Friday 24 December 2010
Poppies: Treindeuren
Poppies: Treindeuren: "Iedereen die wel eens een oude film van Hitchcock heeft gezien, of een oude Agatha Christie verfilming, kent het volgende verschijnsel. De d..."
Treindeuren
Iedereen die wel eens een oude film van Hitchcock heeft gezien, of een oude Agatha Christie verfilming, kent het volgende verschijnsel.
De deur van de trein wordt van binnen geopend door het raampje open te schuiven, met de arm naar buiten te reiken en de hendel aan de buitenkant van de trein naar beneden te drukken.
Het is werkelijk verbazend dat de helft van de treindeuren in de UK nog steeds op deze manier wordt geopend. Er is natuurlijk wel wat veranderd. Tegenwoordig is er een centrale vergrendeling van de deur. Pas als de trein tot stilstand is gekomen, wordt er ontgrendeld.
Maar waarom dit systeem in het leven is geroepen, het is mij een raadsel.
Ik heb al heel wat afgezocht, maar er is niets over te vinden.
Je kan er alleen maar over filosoferen.
Er zijn theorieen over de veiligheid voor kinderen. Inderdaad zal het niet gemakkelijk zijn om als kind een deur te openen. Het systeem zou hiervoor zijn ingesteld. Ik vind dat redelijk aannemelijk.
Een andere mogelijkheid zou kunnen zijn, dat er vroeger personeel op de platforms was om deuren te openen en te sluiten. Je ziet immers nog altijd een andere beambte dan de conducteur het vertreksein geven op een groot aantal stations.
Het systeem heeft nadelen. Ik heb zelf al eens minuten met een deur geworsteld terwijl ik mijn aansluiting zag vertrekken. Dan ben je niet echt blij!
Verder wordt nog wel eens vergeten om het raampje weer te sluiten. Vooral in de winter is het resultaat dat je als passagier behoorlijk zit te kleumen in de coupe voordat je in de gaten hebt dat het raampje open staat.
Het verzoek om het na openen van de deur te sluiten, wordt wegens tijdgebrek niet altijd gevolgd.
Als er iemand is die de historische reden aan mij kan openbaren, dan is dit erg welkom!
De deur van de trein wordt van binnen geopend door het raampje open te schuiven, met de arm naar buiten te reiken en de hendel aan de buitenkant van de trein naar beneden te drukken.
Het is werkelijk verbazend dat de helft van de treindeuren in de UK nog steeds op deze manier wordt geopend. Er is natuurlijk wel wat veranderd. Tegenwoordig is er een centrale vergrendeling van de deur. Pas als de trein tot stilstand is gekomen, wordt er ontgrendeld.
Maar waarom dit systeem in het leven is geroepen, het is mij een raadsel.
Ik heb al heel wat afgezocht, maar er is niets over te vinden.
Je kan er alleen maar over filosoferen.
Er zijn theorieen over de veiligheid voor kinderen. Inderdaad zal het niet gemakkelijk zijn om als kind een deur te openen. Het systeem zou hiervoor zijn ingesteld. Ik vind dat redelijk aannemelijk.
Een andere mogelijkheid zou kunnen zijn, dat er vroeger personeel op de platforms was om deuren te openen en te sluiten. Je ziet immers nog altijd een andere beambte dan de conducteur het vertreksein geven op een groot aantal stations.
Het systeem heeft nadelen. Ik heb zelf al eens minuten met een deur geworsteld terwijl ik mijn aansluiting zag vertrekken. Dan ben je niet echt blij!
Verder wordt nog wel eens vergeten om het raampje weer te sluiten. Vooral in de winter is het resultaat dat je als passagier behoorlijk zit te kleumen in de coupe voordat je in de gaten hebt dat het raampje open staat.
Het verzoek om het na openen van de deur te sluiten, wordt wegens tijdgebrek niet altijd gevolgd.
Als er iemand is die de historische reden aan mij kan openbaren, dan is dit erg welkom!
Friday 3 December 2010
Het muurtje
De autoriteiten in het Verenigd Koninkrijk hebben een voorliefde voor het plaatsen van waarschuwingsborden.
Is er ergens iets mis: hup een bord erbij gezet en klaar is Kees. Zo zul je op stations waarschuwingen zien bij trappen: "Let op! Kan glad worden" en wegen: "Let op! Komt bij hevige regenval onder water te staan." In Nederland zouden er rubber strips op de treden geplakt worden en de wateroverlast zou met betere waterafvoer worden aangepakt. Maar hier dus niet.
Een kleine illustratie:
De achtertuin van ons huis in Norwich grenst aan een brandgang die tussen de schuttingen en een muurtje loopt.
Achter het muurtje liggen garages en een terrein waarop ook buiten de garages geparkeerd kan worden.
Juli 2009
Een auto heeft het muurtje geramd en dit bleek dus niet erg stevig. Het is compleet tot een ruïne geworden. De stenen liggen her en der in de brandgang.
Augustus 2009
De situatie is niet veranderd. Het schijnt dat niemand zich hieraan stoort. Voor ons is het lastig, je moet de electrische grasmaaier over de stenen sjouwen als je van achtertuin naar voortuin wilt. Mijn vrouw besluit om dan maar het voortouw te nemen en naar de gemeente te bellen.
Al na een paar dagen komt er iemand langs. Hij maakt wat notities en knikt wat.
Hierna gebeurt er niets.
Mijn vrouw besluit na een paar weken maar weer te bellen. Ze wordt een paar keer doorverbonden en treft dan warempel iemand die van het één en ander afweet. Het muurtje en de grond waarop deze stond zijn niet van de gemeente. Klaar!
Mijn vrouw vraagt of er geen actie van de kant van de gemeente volgt. Maar nee, het is niet des gemeentes om hier wat aan te gaan doen. Mijn vrouw krijgt nog het gulle aanbod van de ambtenaar om in het kadaster uit te zoeken van wie het muurtje is. Dat is dan 150 pond. Mijn vrouw slaat het aanbod af.
November 2009
Er moet geklaagd zijn bij de gemeente. Er zijn 2 hekjes met waarschuwingsborden geplaatst aan het begin en het eind van de brandgang. "Doorgang gestremd".
Juni 2010
De stenen zijn weggehaald, zelfs de ruïne van het muurtje is verdwenen. Buurman Barney weet te vertellen dat iemand van een paar huizen verderop de stenen heeft verkocht.
Ik weet dat er grote tweedehands markt is in Engeland. In Norwich kun je van alles kopen, in sommige winkeltjes hebben ze nog van die prachtige buizenradio's. En in sommige tuinen kun je huisraad en overtollige kozijnen zien staan met een prijskaartje. Dat mensen andermans eigendommen verkopen is voor mij weer nieuw. Ach, de eigenaar van het muurtje ligt er waarschijnlijk niet wakker van.
De hekjes zijn uit de brandgang gehaald en op het aangrenzende grasveld gelegd.
Een paar weken later heeft de gemeente de hekjes laten ophalen.
November 2010
Buurman Barney heeft op de plaats van het muurtje, ter hoogte van zijn tuin, een nette schutting laten bouwen.
Hij was het zat om door Jan en alleman vanaf het parkeerterrein bekeken te worden in zijn woonkamer. Dat het niet zijn grond is; het interesseert hem niets. Hij raadt ons aan hetzelfde te doen, dan is het hele gat weer gevuld.
Wij besluiten het niet te doen. Vanaf het pakeerterrein kan niemand bij ons naar binnen kijken. Barney had goedkoper zijn eigen schutting kunnen ophogen.
Bovendien verwacht ik dat er iemand van de gemeente zal komen opdraven om Barney naar zijn vergunning voor het bouwen van een schutting op andermans grond te vragen. Met een beetje slechte wil zit het er zelfs in dat hij gedwongen wordt om het bouwsel weer af te breken.
We houden het in de gaten. De gemeente werkt langzaam maar wel doelgericht...
December 2010
Een hekje is inmiddels in het gat geplaatst tussen de nieuwe schutting van de buurman en de garagebox achter onze tuin.
Wonder boven wonder heeft de gemeente de buurman zijn schutting niet laten weghalen.
Wellicht heeft hij voor een vergunning moeten betalen.
Het andere hekje staat inmiddels in het gras achter ons woonblok. Blijkbaar zijn ze er nog niet aan toe gekomen om het weg te halen.
Is er ergens iets mis: hup een bord erbij gezet en klaar is Kees. Zo zul je op stations waarschuwingen zien bij trappen: "Let op! Kan glad worden" en wegen: "Let op! Komt bij hevige regenval onder water te staan." In Nederland zouden er rubber strips op de treden geplakt worden en de wateroverlast zou met betere waterafvoer worden aangepakt. Maar hier dus niet.
Een kleine illustratie:
De achtertuin van ons huis in Norwich grenst aan een brandgang die tussen de schuttingen en een muurtje loopt.
Achter het muurtje liggen garages en een terrein waarop ook buiten de garages geparkeerd kan worden.
Juli 2009
Een auto heeft het muurtje geramd en dit bleek dus niet erg stevig. Het is compleet tot een ruïne geworden. De stenen liggen her en der in de brandgang.
De situatie is niet veranderd. Het schijnt dat niemand zich hieraan stoort. Voor ons is het lastig, je moet de electrische grasmaaier over de stenen sjouwen als je van achtertuin naar voortuin wilt. Mijn vrouw besluit om dan maar het voortouw te nemen en naar de gemeente te bellen.
Al na een paar dagen komt er iemand langs. Hij maakt wat notities en knikt wat.
Hierna gebeurt er niets.
Mijn vrouw besluit na een paar weken maar weer te bellen. Ze wordt een paar keer doorverbonden en treft dan warempel iemand die van het één en ander afweet. Het muurtje en de grond waarop deze stond zijn niet van de gemeente. Klaar!
Mijn vrouw vraagt of er geen actie van de kant van de gemeente volgt. Maar nee, het is niet des gemeentes om hier wat aan te gaan doen. Mijn vrouw krijgt nog het gulle aanbod van de ambtenaar om in het kadaster uit te zoeken van wie het muurtje is. Dat is dan 150 pond. Mijn vrouw slaat het aanbod af.
November 2009
Er moet geklaagd zijn bij de gemeente. Er zijn 2 hekjes met waarschuwingsborden geplaatst aan het begin en het eind van de brandgang. "Doorgang gestremd".
Juni 2010
De stenen zijn weggehaald, zelfs de ruïne van het muurtje is verdwenen. Buurman Barney weet te vertellen dat iemand van een paar huizen verderop de stenen heeft verkocht.
Ik weet dat er grote tweedehands markt is in Engeland. In Norwich kun je van alles kopen, in sommige winkeltjes hebben ze nog van die prachtige buizenradio's. En in sommige tuinen kun je huisraad en overtollige kozijnen zien staan met een prijskaartje. Dat mensen andermans eigendommen verkopen is voor mij weer nieuw. Ach, de eigenaar van het muurtje ligt er waarschijnlijk niet wakker van.
De hekjes zijn uit de brandgang gehaald en op het aangrenzende grasveld gelegd.
Een paar weken later heeft de gemeente de hekjes laten ophalen.
November 2010
Buurman Barney heeft op de plaats van het muurtje, ter hoogte van zijn tuin, een nette schutting laten bouwen.
Hij was het zat om door Jan en alleman vanaf het parkeerterrein bekeken te worden in zijn woonkamer. Dat het niet zijn grond is; het interesseert hem niets. Hij raadt ons aan hetzelfde te doen, dan is het hele gat weer gevuld.
Wij besluiten het niet te doen. Vanaf het pakeerterrein kan niemand bij ons naar binnen kijken. Barney had goedkoper zijn eigen schutting kunnen ophogen.
Bovendien verwacht ik dat er iemand van de gemeente zal komen opdraven om Barney naar zijn vergunning voor het bouwen van een schutting op andermans grond te vragen. Met een beetje slechte wil zit het er zelfs in dat hij gedwongen wordt om het bouwsel weer af te breken.
We houden het in de gaten. De gemeente werkt langzaam maar wel doelgericht...
December 2010
Een hekje is inmiddels in het gat geplaatst tussen de nieuwe schutting van de buurman en de garagebox achter onze tuin.
Wonder boven wonder heeft de gemeente de buurman zijn schutting niet laten weghalen.
Wellicht heeft hij voor een vergunning moeten betalen.
Het andere hekje staat inmiddels in het gras achter ons woonblok. Blijkbaar zijn ze er nog niet aan toe gekomen om het weg te halen.
Thursday 18 November 2010
Engelse Zorgsysteem onder vuur
In Groot Brittannië is men altijd erg trots geweest op hun Zorgsysteem, de National Health Service (NHS). Het is redelijk uniek in de westerse wereld.
Het gaat hierbij om een gratis ziekenfonds, waarbij alle burgers zijn aangesloten. Voorzover ik het kan inschatten is er alleen op Cuba een dergelijk systeem te vinden. Het systeem is gebaseerd op de wet op de Nationale Gezondheid van 1946 en is in 1948 ingegaan. Elk deel van het Verenigd Koninkrijk heeft zijn eigen systeem, slechts dat van Engeland wordt kortweg aangeduid als NHS.
Nu en dan worden er eigen bijdragen ingesteld, zoals in 1951. Voor elk recept moest de burger 1 shilling betalen en tevens voor de helft van de kosten van brillen en tandarts. In 1965 werd dit weer afgeschaft, maar in 1968 weer ingesteld.
Tegenwoordig moet de patient zelf zorgen voor pijnbestrijding, maar het principe van de gratis zorg is altijd in stand gebleven en is een trots voor de Britten.
De NHS is wat de AOW voor de Nederlanders is: waag het niet om eraan te komen! Bij een volgende verkiezingsstrijd zal de partij die verantwoordelijk is voor gemorrel aan het systeem genadeloos worden afgestraft.
In tijden van bezuinigingen zul je daarom alleen maar zien dat de kwaliteit van de zorg achteruit gaat. Uiteraard wordt dat ontkend, maar het is onvermijdelijk dat werken met minder mensen en het later vervangen van verouderde apparatuur zal zorgen voor slechtere zorg.
Voor mij is het daarom niet verwonderlijk dat de laatste tijd alarmerende berichten in de kranten verschijnen.
Er zouden honderden, misschien wel duizenden patienten nodeloos zijn overleden door onvoldoende of slechte zorg. Er zijn verder heel veel klachten over een hondse behandeling van patiënten.
Inmiddels heeft Andrew Lansley, de minister van Volksgezondheid, opdracht gegeven voor alweer het vierde onderzoek naar de reden van het niet ingrijpen bij alarmerende cijfers van overlijden in ziekenhuizen die onder de NHS vallen.
Zullen er nu echte maatregelen volgen? Modernisatie, meer personeel? Of gaat Groot Brittanië slechts een zwarte lijst opstellen van ziekenhuizen?
Gaat dit leiden tot een tweedeling van de patiënten? Degeen die het zich kan veroorloven gaat naar een privé kliniek en de minder welgestelde moet naar een NHS-ziekenhuis, met alle risico van dien.
Gezien de keiharde bezuinigingen zou je bijna het ergste vrezen, de uitspraken van Lansley over de problemen wijzen op verbeteringen.
In Groot Brittannië zijn ze erg benieuwd, op zijn zachtst gezegd!
Het gaat hierbij om een gratis ziekenfonds, waarbij alle burgers zijn aangesloten. Voorzover ik het kan inschatten is er alleen op Cuba een dergelijk systeem te vinden. Het systeem is gebaseerd op de wet op de Nationale Gezondheid van 1946 en is in 1948 ingegaan. Elk deel van het Verenigd Koninkrijk heeft zijn eigen systeem, slechts dat van Engeland wordt kortweg aangeduid als NHS.
Nu en dan worden er eigen bijdragen ingesteld, zoals in 1951. Voor elk recept moest de burger 1 shilling betalen en tevens voor de helft van de kosten van brillen en tandarts. In 1965 werd dit weer afgeschaft, maar in 1968 weer ingesteld.
Tegenwoordig moet de patient zelf zorgen voor pijnbestrijding, maar het principe van de gratis zorg is altijd in stand gebleven en is een trots voor de Britten.
De NHS is wat de AOW voor de Nederlanders is: waag het niet om eraan te komen! Bij een volgende verkiezingsstrijd zal de partij die verantwoordelijk is voor gemorrel aan het systeem genadeloos worden afgestraft.
In tijden van bezuinigingen zul je daarom alleen maar zien dat de kwaliteit van de zorg achteruit gaat. Uiteraard wordt dat ontkend, maar het is onvermijdelijk dat werken met minder mensen en het later vervangen van verouderde apparatuur zal zorgen voor slechtere zorg.
Voor mij is het daarom niet verwonderlijk dat de laatste tijd alarmerende berichten in de kranten verschijnen.
Er zouden honderden, misschien wel duizenden patienten nodeloos zijn overleden door onvoldoende of slechte zorg. Er zijn verder heel veel klachten over een hondse behandeling van patiënten.
Inmiddels heeft Andrew Lansley, de minister van Volksgezondheid, opdracht gegeven voor alweer het vierde onderzoek naar de reden van het niet ingrijpen bij alarmerende cijfers van overlijden in ziekenhuizen die onder de NHS vallen.
Zullen er nu echte maatregelen volgen? Modernisatie, meer personeel? Of gaat Groot Brittanië slechts een zwarte lijst opstellen van ziekenhuizen?
Gaat dit leiden tot een tweedeling van de patiënten? Degeen die het zich kan veroorloven gaat naar een privé kliniek en de minder welgestelde moet naar een NHS-ziekenhuis, met alle risico van dien.
Gezien de keiharde bezuinigingen zou je bijna het ergste vrezen, de uitspraken van Lansley over de problemen wijzen op verbeteringen.
In Groot Brittannië zijn ze erg benieuwd, op zijn zachtst gezegd!
Sprookjeshuwelijk of bliksemafleider
En weer staat Groot Brittannië een sprookjeshuwelijk te wachten!
In 1981 waren het zijn ouders, Prinses Diana en Prins Charles, nu is het de beurt aan Prins William en zijn aanstaande Kate Middleton. Veel mensen zijn opgetogen over het vooruitzicht van alle pracht en praal die te aanschouwen zal zijn. Sommigen kunnen zich het huwelijk van de ouders van de aanstaande William lV nog heel goed herinneren. Het was prachtig en super-romantisch. Van de ellende die nog zou volgen, had men geen weet.
Diana ook niet, denk ik, ik kan me niet voorstellen dat ze er anders mee had ingestemd om ervoor te moeten zorgen dat het huis van Windsor in stand zou kunnen blijven. Haar taak was volbracht na de geboorte en opvoeding van de prinsen William en Harry. En Charles kon zijn gang gaan met Camilla en uiteindelijk zelfs met haar trouwen. Het zal hem waarschijnlijk het koningschap kosten, ik kan wijzen op wat er met Edward Vlll gebeurde toen hij trouwde met de Amerikaanse Wallis Simpson. Niet het feit dat ze Amerikaanse, of burgermeisje was, maar dat ze tweemaal gescheiden was, was de aanleiding om in 1936 afstand te doen van de troon. Scheiden schijnt een vies woord te zijn voor de Windsors.
Andere mensen in Groot Brittannië herinneren zich het huwelijk van Prinses Diana en Prins Charles vanwege een heel andere reden.
In 1981 was Margaret Thatcher een keiharde minister-president. Het land werd "gesaneerd" op basis van dezelfde adviseurs die Pinochet in Chili zo goed hadden geholpen om alle sociale voorzieningen van Salvador Allende volkomen af te breken. Er waren felle protesten: de mijnwerkers bijvoorbeeld voerden felle strijd ter behoud van hun banen. Het leek bijna te leiden tot een soort burgeroorlog.
Het sprookjeshuwelijk kwam zeer goed om de aandacht wat van de ellende af te leiden.
In 1982 kwam daar de Falkland-oorlog nog overheen. Prima om een buitenlandse zondebok te hebben. Velen gingen Thatcher voor.
En wat ze wilde is uiteindelijk gelukt: de bezuinigingen gingen door en de mijnen gingen dicht.
We leven nu in 2010, het huwelijk is gepland voor het volgend jaar. Groot Brittannië wordt nu geleid door David Cameron. Zijn bewondering voor Thatcher heeft hij nooit verholen en het lijkt erop dat zijn keiharde bezuinigingen die van de Iron Lady nog gaan overtreffen.
De eerste schermutselingen zijn inmiddels ook al begonnen. De studenten hebben op het moment de rol van de mijnwerkers in de tijd van Thatcher. De strijd is nog maar net begonnen volgens hen.
Het huwelijk van William en Kate komt zeer gelegen.
Een nieuwe Falkland-oorlog is niet nodig: Taliban en Al Qaeda voldoen prima als buitenlandse zondebok.
Kortom: de geschiedenis herhaalt zich!
14 september 2012
Het nieuws op BBC en ITV start vandaag met het schokkende nieuws dat het Franse roddelblad Closer een topless foto heeft geplaatst van Kate terwijl ze met William op het strand ligt. Het is een nationaal affront van jewelste en het blaadje zal juridisch worden aangepakt.
Een reactie van de uitgever:http://www.guardian.co.uk/uk/video/2012/sep/14/kate-topless-photographs-editor-video
Het plaatsen van de foto hier zou mij ook strafbaar maken!
Nederlanders, Fransen en Duitsers liggen er niet wakker van als er een topless foto van dames op het strand verschijnen.
En het komt wel erg hypocriet over hoe men er tegelijkertijd tegen is dat de topless dames van page 3 zouden verdwijnen van kranten als The Sun.
Bijna als voetnoot in het nieuws: de vergoeding voor werknemers die onterecht ontslagen zijn, wordt drastisch verlaagd. Dit om werkgevers het aannemen van nieuw personeel gemakkelijker te maken.
Mei 2015
De UK maakt zich op voor de verkiezingen. Door alle schandalen en schandaaltjes lijkt het niet meer dan logisch dat de coalitie-regering van Tories en LibDems een gevoelige tik op de vingers gaat krijgen. Met andere woorden: de verkiezingen dik verliezen.
In de (rechtse) pers wordt een vuile oorlog gevoerd tegen Labour en in het bijzonder tegen Ed Milliband. Het gaat nimmer over belangrijke zaken, maar steeds worden er persoonlijke aanvallen geplaatst. De manier van spreken schijnt belangrijk te zijn, de verhouding met zijn broer David en meer van dat al.
Onderschrift in de kranten: Prinses Charlotte gaat op bezoek bij Koningin Elizabeth
Maar ondanks dat lijkt Labour op een overwinning af te stevenen. Maar dan gebeurt het:
de geboorte van Prinses Charlotte! De voorpagina's van de kranten staan er vol mee en ook de nieuws-overzichten op televisie zijn er volledig mee gevuld.
En ook nu heeft het effect. Net als wanneer het Nederlands elftal eens een goede wedstrijd speelt en er zijn verkiezingen, zijn er minder ontevreden mensen en dus minder proteststemmen.
Ondanks alle voorspellingen blijken de verkiezingen een succes voor de Conservatieven. De bijna volledig uit het parlement verdwenen LibDems zijn niet eens meer nodig.
David Cameron viert zijn overwinning voor Downing Street 10
Of dit zo gepland is? Ik zou het niet weten. Kan je een geboorte zo deskundig plannen? Er kan wel veel tegenwoordig, dat wel. Maar laten we het maar een gelukkige omstandigheid voor David Cameron noemen.
============================================================
In 1981 waren het zijn ouders, Prinses Diana en Prins Charles, nu is het de beurt aan Prins William en zijn aanstaande Kate Middleton. Veel mensen zijn opgetogen over het vooruitzicht van alle pracht en praal die te aanschouwen zal zijn. Sommigen kunnen zich het huwelijk van de ouders van de aanstaande William lV nog heel goed herinneren. Het was prachtig en super-romantisch. Van de ellende die nog zou volgen, had men geen weet.
Diana ook niet, denk ik, ik kan me niet voorstellen dat ze er anders mee had ingestemd om ervoor te moeten zorgen dat het huis van Windsor in stand zou kunnen blijven. Haar taak was volbracht na de geboorte en opvoeding van de prinsen William en Harry. En Charles kon zijn gang gaan met Camilla en uiteindelijk zelfs met haar trouwen. Het zal hem waarschijnlijk het koningschap kosten, ik kan wijzen op wat er met Edward Vlll gebeurde toen hij trouwde met de Amerikaanse Wallis Simpson. Niet het feit dat ze Amerikaanse, of burgermeisje was, maar dat ze tweemaal gescheiden was, was de aanleiding om in 1936 afstand te doen van de troon. Scheiden schijnt een vies woord te zijn voor de Windsors.
Andere mensen in Groot Brittannië herinneren zich het huwelijk van Prinses Diana en Prins Charles vanwege een heel andere reden.
In 1981 was Margaret Thatcher een keiharde minister-president. Het land werd "gesaneerd" op basis van dezelfde adviseurs die Pinochet in Chili zo goed hadden geholpen om alle sociale voorzieningen van Salvador Allende volkomen af te breken. Er waren felle protesten: de mijnwerkers bijvoorbeeld voerden felle strijd ter behoud van hun banen. Het leek bijna te leiden tot een soort burgeroorlog.
Het sprookjeshuwelijk kwam zeer goed om de aandacht wat van de ellende af te leiden.
In 1982 kwam daar de Falkland-oorlog nog overheen. Prima om een buitenlandse zondebok te hebben. Velen gingen Thatcher voor.
En wat ze wilde is uiteindelijk gelukt: de bezuinigingen gingen door en de mijnen gingen dicht.
We leven nu in 2010, het huwelijk is gepland voor het volgend jaar. Groot Brittannië wordt nu geleid door David Cameron. Zijn bewondering voor Thatcher heeft hij nooit verholen en het lijkt erop dat zijn keiharde bezuinigingen die van de Iron Lady nog gaan overtreffen.
De eerste schermutselingen zijn inmiddels ook al begonnen. De studenten hebben op het moment de rol van de mijnwerkers in de tijd van Thatcher. De strijd is nog maar net begonnen volgens hen.
Het huwelijk van William en Kate komt zeer gelegen.
Een nieuwe Falkland-oorlog is niet nodig: Taliban en Al Qaeda voldoen prima als buitenlandse zondebok.
Kortom: de geschiedenis herhaalt zich!
14 september 2012
Het nieuws op BBC en ITV start vandaag met het schokkende nieuws dat het Franse roddelblad Closer een topless foto heeft geplaatst van Kate terwijl ze met William op het strand ligt. Het is een nationaal affront van jewelste en het blaadje zal juridisch worden aangepakt.
Een reactie van de uitgever:http://www.guardian.co.uk/uk/video/2012/sep/14/kate-topless-photographs-editor-video
Het plaatsen van de foto hier zou mij ook strafbaar maken!
Nederlanders, Fransen en Duitsers liggen er niet wakker van als er een topless foto van dames op het strand verschijnen.
En het komt wel erg hypocriet over hoe men er tegelijkertijd tegen is dat de topless dames van page 3 zouden verdwijnen van kranten als The Sun.
Bijna als voetnoot in het nieuws: de vergoeding voor werknemers die onterecht ontslagen zijn, wordt drastisch verlaagd. Dit om werkgevers het aannemen van nieuw personeel gemakkelijker te maken.
Mei 2015
De UK maakt zich op voor de verkiezingen. Door alle schandalen en schandaaltjes lijkt het niet meer dan logisch dat de coalitie-regering van Tories en LibDems een gevoelige tik op de vingers gaat krijgen. Met andere woorden: de verkiezingen dik verliezen.
In de (rechtse) pers wordt een vuile oorlog gevoerd tegen Labour en in het bijzonder tegen Ed Milliband. Het gaat nimmer over belangrijke zaken, maar steeds worden er persoonlijke aanvallen geplaatst. De manier van spreken schijnt belangrijk te zijn, de verhouding met zijn broer David en meer van dat al.
Maar ondanks dat lijkt Labour op een overwinning af te stevenen. Maar dan gebeurt het:
de geboorte van Prinses Charlotte! De voorpagina's van de kranten staan er vol mee en ook de nieuws-overzichten op televisie zijn er volledig mee gevuld.
En ook nu heeft het effect. Net als wanneer het Nederlands elftal eens een goede wedstrijd speelt en er zijn verkiezingen, zijn er minder ontevreden mensen en dus minder proteststemmen.
Ondanks alle voorspellingen blijken de verkiezingen een succes voor de Conservatieven. De bijna volledig uit het parlement verdwenen LibDems zijn niet eens meer nodig.
Of dit zo gepland is? Ik zou het niet weten. Kan je een geboorte zo deskundig plannen? Er kan wel veel tegenwoordig, dat wel. Maar laten we het maar een gelukkige omstandigheid voor David Cameron noemen.
============================================================
Tuesday 16 November 2010
Reading - Norwich City
Het moderne winkelcentrum The Mall Norwich wordt begrensd door een stel zeer drukke doorgaande wegen. Als je deze doorkruist, via een stel lelijk gegrafitteerde tunneltjes, kom je in een wat volkse wijk. Er staan huizen en rijen flatgebouwen, het doet mij sterk denken aan de wijk Liendert in mijn eigen Amersfoort. Ook in deze wijk kun je uiteraard een pub vinden. The Rose Tavern is een functionele kroeg, er is geen ruimte voor frivoliteiten. Voor kenners, zoals mijn vrouw, blijft de pub The Rose, zoals de oude naam was.
We zijn door mijn stiefdochter en haar vriend uitgenodigd om hier een pint te drinken. Als we binnenkomen, vallen twee dingen op:
1.Het is vreselijk druk, de tent is afgeladen vol;
2.Er staat een gigantische televisie op zijn allerhardst boven het lawaai van de gasten uit te tetteren.
Wonder boven wonder kunnen we nog vier zitplaatsen bemachtigen. Het assortiment bier is behoorlijk goed te noemen, zodat ik een lekkere pint witbier kan drinken. (Ik raak maar niet gewend aan de smaak van het Engelse brouwsel, probeer het dus te ontwijken.) Mijn vrouw drinkt een Bishops Farewell, één van haar favorieten.
Het valt me weer eens op hoe klein van stuk veel Engelsen zijn. Twee dametjes lijken wel te schrikken van mijn - toch echt niet - imposante gestalte. Ze halen zelf de 1 meter 50 niet. Misschien dat elke gemiddelde Nederlander dan als een reus overkomt.
De televisie staat met een goede reden aan, blijkt wel. Hij staat op een regionale zender die de wedstrijd Reading - Norwich City uitzendt. Dit is ook de reden dat de pub zo vol zit. Het is een mix van studenten die in deze buurt wonen en de andere buurtbewoners. De mensen uit Norwich zijn over het algemeen hartstochtelijke fans van hun club. Er zijn heel wat mensen met een seizoenskaart, hoe beroerd ze het ook hebben. Uitwedstrijden bezoeken gaat dan helaas niet, dat kan de portemonnee niet trekken.
De mensen uit Norwich kunnen er wat cynisch over praten, gezien de resultaten van de afgelopen jaren. Maar waag het niet om aan hun mooie club te komen! De club heeft een rijke historie, kwam vroeger jaren uit in de hoogste divisie, behaalde in seizoen 1992-1993 zelfs de derde plaats en kent overwinningen tegen clubs als Manchester United (FA-cup 1959) en Bayern München (UEFA-cup 1993). Er waren roemruchte duels tegen de aartsrivaal Ipswich Town, wedstrijden die je echt moet vergelijken met Ajax-Feijenoord. Helaas is de club wat afgezakt, ze speelt tegenwoordig in de Football League Championship. (Te vergelijken met de Jupiler League, al zijn de clubs in de Championship wel een stuk sterker en groter.)
De enige speler van de huidige Canaries die mij iets zegt, Maceo Rigters is vorig jaar overgedaan aan Willem ll uit Tilburg. De meeste bekendheid wordt tegenwoordig opgedaan vanwege de eigenaar van de club, de bekende tv-kok Delia Smith. Zij bezit samen met haar man de meerderheid van de aandelen.
Wij besluiten om een tijdje in The Rose te blijven, bestellen met zijn viertjes een maaltijd. Die kost maar zo'n 30 Euro, vooraf te betalen. We nemen alvast een nieuwe pint en onder onze gesprekken door moeten we wel gewaar worden dat het prima gaat met het team. Het gejuich doet de borden rinkelen. En het gaat vrij vlot achter elkaar. Als ik terug kom van toiletbezoek (hartstikke schone wc!), staat het al 3-1.
De maaltijd is prima; de maillonaise komt uit een potje, maar je kunt voor zo'n prijs ook weer niet teveel verwachten.
Omdat we allemaal andere plannen hebben, gaan we meteen na de maaltijd weg. Ik zeg tegen mijn vrouw dat onze vrienden erg tevreden zullen zijn over hun team.
's-Avonds belt zij om ze te feliciteren met hun cluppie. Ze zijn echter in mineur, de voorsprong is nog weggegeven. Het eindresultaat is geworden: Reading - Norwich City 3-3.
Jammer hoor!
We zijn door mijn stiefdochter en haar vriend uitgenodigd om hier een pint te drinken. Als we binnenkomen, vallen twee dingen op:
1.Het is vreselijk druk, de tent is afgeladen vol;
2.Er staat een gigantische televisie op zijn allerhardst boven het lawaai van de gasten uit te tetteren.
Wonder boven wonder kunnen we nog vier zitplaatsen bemachtigen. Het assortiment bier is behoorlijk goed te noemen, zodat ik een lekkere pint witbier kan drinken. (Ik raak maar niet gewend aan de smaak van het Engelse brouwsel, probeer het dus te ontwijken.) Mijn vrouw drinkt een Bishops Farewell, één van haar favorieten.
Het valt me weer eens op hoe klein van stuk veel Engelsen zijn. Twee dametjes lijken wel te schrikken van mijn - toch echt niet - imposante gestalte. Ze halen zelf de 1 meter 50 niet. Misschien dat elke gemiddelde Nederlander dan als een reus overkomt.
De televisie staat met een goede reden aan, blijkt wel. Hij staat op een regionale zender die de wedstrijd Reading - Norwich City uitzendt. Dit is ook de reden dat de pub zo vol zit. Het is een mix van studenten die in deze buurt wonen en de andere buurtbewoners. De mensen uit Norwich zijn over het algemeen hartstochtelijke fans van hun club. Er zijn heel wat mensen met een seizoenskaart, hoe beroerd ze het ook hebben. Uitwedstrijden bezoeken gaat dan helaas niet, dat kan de portemonnee niet trekken.
De mensen uit Norwich kunnen er wat cynisch over praten, gezien de resultaten van de afgelopen jaren. Maar waag het niet om aan hun mooie club te komen! De club heeft een rijke historie, kwam vroeger jaren uit in de hoogste divisie, behaalde in seizoen 1992-1993 zelfs de derde plaats en kent overwinningen tegen clubs als Manchester United (FA-cup 1959) en Bayern München (UEFA-cup 1993). Er waren roemruchte duels tegen de aartsrivaal Ipswich Town, wedstrijden die je echt moet vergelijken met Ajax-Feijenoord. Helaas is de club wat afgezakt, ze speelt tegenwoordig in de Football League Championship. (Te vergelijken met de Jupiler League, al zijn de clubs in de Championship wel een stuk sterker en groter.)
De enige speler van de huidige Canaries die mij iets zegt, Maceo Rigters is vorig jaar overgedaan aan Willem ll uit Tilburg. De meeste bekendheid wordt tegenwoordig opgedaan vanwege de eigenaar van de club, de bekende tv-kok Delia Smith. Zij bezit samen met haar man de meerderheid van de aandelen.
Wij besluiten om een tijdje in The Rose te blijven, bestellen met zijn viertjes een maaltijd. Die kost maar zo'n 30 Euro, vooraf te betalen. We nemen alvast een nieuwe pint en onder onze gesprekken door moeten we wel gewaar worden dat het prima gaat met het team. Het gejuich doet de borden rinkelen. En het gaat vrij vlot achter elkaar. Als ik terug kom van toiletbezoek (hartstikke schone wc!), staat het al 3-1.
De maaltijd is prima; de maillonaise komt uit een potje, maar je kunt voor zo'n prijs ook weer niet teveel verwachten.
Omdat we allemaal andere plannen hebben, gaan we meteen na de maaltijd weg. Ik zeg tegen mijn vrouw dat onze vrienden erg tevreden zullen zijn over hun team.
's-Avonds belt zij om ze te feliciteren met hun cluppie. Ze zijn echter in mineur, de voorsprong is nog weggegeven. Het eindresultaat is geworden: Reading - Norwich City 3-3.
Jammer hoor!
Thursday 11 November 2010
De directeur van Anglia Square
Daar stonden we weer op Anglia Square. Elke keer weer sta ik verbaasd hoe lelijk iets gemaakt kan worden. De benaming "Square" vind ik zelfs niet gepast. Het is helemaal geen plein te noemen. Het is slechts het eind van Magdalen Street, waarover een viaduct is aangelegd en de in de weg staande winkels zijn simpelweg gesloopt.
Aan een kant van de straat is er op de plaats van twee winkels wat grind gestort, zodat er geparkeerd kan worden. Aan de andere kant loopt het een beetje af, er is slechts plaats voor een groente- en fruitkraam en een hamburgerstalletje.
Het gemeentebestuur vond dit een geschikte plaats voor een busstation. Dit is een groot woord voor zo'n acht bushaltes aan beide zijden van de straat. Regelmatig raakt het verstopt door het komen en gaan van de bussen van de verschillende maatschapijen. En dan is het ook nog een van de belangrijkste verkeersaders in Norwich. Er rijden heel veel auto's langs dit punt.
Hier tussendoor wurmen zich fietsers met ware doodsverachting. Sommigen proberen wat veiligheid in te bouwen door helmen en reflecterende jassen te dragen.
Wij staan vlakbij het hamburgerstalletje, dus in de vette walm en met het geluid van de generator in de oren.
De eigenaresse heeft het gezellig gemaakt. Er staan nu twee tuinstoelen en een tuintafel die vroeger wit moeten zijn geweest. Een groezelig stel zit van hun exclusief maaltje te genieten.
Het wachten duurt weer eens lang, het lijkt erop dat de chauffeurs van gezelligheid houden. De bussen met nummer 11 rijden in groepjes van 2 of 3. Daarom wacht je in plaats van 15 minuten, 30 of 45. Wij zien altijd kans om verkeerd te gokken, nooit komt er meteen een bus. Op het bushokje zit geen vertrektijdentabel; wel een prachtige poster met de aanbeveling om informatie op te zoeken op de website. Erg handig natuurlijk op een bushalte. Het dakje is net te kort om de miezerige regen tegen te houden.
Een troost is dat er altijd wel wat te zien is op deze plek.
Mijn oog valt op een man naast de hamburgerstalletje. Hij heeft een vrij fors postuur, met een neus die merkwaardig genoeg gewoon het verlengde is van zijn voorhoofd. Misschien is hij bokser geweest? Dat hij een vaalblauw trainingspak met vlekken draagt, zegt niet zoveel. Had Sylvester Stallone in de Rocky-films een ijsmuts op? Ik meen het me te herinneren. Deze man heeft er ook een, in blauw en wit.
Als hij sportman is geweest, dan zijn de spieren enigszins naar de maagstreek afgezakt.
Van tijd tot tijd spurt hij weg van het stalletje en groet een verlopen figuur met vaalbleek uiterlijk. Ze lijken allemaal een beetje op elkaar: capuchon op van het trainingsjack, beetje voortsjouwend met een vuil rugzakje. De een draagt jeans, de ander een joggingsbroek.
"Hee maatje! Hoe is-t-ie? Lang niet gezien!" Een kort praatje, ze sloffen weer door en hij gaat terug naar zijn plek. De eigenaresse van de vette tent loopt haar zaak uit. "Doe maar rustig aan, schat.", roept hij. Blijkbaar moet ze naar de wc. Handig manoeuvreert ze tussen de bussen door naar de overkant. Ze gaat de winkel van een opkoper in en komt na een minuut of 5 terug.
Onze bokser neemt een slok van een blikje dat hij op haar toonbank heeft staan. Cider zo te zien, de zwervers aan de overkant drinken het ook.
Een taxi arriveert, hij gaat aan het begin van onze opstapplaats staan. Keurig naast de doorgetrokken gele lijn op het trottoir. De chauffeur draait zijn raampje open en steekt een shaggie op.
De man spurt opeens van zijn plaats naast de kraam weg. Even later komt hij aanracen met een bejaarde in een rolstoel. Deze moet vreselijk ziek zijn, nog nooit heb ik iemand meegemaakt die er zo slecht uitzag.
Hij opent de deur van de taxi en tilt de zieke op de bijrijdersstoel. Vervolgens klapt hij de rolstoel in en legt deze samen met de chauffeur in de achterbak. Een andere man met een verschrompeld oud vrouwtje komen aangesjokt. Terwijl deze man allerlei plastic zakken op de achterbank legt, probeert onze bokser het oude vrouwtje in de taxi te laten komen. Eerst wordt het voorover geprobeerd: hij plaatst beschermend zijn hand over hoofd. Het lukt niet, ze blijkt nogal stijf te zijn. Verder dan op haar knieen op de achterbank komt ze niet.
Achterwaards levert een grappig plaatje op: ze ligt op haar rug op de achterbank met haar beentjes trappelend buiten. Hoe onze man ook sjort, ze komt niet verder. Misschien door de plastic zakken?
De chauffeur neemt uiteindelijk het vrouwtje bij de hand en ziet kans om haar wel naar binnen te krijgen.
Blijkbaar moppert hij dat het allemaal nogal lang duurt. "Sorry maatje!", roept onze vriend, terwijl de chauffeur instapt. Hij slaat bemoedigend met de vlakke hand op het dak van de auto en zwaait terwijl deze wegrijdt. Hij kijkt de taxi nog even na en gaat dan terug naar het centrum van zijn domein. Voor een slok en wat napraten.
Onze bus komt eraan!
Aan een kant van de straat is er op de plaats van twee winkels wat grind gestort, zodat er geparkeerd kan worden. Aan de andere kant loopt het een beetje af, er is slechts plaats voor een groente- en fruitkraam en een hamburgerstalletje.
Het gemeentebestuur vond dit een geschikte plaats voor een busstation. Dit is een groot woord voor zo'n acht bushaltes aan beide zijden van de straat. Regelmatig raakt het verstopt door het komen en gaan van de bussen van de verschillende maatschapijen. En dan is het ook nog een van de belangrijkste verkeersaders in Norwich. Er rijden heel veel auto's langs dit punt.
Hier tussendoor wurmen zich fietsers met ware doodsverachting. Sommigen proberen wat veiligheid in te bouwen door helmen en reflecterende jassen te dragen.
Wij staan vlakbij het hamburgerstalletje, dus in de vette walm en met het geluid van de generator in de oren.
De eigenaresse heeft het gezellig gemaakt. Er staan nu twee tuinstoelen en een tuintafel die vroeger wit moeten zijn geweest. Een groezelig stel zit van hun exclusief maaltje te genieten.
Het wachten duurt weer eens lang, het lijkt erop dat de chauffeurs van gezelligheid houden. De bussen met nummer 11 rijden in groepjes van 2 of 3. Daarom wacht je in plaats van 15 minuten, 30 of 45. Wij zien altijd kans om verkeerd te gokken, nooit komt er meteen een bus. Op het bushokje zit geen vertrektijdentabel; wel een prachtige poster met de aanbeveling om informatie op te zoeken op de website. Erg handig natuurlijk op een bushalte. Het dakje is net te kort om de miezerige regen tegen te houden.
Een troost is dat er altijd wel wat te zien is op deze plek.
Mijn oog valt op een man naast de hamburgerstalletje. Hij heeft een vrij fors postuur, met een neus die merkwaardig genoeg gewoon het verlengde is van zijn voorhoofd. Misschien is hij bokser geweest? Dat hij een vaalblauw trainingspak met vlekken draagt, zegt niet zoveel. Had Sylvester Stallone in de Rocky-films een ijsmuts op? Ik meen het me te herinneren. Deze man heeft er ook een, in blauw en wit.
Als hij sportman is geweest, dan zijn de spieren enigszins naar de maagstreek afgezakt.
Van tijd tot tijd spurt hij weg van het stalletje en groet een verlopen figuur met vaalbleek uiterlijk. Ze lijken allemaal een beetje op elkaar: capuchon op van het trainingsjack, beetje voortsjouwend met een vuil rugzakje. De een draagt jeans, de ander een joggingsbroek.
"Hee maatje! Hoe is-t-ie? Lang niet gezien!" Een kort praatje, ze sloffen weer door en hij gaat terug naar zijn plek. De eigenaresse van de vette tent loopt haar zaak uit. "Doe maar rustig aan, schat.", roept hij. Blijkbaar moet ze naar de wc. Handig manoeuvreert ze tussen de bussen door naar de overkant. Ze gaat de winkel van een opkoper in en komt na een minuut of 5 terug.
Onze bokser neemt een slok van een blikje dat hij op haar toonbank heeft staan. Cider zo te zien, de zwervers aan de overkant drinken het ook.
Een taxi arriveert, hij gaat aan het begin van onze opstapplaats staan. Keurig naast de doorgetrokken gele lijn op het trottoir. De chauffeur draait zijn raampje open en steekt een shaggie op.
De man spurt opeens van zijn plaats naast de kraam weg. Even later komt hij aanracen met een bejaarde in een rolstoel. Deze moet vreselijk ziek zijn, nog nooit heb ik iemand meegemaakt die er zo slecht uitzag.
Hij opent de deur van de taxi en tilt de zieke op de bijrijdersstoel. Vervolgens klapt hij de rolstoel in en legt deze samen met de chauffeur in de achterbak. Een andere man met een verschrompeld oud vrouwtje komen aangesjokt. Terwijl deze man allerlei plastic zakken op de achterbank legt, probeert onze bokser het oude vrouwtje in de taxi te laten komen. Eerst wordt het voorover geprobeerd: hij plaatst beschermend zijn hand over hoofd. Het lukt niet, ze blijkt nogal stijf te zijn. Verder dan op haar knieen op de achterbank komt ze niet.
Achterwaards levert een grappig plaatje op: ze ligt op haar rug op de achterbank met haar beentjes trappelend buiten. Hoe onze man ook sjort, ze komt niet verder. Misschien door de plastic zakken?
De chauffeur neemt uiteindelijk het vrouwtje bij de hand en ziet kans om haar wel naar binnen te krijgen.
Blijkbaar moppert hij dat het allemaal nogal lang duurt. "Sorry maatje!", roept onze vriend, terwijl de chauffeur instapt. Hij slaat bemoedigend met de vlakke hand op het dak van de auto en zwaait terwijl deze wegrijdt. Hij kijkt de taxi nog even na en gaat dan terug naar het centrum van zijn domein. Voor een slok en wat napraten.
Onze bus komt eraan!
Tuesday 9 November 2010
Waar blijft Robin Hood?
Ik denk dat ze het (grotendeels) met mij eens zou zijn geweest over het volgende.
Als ik de heren David Cameron en George Osborne in het Engelse nieuws zie, moet ik denken aan de Engelse geschiedenis ten tijde van koning Richard Leeuwenhart en de legendes over Ivanhoe en Robin Hood.
Vaak worden gebeurtenissen en verhoudingen in de loop der eeuwen enigszins verwrongen. Sir Walter Scott (1771-1832) schreef Ivanhoe in 1819 en beschrijft de verhoudingen in de 2e helft van de 12e eeuw eigenlijk totaal anders dan wat de mensen in die tijd zelf moeten hebben ervaren.
Wij in Nederland weten dan ook niet beter dan dat de moed van Richard Leeuwenhart ongeevenaard is en dat zijn broer Jan Zonder Land een verachtelijke, verraderlijke man was.
Een kleine blik in de Engelse geschiedenis leert anders.
Richard liet bij zijn kroning alle joden van de ceremonie verjagen en veroorzaakte daarmee een vreselijk progrom wat aan een aanzienlijk aantal joden het leven heeft gekost.
Hij liet zich door koning Philip ll van Frankrijk overhalen om op kruistocht te gaan.
Zijn grootste prestatie tijdens de Derde Kruistocht was de verovering van Cyprus op de Byzantijnen (medechristenen) in 1191.
Een jaar later moest hij Cyprus alweer verkopen aan de Tempeliers vanwege zijn dure hobby: oorlog voeren.
De verovering van Jeruzalem op Saladin mislukte totaal. Op weg daar naartoe liet hij 2.700 islamitische gijzelaars ombrengen, ze hielden zijn opmars op.
Na de mislukking bij Jeruzalem strandde hij met zijn schip op het Byzantijnse Korfu. Erg populair was hij niet bij de Byzantijnen vanwege Cyprus. Ze wilden hem vasthouden en een losgeld ontvangen. Met wat manschappen zag hij kans in vermomming te ontsnappen. Hij had weer pech en strandde op het Europese vaste land bij Aquileia, een stad niet ver van het huidige Triest. Om thuis te komen, moest hij dus half Europa door. Hij werd opgemerkt en in 1192 gevangen gezet door Leopold V van Oostenrijk. Deze kon zijn bloed wel drinken na het vernederende weghalen van diens vaandel tijdens de gevechten rond Jeruzalem. Richard werd gevangen gezet en er werd een losgeld geeist.
Het losgeld is uiteindelijk bijeen gebracht, Richard slaagde erin om in 1194 terug te keren naar Engeland.
Al met al een duur baasje voor de Engelsen. Hij was koning van 1189 tot 1199 en van al die jaren is hij slechts 6 maanden in Engeland geweest. Meestal bracht hij zijn tijd door op zijn landgoederen in Frankrijk.
Zijn broer John, bij ons in de geschiedenisboeken Jan Zonder Land genoemd, zat met de lege schatkist. Het bleef armoe troef, het voeren van een fatsoenlijk leger was veel te duur en uiteindelijk moest John in 1215 de Magna Carta tekenen. Eigenlijk het eerste teken van enige democratie in de wereld.
Zijn koningschap van 1199 tot 1216 moet veelal in het teken van geldgebrek gestaan hebben. Tijdens zijn regentschap van 1191 tot 1194 eveneens. Waar het geld te halen? Bij de boeren en burgers natuurlijk. Ziedaar de noodzaak van een fictieve goeddoener als Robin Hood.
Zijn tijdgenoot Ivanhoe komt in dezelfde tijd ten tonele. In de roman Ivanhoe van Sir Walter Scott uit 1819 worden de avonturen breed uitgemeten en zien we daarnaast een edele koning Richard en een verachtelijke John met zijn brute vazal, de Sheriff van Nottingham.
In onze moderne tijd zie ik duidelijke overeenkomsten. Ik zie dan Tony Blair in de rol van Richard l. President Bush jr. van de USA is Philip ll. Tony Blair werd opgevolgd, zonder verkiezingen, door Gordon Brown. Ik zie Brown in dit kader als een soort verlengstuk van Blair. De overeenkomst tussen de geldverslindende oorlogen in Irak plus Afghanistan en de kruistochten lijkt mij wel duidelijk.
Koning John in onze tijd is de Torie minister-president David Cameron, de Sheriff van Nottingham is minister van financien George Osborne. Ook John en George hebben te maken met een lege schatkist en proberen geld van de burgers te schrapen.
Ed Miliband, de schaduwpremier van Labour, is een prachtige Ivanhoe. Weliswaar is hij niet vaardig met het zwaard, maar daarvoor in de plaats is hij een geducht debater, een strijder met het woord.
Helaas missen we in het tegenwoordige verhaal een Robin Hood. Er is weliswaar sprake geweest van een Robin Hood-belasting, die de banken zou treffen, maar ik betwijfel of deze daadwerkelijk wordt ingesteld.
Het blijft in de UK dus bij het uitknijpen van de burgers; zieken, gehandicapten en bejaarden voorop.
Saturday 6 November 2010
Optreden van Ramon Goose in de Cidershed in Norwich
Net als in Nederland zijn er veel liefhebbers voor levende muziek te vinden in Engeland. Men heeft er alleen wat meer voor over dan wij.
Het is vrijdagavond 5 november 2010 en het is zowel Guy Fawkes-day als Diwali. Het mislukken van de aanslag op het Hogerhuis in 1605 en de berechting van de vermeende dader Guy Fawkes wordt herdacht met veel vuurwerk en de hindoes vieren het Hindoe-feest Diwali op dezelfde wijze. Het doet vanavond dus sterk denken aan onze oudjaarsavond, veel jeugd is gezellig aan het knallen.
Tel hier bij op dat het hoost van de regen. In Nederland krijg je onder deze omstandigheden geen enkele kroeg vol. Echt aantrekkelijk om naar buiten te gaan, is het niet.
Wij besluiten uiteindelijk om de regen te trotseren en gaan dapper op pad. We hebben heel erg veel geluk, er komt warempel een stadsbus aan en voor 80 pence gaan we verder droog naar de Cidershed.
Het is stampvol als we binnenkomen!
Het zit ons echter weer mee: we kunnen bij een stel aanschuiven aan een tafel. Ik haal twee pinten bier en we zijn er helemaal klaar voor. De muziek echter niet.
Ramon Goose en zijn twee begeleiders sjouwen hun apparatuur naar binnen. Ik heb altijd te doen met bands zonder roadies; de musici staan al te zweten voordat er ook maar een noot gespeeld is. Ze moeten zich hier ook nog eens door het publiek zien te wurmen. Ramon ziet dan ook nog eens kans om ons persoonlijk te begroeten. Een prima kerel!
Er zou om 8:30 gestart worden, maar omdat er ook nog problemen zijn met stekkers en pluggen duurt het bepaald wat langer. Ik zeg tegen mijn vrouw het wel opmerkelijk te vinden dat er zoveel electriciteit komt kijken bij een akoestisch concert. Het was toch echt zo aangekondigd: Ramon Goose Band speelt Stevie Ray Vaughn, akoestisch.
Maar om 9:15 worden de druk kletsende mensen met de eerste gierende uithalen van Ramon's gitaar de mond gesnoerd. Niks aankondigen, geen gelul, gewoon beginnen.
Bij vorige optredens was er in deze pub een geluidsbegrenzer, om klagende buurtbewoners tegemoet te komen. Maar nu is daar niets meer van te merken. Dit is gewone stampende en gierende blues.
Mijn vrouw ziet kans informatie te krijgen. De pachter van de pub heeft besloten om er op 1 januari mee te stoppen. Overlast voor de buurt intersseert hem dus geen zier meer.
En ons hoor je niet klagen!
Ramon Goose legt na een paar nummers uit waarom ze zo laat begonnen: ze moetsen van Colchester komen en de electriciteit zat wat tegen. We geloven hem meteen.
Na een paar nummers merk ik dat er een vrouw van een jaar of 50 achter mijn stoel staat te dansen. Daar kijkt niemand van op, net zo min als van de ongeveer even oude man die naast de bar staat te swingen. Het ziet er niet uit, maar wat geeft dat. Ik merk dat ik zelf als een idioot met mijn hoofd heen en weer aan het zwaaien ben en ik ram als de drummer op mijn knieen.
Het stel, dat aan onze tafel zat, verdwijnt gedurende een korte pauze van Ramon en hun plaatsen worden ingenomen door een man van in de 40 en een hoog-bejaarde dame. Ik schat haar minstens 75.
We halen nog maar wat nieuwe pinten en even later starten Ramon en zijn twee begeleiders opnieuw.
De oude mevrouw haalt een camera tevoorschijn en begint te filmen. Prachtig gezicht.
Mijn vrouw is enigszins jaloers, het is echt een heel goede camera en zelf is ze de hare vergeten mee te nemen.
Als Ramon zegt dat dit de laatste song was, beginnen mijn vrouw en ik in het Nederlands te roepen om Nog Een Liedje! Dat helpt en de mannen gooien er nog een toegift met 3 liedjes uit.
Na de laatste ram op zijn gitaar, zet Ramon het ding weg en komt meteen op ons af. Op zijn knieen zit hij naast mijn vrouw. Hij wil in Nederland komen optreden en mijn vrouw denkt een mogelijkheid te weten.
Een Nederlandse bluesband wil dolgraag in Engeland toeren en vroeg haar ook om hulp. Mijn vrouw heeft de suggestie om de bands een paar weken van plaats te laten ruilen. Ze zal wat contacten leggen.
Ramon trekt zich met de andere twee musici terug met een stevige pint bier. Er stonden er twee naast hem op de (ongebruikte) piano, maar hij gunde zich de tijd niet om een slok te nemen.
Het is 11 uur geweest en de bel voor de laatste ronde klinkt. Dat valt dik mee, we kunnen dus nog een keer bestellen. Als ik terug kom, heeft mijn vrouw een gesprek aangeknoopt met de oude mevrouw. Ze is de moeder van de man en woont in een dorp vrij ver weg. Hij is muziekleraar en tipt haar als er leuke concerten zijn. Hij staat zijn bed dan aan haar af en slaapt zelf op de grond. Zij is weduwe en heeft het vaste voornemen om de rest van haar leven zo leuk mogelijk te besteden. Van YouTube heeft ze nog niet eerder gehoord, de zoon gaat het haar morgen laten zien.
Als ons bier op is, groeten we deze mensen en de band en gaan naar buiten.
Het is droog en vrij zacht. Hartstikke lekker om zo naar huis te wandelen.
Het is vrijdagavond 5 november 2010 en het is zowel Guy Fawkes-day als Diwali. Het mislukken van de aanslag op het Hogerhuis in 1605 en de berechting van de vermeende dader Guy Fawkes wordt herdacht met veel vuurwerk en de hindoes vieren het Hindoe-feest Diwali op dezelfde wijze. Het doet vanavond dus sterk denken aan onze oudjaarsavond, veel jeugd is gezellig aan het knallen.
Tel hier bij op dat het hoost van de regen. In Nederland krijg je onder deze omstandigheden geen enkele kroeg vol. Echt aantrekkelijk om naar buiten te gaan, is het niet.
Wij besluiten uiteindelijk om de regen te trotseren en gaan dapper op pad. We hebben heel erg veel geluk, er komt warempel een stadsbus aan en voor 80 pence gaan we verder droog naar de Cidershed.
Het is stampvol als we binnenkomen!
Het zit ons echter weer mee: we kunnen bij een stel aanschuiven aan een tafel. Ik haal twee pinten bier en we zijn er helemaal klaar voor. De muziek echter niet.
Ramon Goose en zijn twee begeleiders sjouwen hun apparatuur naar binnen. Ik heb altijd te doen met bands zonder roadies; de musici staan al te zweten voordat er ook maar een noot gespeeld is. Ze moeten zich hier ook nog eens door het publiek zien te wurmen. Ramon ziet dan ook nog eens kans om ons persoonlijk te begroeten. Een prima kerel!
Er zou om 8:30 gestart worden, maar omdat er ook nog problemen zijn met stekkers en pluggen duurt het bepaald wat langer. Ik zeg tegen mijn vrouw het wel opmerkelijk te vinden dat er zoveel electriciteit komt kijken bij een akoestisch concert. Het was toch echt zo aangekondigd: Ramon Goose Band speelt Stevie Ray Vaughn, akoestisch.
Maar om 9:15 worden de druk kletsende mensen met de eerste gierende uithalen van Ramon's gitaar de mond gesnoerd. Niks aankondigen, geen gelul, gewoon beginnen.
Bij vorige optredens was er in deze pub een geluidsbegrenzer, om klagende buurtbewoners tegemoet te komen. Maar nu is daar niets meer van te merken. Dit is gewone stampende en gierende blues.
Mijn vrouw ziet kans informatie te krijgen. De pachter van de pub heeft besloten om er op 1 januari mee te stoppen. Overlast voor de buurt intersseert hem dus geen zier meer.
En ons hoor je niet klagen!
Ramon Goose legt na een paar nummers uit waarom ze zo laat begonnen: ze moetsen van Colchester komen en de electriciteit zat wat tegen. We geloven hem meteen.
Na een paar nummers merk ik dat er een vrouw van een jaar of 50 achter mijn stoel staat te dansen. Daar kijkt niemand van op, net zo min als van de ongeveer even oude man die naast de bar staat te swingen. Het ziet er niet uit, maar wat geeft dat. Ik merk dat ik zelf als een idioot met mijn hoofd heen en weer aan het zwaaien ben en ik ram als de drummer op mijn knieen.
Het stel, dat aan onze tafel zat, verdwijnt gedurende een korte pauze van Ramon en hun plaatsen worden ingenomen door een man van in de 40 en een hoog-bejaarde dame. Ik schat haar minstens 75.
We halen nog maar wat nieuwe pinten en even later starten Ramon en zijn twee begeleiders opnieuw.
De oude mevrouw haalt een camera tevoorschijn en begint te filmen. Prachtig gezicht.
Mijn vrouw is enigszins jaloers, het is echt een heel goede camera en zelf is ze de hare vergeten mee te nemen.
Als Ramon zegt dat dit de laatste song was, beginnen mijn vrouw en ik in het Nederlands te roepen om Nog Een Liedje! Dat helpt en de mannen gooien er nog een toegift met 3 liedjes uit.
Na de laatste ram op zijn gitaar, zet Ramon het ding weg en komt meteen op ons af. Op zijn knieen zit hij naast mijn vrouw. Hij wil in Nederland komen optreden en mijn vrouw denkt een mogelijkheid te weten.
Een Nederlandse bluesband wil dolgraag in Engeland toeren en vroeg haar ook om hulp. Mijn vrouw heeft de suggestie om de bands een paar weken van plaats te laten ruilen. Ze zal wat contacten leggen.
Ramon trekt zich met de andere twee musici terug met een stevige pint bier. Er stonden er twee naast hem op de (ongebruikte) piano, maar hij gunde zich de tijd niet om een slok te nemen.
Het is 11 uur geweest en de bel voor de laatste ronde klinkt. Dat valt dik mee, we kunnen dus nog een keer bestellen. Als ik terug kom, heeft mijn vrouw een gesprek aangeknoopt met de oude mevrouw. Ze is de moeder van de man en woont in een dorp vrij ver weg. Hij is muziekleraar en tipt haar als er leuke concerten zijn. Hij staat zijn bed dan aan haar af en slaapt zelf op de grond. Zij is weduwe en heeft het vaste voornemen om de rest van haar leven zo leuk mogelijk te besteden. Van YouTube heeft ze nog niet eerder gehoord, de zoon gaat het haar morgen laten zien.
Als ons bier op is, groeten we deze mensen en de band en gaan naar buiten.
Het is droog en vrij zacht. Hartstikke lekker om zo naar huis te wandelen.
Friday 5 November 2010
Poppies
Gisteren hoorde ik in een sportprogramma op ITV de aankondiging dat ene Durk Koet deskundig commentaar zou geven bij de wedstrijd van Liverpool tegen Napoli.
En warempel daar zat onze Dirk Kuijt naast de gewone presentator. In niets was hij te onderscheiden van andere deskundigen op de Britse tv, zoals de eeuwige Gary Lineker. Hij had zich zelfs heel erg aangepast, droeg een poppy op zijn revers.
De poppy is een jaarlijks terugkerend fenomeen in het Britse leven. Alle tv-persoonlijkheden en politici zie je er een dragen in het begin van november. Ook heel veel mensen op straat kun je er mee zien rondlopen.
Deze plastic klaprozen worden verkocht door charitatieve instellingen. De opbrengst gaat naar de oorlogsveteranen.
Op zich klinkt dit wel sympatiek, maar ik heb er wel mijn bedenkingen bij. Waarom zorgt de Britse overheid niet zelf voor de jongens en meiden die de halve wereld worden overgestuurd om te doden of gedood te worden?
Blijkbaar is pensioen of nazorg niet belangrijk, de veteranen hangen van liefdadigheid af. Vooral niet zeuren, maar gewoon dankbaar zijn, is het devies.
Als ik politici als minister-president David Cameron en zijn minister van Financien, George Osborne, zie zitten bij de debatten in het Lagerhuis of in het nieuws met hun poppy op, krijg ik gewoon het zuur.
Met zo'n ding op doodgemoedereerd vertellen dat je het inkomen van gehandicapten, zieken en bejaarden gaat halveren, komt bij mij wel erg hypocriet over.
De mensen achter Dirk Kuijt zullen hem over dit aspect vast niets verteld hebben.
En warempel daar zat onze Dirk Kuijt naast de gewone presentator. In niets was hij te onderscheiden van andere deskundigen op de Britse tv, zoals de eeuwige Gary Lineker. Hij had zich zelfs heel erg aangepast, droeg een poppy op zijn revers.
De poppy is een jaarlijks terugkerend fenomeen in het Britse leven. Alle tv-persoonlijkheden en politici zie je er een dragen in het begin van november. Ook heel veel mensen op straat kun je er mee zien rondlopen.
Deze plastic klaprozen worden verkocht door charitatieve instellingen. De opbrengst gaat naar de oorlogsveteranen.
Op zich klinkt dit wel sympatiek, maar ik heb er wel mijn bedenkingen bij. Waarom zorgt de Britse overheid niet zelf voor de jongens en meiden die de halve wereld worden overgestuurd om te doden of gedood te worden?
Blijkbaar is pensioen of nazorg niet belangrijk, de veteranen hangen van liefdadigheid af. Vooral niet zeuren, maar gewoon dankbaar zijn, is het devies.
Als ik politici als minister-president David Cameron en zijn minister van Financien, George Osborne, zie zitten bij de debatten in het Lagerhuis of in het nieuws met hun poppy op, krijg ik gewoon het zuur.
Met zo'n ding op doodgemoedereerd vertellen dat je het inkomen van gehandicapten, zieken en bejaarden gaat halveren, komt bij mij wel erg hypocriet over.
De mensen achter Dirk Kuijt zullen hem over dit aspect vast niets verteld hebben.
Subscribe to:
Posts (Atom)