Magma

Begin jaren '70 was ik een week met een van mijn vrienden in Parijs. We deden de normale toeristische uitstapjes en zaten daarom regelmatig in de Metro. Op een middag raakten we met twee leuke Parisiennes aan de praat, die bij ons kwamen zitten. Voordat ze uitstapten wilden ze met ons afspreken: er bleek een gratis popfestival te zijn. De Parijse dames noemden wat namen die me niets zeiden, tot ze aankwamen bij Magma. Die band kende ik wel: ze maakten een soort fusion van progrock en free jazz. Geen band die je daarmee kon vergelijken. Die band zien en dan nog gratis ook, dat was boffen. Ze legden uit waar het was en toen ze afscheid namen, was het: "A bientot!"

Hun uitleg was vrij goed, het vinden van het festival-terrein was geen enkel probleem. Het hele gebeuren bleek plaats te vinden in een enorme circustent, de grootste die ik ooit gezien heb. De meiden waren nergens te zien en wij besloten maar naar binnen te gaan en een plekje te zoeken. De ruimte was immens, je moest eerst door de enige ingang en liep dan langs het podium naar de houten banken, die tot in de nok waren opgesteld. We besloten om ergens in het midden te zitten; niet te veel beneden waar je gedrang kon verwachten en niet te hoog wegens mijn vreselijke hoogtevrees.

Toen we eenmaal zaten, konden we op ons gemak de tent doorspieden naar onze afspraakjes. De tijd verliep, volgens het schema zou de eerste band al een half uur aan het spelen moeten zijn, maar het enige wat je hoorde was ontevreden geroezemoes van het publiek. Ik had het idee dat er gewacht werd tot de tent vol zou zitten. Dit gebeurde niet; er werd afgetrapt door een band die zich keurig aan het publiek voorstelde. Ik verstond er niets van; veel had het ook niet uitgemaakt, ik kende ze toch niet. Al met al was het ook niet best wat we te horen kregen. Het publiek had er na vier nummers genoeg van en begon de naam van Magma te scanderen. Het leek me niet echt leuk voor de band die speelde, maar ze gingen dapper door.

Ze gingen ook door toen de eerste lege bierblikken richting podium gegooid werden. Toen de blikken halfvol of zelfs vol waren, werd het hen te gortig en ze vluchtten onder luid gejoel de tent uit. En toen was er dus weer niets, waarop een deel van het publiek interesse bleek te hebben een slopersbedrijf te beginnen. Er werd flink ingehakt op de houten banken. Verderop waren wat stoei-, misschien vechtpartijen te zien. Dit duurde een minuut of twintig. Daarna brak er paniek uit.

Franse oproerpolitie was de tent binnengekomen, in vol ornaat en ze bleek twee doelen te hebben: de tent schoonvegen en op alle aanwezigen in te hakken met hun wapenstokken. Het publiek kreeg verschillende gedachten: uit de tent vluchten, waarbij je dus wel langs de politie moest. Zonder een paar venijnige meppen kwam je daar niet langs. Ze sloegen raak en hard en ze het interesseerde ze echt niet wie de klappen kreeg. Ik zag zowel een dikke jongen in een leren jas als een meisje in een soort hippie-outfit met bebloed hoofd uiteindelijk de tent uitraken.

Een ander deel van het publiek probeerde de wapenstokken te ontwijken, maar werd daardoor steeds meer in een hoek gedreven. We besloten het resultaat niet af te wachten en gingen tot boven in de tent. Bovenin kregen we het voor elkaar om het dak van de tent te openen en eruit te kruipen.
De achterkant van de tent bleek het geraamte te tonen: een soort stijger-constructie. Ik besloot niet omlaag te kijken, of in ieder geval zo weinig mogelijk en we klommen bevend en wel omlaag.

Achter de tent was de strijd amper te horen, maar echt veilig voelden we ons nog niet. Half lopend, half rennend maakten we ons uit de voeten. Pas in een cafeetje in een naburige wijk kwamen we tot rust achter een verdiend glas bier. "Wel jammer van die meiden.", zei ik en ondanks alles kregen we de slappe lach.
=================================================