De bus van National Express verzorgt de reis van Norwich naar de vliegvelden rond London: Stansted, Gatwick en Heathrow. Een prima manier om zonder beslommeringen op het vliegveld te komen. Je moet evenwel geen haast hebben. En het is jammer dat als je in Norwich 's-avonds op die bus moet wachten, je dat in de kou moet doen. Wegens bezuinigingen is de wachtruimte alleen overdag geopend.
Om een rolstoel mee te kunnen nemen, moet je eerst contact op nemen met National Express. Je krijgt dan een speciale code die je zelf op je e-ticket moet vermelden. De chauffeurs zijn er niet gek op om zo'n ding in de bagageruimte te moeten stoppen.
Wij gingen om 1 uur 's-nachts en ik moet echt even vermelden dat ik groot respect heb voor de chauffeurs. Het is een enorme zit, naar Stansted is al bijna 3 uur. Dit wordt mede veroorzaakt omdat een aantal haltes moet worden aangedaan: zoals Newmarket, Huntingdon, Thetford, Cambridge enzovoort.
Onze chauffeur dacht op een gegeven moment slim te zijn: op zijn lijstje stond niemand die als bestemming Milden Hall had en er zou ook niemand opstappen. En dus hoorden we hem bellen via zijn mobiele telefoon. Het duurde vrij lang voordat hij iemand te pakken kreeg, tja het was wel 2 uur 's-nachts, dus werd hij eerst getracteerd op van die vervelende wachtmuziekjes en mededelingen als: Uw telefoontje is belangrijk voor ons en wordt met zorg behandeld. Blijft u even aan de lijn? Ik voelde met hem mee. Eindelijk kreeg hij iemand aan de lijn. Ene Steve en zo te horen was dit geen sympathiek mens: Wat! Wil je die halte overslaan? Dat gaat zo maar niet Vader! Gewoon er langs gaan! Hij zuchtte maar eens en reed er inderdaad langs. Niemand wilde er uit en er stond ook niemand daar om op de bus te stappen. Dus reden we na een korte en nutteloze stop verder.
En dan krijg je dus het volgende effect: in Cambridge bleek hij opeens één passagier te veel te hebben gekregen. En dus ging hij bellen: en kreeg alweer Steve, die duidelijk geen schik had in zijn nachtdienst.
Ik heb een passagier teveel. Wat nu? Steve blafte: E-tickets nog eens controleren. Begin met die van Cambridge! Volgens mij wist onze chauffeur dit ook wel, maar liet hij blijken dat hij meeging in de bureaucratie van het bedrijf. Hij had dus een volle bus en één persoon met een geldig e-ticket naast hem. Staanplaatsen kent de bus niet. Na controle bleek één van de net-ingestapte mensen een bus te vroeg was ingestapt. Onder het uitspreken van excuses stapte de persoon uit en konden we verder.
De chauffeur karde flink door en zag kans om 20 minuten vroeger dan de planning aan te komen. Hij was zeer behulpzaam bij het klaar zetten van de rolstoel. En was geduldig met alle andere bagage. een prima kerel en heel wat wakkerder dan wij.
Voor de rest kan ik alleen maar een zeer saai verhaal vertellen: alles ging vreselijk soepel en snel. Rolstoelen worden op Stansted en Dalaman uit de rij gehaald en gaan voor. Inchecken, security, paspoort-controle. Alles was steeds in zo'n 5 minuten achter de rug. Op Stansted werden we overal doorheen geloodst door iemand van bedrijf ISS. Prima mensen die goed werk verrichten. Vanaf Dalaman (en terug van het hotel naar Dalaman) hadden we vervoer geregeld via www.Resorthoppa. En dan ga je dus met privé chauffeur naar je bestemming. Dus niks wachten op andere passagiers en geen urenlange ritten langs allerlei hotels.
De snelle behandeling op de terugweg bleek op Stansted nog bijna een nadeel.
We waren er van uit gegaan dat we de bus van National Express naar Norwich nooit zouden kunnen halen en hadden een latere geboekt. Op Stansted laat Easyjet je immers even goed voelen dat je een goedkope vlucht hebt geboekt. En wordt er dus om uit het vliegtuig te komen geen gebruik gemaakt van de slurf, maar van de ouderwetse vliegtuigtrap. Maar door de fantastische hulp van de medewerkster van ISS, die ons zelfs naar het busstation bracht en het iets te laat zijn van de bus, konden we hem wel halen.
Overboeken gaat niet zomaar: het kantoor van National Express vertelde dat de bus volgeboekt was. Maar vaak zijn mensen (veel) te laat door vertraging van hun vlucht. En dat was dus hier ook het geval.
Er werd door de chauffeur een man bijgeroepen: Andy!
En Andy plakte een gele sticker op ons e-ticket, krabbelde er wat op en gaf onze bagage er rolstoel aan een medewerker mee om in te laden. En zo kwamen we 2 uur eerder thuis dan gepland.
Zelfs onze taxi-chauffeur, die ons van het busstation naar huis reed, hielp mee om de stemming positief te houden: ongevraagd sjouwde hij onze koffer naar de voordeur. Prima kerel; ik heb nog wel wat extra lessen nodig om het taaltje van Norwich onder de knie te krijgen.
Na een prima vakantie, dat zou ik bijna vergeten te vermelden, kwamen we moe maar tevreden thuis.
