verhaal en de vrouw lacht mee.

Als ze verder loopt, komen er een paar mensen aangelopen die duidelijk in de ernaast gelegen bistro willen gaan eten. Een man, die we al eerder hebben gesproken, wijst haar na en steekt tegen ons van wal: "Weet je wie dat is? Vast niet. Het is Clare Francis, misschien zegt dat iets meer? Het is de eerste vrouw die de wereld rond heeft gevaren en ze heeft 8 bestsellers geschreven."

Onder de indruk kijken we in de richting van de vrouw met haar honden, die inmiddels bijna uit het gezicht is verdwenen. Als we in The Old Fort wat drinken, besluiten we om haar even op te zoeken op Wikipedia.

                                                      Clare Francis in 2008

https://en.wikipedia.org/wiki/Clare_Francis

Ze is wat veranderd, duidelijk ouder geworden, maar het was haar echt. Haar ziekte zal haar ook niet echt goed gedaan hebben.

Elke keer weer zijn we verbaasd over wie je hier op the Isle of Wight tegen het lijf kan lopen. Misschien dat ik ook nog eens Mark King zal tegen komen. De leider en bassist van de band Level42. Ook hij komt van hier. En helemaal gelijk om hier te wonen. Beter kan eigenlijk niet.
====================================================

Eb

Het heeft behoorlijk gestormd vannacht en het duurt altijd wat uren voordat de zee daarna is gekalmeerd. Het is daarom altijd een mooi gezicht om op dit soort momenten even naar de kust te gaan en naar de zee te kijken. Daar kan echt geen tv tegenop.

Het zou laag water moeten zijn, maar de golven slaan krachtig tegen de zeewering en spatten dan schuimend uiteen. Meer mensen vinden dit een mooi schouwspel: mensen met honden en mensen met kinderen. Er is een stel met een tweeling van een jaar of 5. Al gauw hebben ze een stel diepe plassen gevonden en staan daarin te dansen. De ouders kennen hun kroost en hebben ze uitgedost in hoge laarzen en plastic regenkleding.

Een jong moedertje komt voorbij met een baby in een draagzak. Ze gaat bij de walkant staan en laat het kleintje genieten van de geluiden van de zee. Ik kan me voorstellen dat dit rustgevend is voor een zuigeling. Een plotseling opduikende hoge golf slaat over de vrij hoge muur en jaagt de nu natte moeder en kind naar een veiliger plek.

Een sportief ogende jonge vrouw met een meisje van een jaar of 12 lopen zonder aarzeling het pad af, waar 's-zomers de zeilboten naar het water gereden worden. Ze hebben vrij hoge laarzen aan, maar verder geen beschermende kledij. Ik kan zien wat ze willen: er loopt een pad langs de walkant, helaas onderbroken over een lengte van zo'n 25 meter. Om van deze kant het pad te bereiken, moet je over het smalle stuk strand dat hier ligt.

Bij eb kan je dit gemakkelijk doen. En het is nu eb.
Er zijn echter heel veel verschillende soorten eb en dit keer betekent het bepaald niet dat het echt laag water is. De twee wachten tot de branding zich teruggetrokken heeft en nemen dan een sprint. Het water komt echter veel sneller terug dan wat zij blijkbaar in gedachten hadden en ze raken tot aan hun middel in het water.

Lachend komen ze terug. "Ik dacht even dat jullie het zouden halen", zeg ik,
"Het is toch niet te doen", zegt de vrouw terwijl ze de laarzen van het meisje een voor een uittrekt en laat leeglopen. Al giechelend verdwijnen ze uit mijn zicht.
Als we langs een geparkeerde auto lopen, zie ik dat de vader zijn tweeling van hun natte kledij ontdoet. Gelukkig is het niet koud.
===========================================