Van Rossem's Troost

Vandaag lees ik in de krant dat er een soort wedloop tussen Amsterdam en Rotterdam bestaat over wie de Olympische Spelen van 2028 zou mogen organiseren. Erg mooi jaar, 100 jaar na de Spelen van 1928 van Amsterdam. De kans dat de Spelen überhaupt naar Nederland komen is verwaarloosbaar, maar er schijnen bepaalde politieke en plaatselijke kopstukken zich erg druk over te maken. Ik heb nu niet bepaald de indruk dat het leeft bij de bevolking, maar dat mag uiteraard geen rol spelen.

                                         Olympisch Stadion van Amsterdam in 1928

Voorzover mij bekend waren alleen de Olympische Spelen van Atlanta in 1998 een financieel succes, dus is het aannemelijk dat de bevolking de portemonnee mag opentrekken. Geschatte kosten: bijna 30 miljard Euro. De Nederlandse regering neemt volgens schattingen 2 miljard voor haar rekening.
Vreemd dat je hier naar streeft in een tijd waarin je 18 miljard wil bezuinigen als regering zijnde.

                                                   Olympische Spelen van Londen 2012

De Olympische Spelen van Londen in 2012 zijn wat dat betreft een aardig voorbeeld. Al jaren heeft de bevolking rondom Londen te maken met overlast. Enorme bouwplaatsen, slecht lopend openbaar vervoer wegens een nieuw station en revisie van het spoor. Bij de kandidaatstelling van Londen in 2003 werd uitgegaan van 1,796 miljard pond aan kosten, inmiddels wordt al uitgegaan van een bedrag tussen de 14 en 20 miljard euro.
Er waren burgers die opperden: geef die Spelen aan de Polen, aan Warschau. Het zijn immers toch al Polen die alles bouwen in en rond Londen. En misschien kunnen ze het daar wel goedkoper!
Het kan zijn dat mensen vraagtekens bij de door mij genoemde geschatte kosten plaatsen. Die kan ik gemakkelijk laten intrekken: de kosten van de Spelen in Beijing in 2008 waren 22,5 miljard Euro.

                                         Olympisch Stadion van Beijing 2008

Al met al is het hier ook al een erg vreemd plaatje: de U.K. is met een bezuinigingscampagne bezig van 90 miljard Euro en dan ga je (waarschijnlijk) 20 miljard Euro steken in het avontuur dat Olympische Spelen heet.
Slechts hoteleigenaren en de rest van de horeca in de regio Londen zullen er op gaan verdienen.
Een kaartje kopen is voor de doorsnee Engelsman onmogelijk. De goedkoopste kaartjes zullen zo'n 300 Pond gaan kosten. De Britten zullen het allemaal op televisie mogen bekijken.

                                         Olympische Spelen van Londen 2012

Brood en Spelen, daar zorgden de oude Romeinse bestuurders al voor. Vooral in tijden dat het niet zo goed gaat, met afnemende welvaart en oorlogen die verloren worden, houdt men de bevolking koest met vermaak.
De regering van de U.K. doet dit ook met de Spelen en de Nederlandse regering zou het ook best willen.
Als ik dit allemaal overzie kan ik alleen maar denken aan de verpakking van een verdwenen pijptabak-merk, Van Rossem's Troost. Het plaatje klopt voor mij helemaal. De bevolking kan geen kant op en moet maar genieten van iets dat eigenlijk niet eens goed voor haar is.

We wachten het allemaal in ongeloof af!
=================================================================

Mijn-ongeluk of grof schandaal

Elke volwassene in Nederland herinnert zich de mijnramp in Chili en de spectaculaire redding van de 33 mijnwerkers. Er is flink aandacht aan besteed in de (internationale) pers.
Van andere mijn-ongelukken in de wereld hoor je meestal niet zo veel. Er staan 5 regels op pagina 7 van de krant over tientallen doden in Chinese mijnen. Zo nu en dan sijpelen de woorden schandalen in verband met dit soort gebeurtenissen door. Een enkele keer leidt het tot een veroordeling.

Hoe vreemd is het dat er in de Nederlands kranten niets is gepubliceerd over een incident hier redelijk vlakbij. Vier mijnwerkers kwamen vast te zitten in een ondergelopen deel van een mijn in Wales, in Groot-Brittannië. Uiteindelijk zijn ze alle vier om het leven gekomen. Drie anderen konden nog net ontsnappen.
Er zullen ongetwijfeld lezers zijn die zullen denken: "Mijnen in Groot-Brittannië? Die waren toch allemaal door Margaret Thatcher gesloten?" Dat klopt helemaal; de staatsmijnen zijn inderdaad in de jaren tachtig van de vorige eeuw gesloten.

                                        Streek waar het mijnongeval plaatsvond

Maar er zijn particuliere mijnen operationeel gebleven. In 1992 waren er nog 85 open. In 1997 waren dat er nog maar 19 en thans zijn er nog maar 3 in bedrijf.  De 3 "pits" zitten in de stijle oevers van de rivier de Tawe, een gevaarlijke situatie voor een mijn. Eén er van is de Gleision mijn waar het ongeluk gebeurde.
Het ongeval is dan ook typerend voor de mijnen in Wales. Ik heb wat foto's gevonden uit het jaar 2004. Je schrikt er gewoon van hoe primitief het allemaal lijkt. En als je leest hoe de mijn functioneert dan bekruipt je het gevoel dat de mijnwerkers eigenlijk in een soort doodskist aan het werk waren. Eigenlijk is er maar een gang die ze kunnen gebruiken. Alles moet daardoor heen. Er is maar één spoor waar alles overheen moet.
Er is een nooduitgang, maar die beschikt niet over een spoorlijntje. Bij nood moet men zich letterlijk uit de voeten maken.

                                          Gleision mijn in 2004

Het treintje rijdt op diesel, de werkers moeten op sommige stukken de trein met mankracht vooruit bewegen.
Buiten staat een generator, een kantine, een machinekamer, een laadperron en wat versleten caravans waren de mijnwerkers slapen. In deze streek waar een hoge werkloosheid is, nemen de werkers het niet zo nauw. En de werkgever dus ook niet!
In Nederland zou mijnheer ARBO hier nooit en te nimmer zijn goedkeuring aan hechten.
Al met al is het niet verwonderlijk dat toen het water de mijnschacht inliep, de mijnwerkers als ratten in de val zaten. Er vindt momenteel een onderzoek plaats. Het zal mij niet verbazen als de verantwoordelijken er met een voorwaardelijke straf vanaf komen.

                                        Reddingswerkzaamheden Gleision mijn

Vandaag lees ik naast het verhaal over deze mijn een ander verhaal.
Het gaat over de verdwenen pensioengelden van de mijnwerkers in Groot-Brittannië. Toen Margaret Thatcher premier werd, was er een welgevulde pot bestemd voor de pensioenen van de mijnwerkers.
Er mag wel wat tegenover staan als je met stoflongen en al met pensioen gaat.
Maar het liep anders voor de werkers. Thatcher regeerde in economisch barre tijden en had ook nog eens de Falkland-oorlog te financieren. Er werd besloten om de volle pot "af te romen" en het geld in de schatkist te laten vloeien. Toen Thatcher eindelijk aftrad waren de mijnwerkers blij, wat er over was van hun fonds zou vast wel door de Labour-regering worden gered.

                                        Reddingswerkzaamheden Gleision mijn

                                     
                                   

                     Mijnwerkers die elkaar trootsen wegens het verlies van hun maten

Maar Tony Blair ging rustig door met de praktijken van Thatcher. Dagelijks verdween er een miljoen pond sterling uit de pot.
Het resultaat is dat de mijnwerkers nu recht hebben op 100 pond sterling per maand, zeg maar € 110 per maand, of ze nu stoflongen, gezond of overleden zijn. Meer zit er niet meer in het vat.
De nabestaanden van de 4 omgekomen mijnwerkers zullen dus ook nog eens met een fooi worden afgescheept.

18 januari 2013

                                          Bergingsploeg aan het werk

Zojuist is bekendgemaakt dat de manager van de mijn, Malcolm Fyfield zal worden aangeklaagd wegens vier gevallen van dood door schuld. De mijnwerkers moesten werken in niet-goedgekeurde omstandigheden en er was op geen enkele manier voor hun veiligheid gezorgd. Ook de eigenaar van de mijn, MNS Mining Limited zal op deze punten worden aangeklaagd: het is hun hogere management, in de persoon van Fyfield, dat de overlijdensgevallen kan worden aangerekend.
Op 1 februari 2013 zal Fyfield voor het eerst voor de rechter moeten verschijnen.

============================================================

Nooit op zondag!

Mijn vrouw Sarah heeft mij altijd bezworen: reis nooit op zondag met de trein in Engeland. In eerste instantie denk je dan: het zal wel een beetje meevallen. We hebben het even vol gehouden totdat we op een gegeven moment van Norwich naar Penzance in Cornwall moesten. Het was al een puzzel: had ik nog wel voldoende verlof om dit te kunnen doen?
Uiteindelijk waren we eruit. We zouden toch op een zondag samen op reis gaan en ik zou een paar dagen later alleen met de trein naar Exeter reizen en vandaar terugvliegen naar Nederland.

                                          Station Norwich

Het kopen van een kaartje op het station van Norwich was al een belevenis op zich. Omdat je te maken hebt met verschillende treinmaatschappijen moet je er op rekenen dat het kopen van een kaartje wel even zal duren.
We trokken er dus een hele middag voor uit. Dat bleek terecht omdat iedereen die bij de balie een kaartje moet kopen een ingewikkelde reis boekt. Drie mensen voor je betekent gewoon bijna een uur wachten op je beurt.
De mevrouw, die ons kaartjes wilde verkopen, ging volgens mijn vrouw nogal de fout in. Onze kaartjes zouden per stuk zo'n 50 pond duurder uitvallen dan wij verwachtten. Volgens deze mevrouw maakte de computer geen fouten. "Ja, maar u wel!", zei mijn vrouw. Ze vroeg haar het scherm naar ons toe te draaien en gaf haar gerichte opdrachten die ze gewillig uitvoerde. En jawel hoor, opeens waren de kaartjes nog goedkoper dan onze schatting. "Deze willen we wel!", riepen we samen. Ze werden geprint en klaar waren we.

De mevrouw had er rode konen van gekregen, voelde zich duidelijk opgelaten.
Mijn stiefdochter maakte het de mevrouw nog moeilijker. Ze wilde kaartjes omwisselen. In plaats van over twee weken wilde ze de volgende week op reis. De mevrouw wist hoe dat moest: ze moest gewoon nieuwe kaartjes kopen en daarna een schriftelijk verzoek indienen om de oude kaartjes te laten vervallen.
Daar was mijn stiefdochter niet van gediend. We waren dat uiteraard helemaal met haar eens. Je gaat toch iemand niet dubbel laten betalen!
Het liep hoog op en de mevrouw verliet na wat discussie huilend het kantoor.
Wij moesten er vandoor en misten daardoor hoe uiteindelijk alles door iemand anders werd opgelost.

                                          Station Stow Market
                                       
De zondag daarna moesten we al vroeg per taxi naar het station van Norwich vertrekken. In London moesten we immers op gereserveerde plaatsen in de Riviera Express (nachttrein) zitten en liggen. We hielden al rekening met enige vertraging en namen de allereerste trein. Het was begin januari, dus nog pikkedonker.
De reis begon niet voorspoedig, onze trein vanaf Norwich zou niet verder gaan dan tot Ipswich. Om in London Liverpoolstreet te geraken moest je in Stow Market de trein verlaten en per bus naar Marks Tey.

De bus bleek een zeer vervallen dubbeldekker te zijn die onheilspellende geluiden maakte. Ik verwachtte dat het ding elk moment uiteen zou kunnen vallen. Verstaanbaar kon je je niet maken. Jammer genoeg had ik geen oorkleppen bij me en was jaloers op mensen met een mp3-speler. Die hoorden nog iets anders dan de bonkende, schurende en rammelende geluiden.
Het leek eindeloos te duren, maar uiteindelijk kwamen we toch aan bij het stationnetje van Marks Tey. Vanuit de bus kon je niet anders dan naar het perron lopen. We voelden ons als gemankeerde hooligans. De reizigers waren allemaal vreemd stil. Het werd nog beklemmender op het perron. Rondom staan hoge lichtmasten die een ijskoud licht uitstralen. "Ik verwacht gewoon elk moment de SS-ers met herdershonden en knuppels om ons in bedwang te houden!", fluisterde mijn vrouw. Het was inderdaad een heel vreemde gewaarwording. De rillingen gingen over mijn rug en dat was niet vanwege de kou.

                                          Station Marks Tey

Het wachten leek nog langer te duren dan het in werkelijkheid was. Na ruim een half uur verscheen plotseling een trein vanuit het pikkedonker. We mochten er eerst 10 minuten naar kijken, toen werden de deuren ontgrendeld.
Alweer een onaangename verrassing! Blijkbaar was de trein gewassen terwijl de deuren of ramen niet dicht waren. Tot aan onze enkels zaten onze voeten in het water. Mijn respect voor de gemiddelde Brit steeg behoorlijk, tot nu toe had ik niemand horen mopperen. En ach, we kwamen inderdaad aan op station London Liverpool street.

                                           Kaart Underground London

Ik was blij dat mijn vrouw de puzzel van de Underground goed beheerst, van Liverpool street naar Paddington station ging vrij soepel. Wel valt je dan weer op dat lifts zo goed als altijd ontbreken op stations.

                                          Riviera Express

Op Paddington station was er een inmiddels bekend tafereel. De Riviera Express naar Penzance stond al klaar. Maar we mochten er niet in. Eerst een uur in het station doorbrengen voordat dat wel mocht.
Met een cornish pasty en een koffie viel het wachten nog wel mee. Er valt ook altijd wel wat te beleven op een station.
Ademloos hebben we het verwijderen van een prop papier aanschouwd. Het had heel wat voeten in de aarde voordat de juiste persoon de prop in de juiste afvalbak deed. Prachtig stukje inefficiency! Daar kan het ambtenarendom in Nederland nog wat van opsteken.

                                          Cornish Pasty

Op de trein was het aangenaam vertoeven in de bar. Lekker biertje voor het slapen gaan, altijd goed!

                                          Penzance

De volgende ochtend was het ontwaken iets minder. De stewardess bezorgde ons koffie. Op zich erg lekker, maar niet als de koffie over je wordt uitgestort. Allang blij dat het geen thee was, maar wegens een gebrek aan wasgelegenheid liepen we daarna wel als levende koffiedweilen rond.
Geurend en wel zijn we met de bus van Penzance naar Connors Down bij Hayle gereisd. Blij dat we daar konden douchen!

                                          Turnpike Inn in Connors Down

En: NOOIT MEER OP ZONDAG!
============================================================

Vreemde voorwerpen

Een paar weken geleden schreef Sylvia Witteman in haar blog over gekke dingen die ze zoal langs de kant van de weg aantrof. Het meest bevreemdde haar een paar damesschoenen, pumps als ik het goed onthouden heb.

Hier in Norwich weten de mensen ook van wanten op het gebied van dingen verliezen of - wie weet - welbewust weggooien en vernielen. En dan blijft het niet bij een schoen meer of minder.

Als we naar de binnenstad lopen, moeten we langs een terrein waarop men van plan is te gaan bouwen. Het is een voormalig schoolgebouw met sportterreinen en men is van plan om er een hele woonwijk neer te gaan zetten. Het plan bestaat inmiddels al een jaar of 4. Er is geen geld om het te realiseren.
Dat zie je hier wel meer: aan het eind van de straat is een braakliggend stuk land waar een Aldi-supermarkt moest komen. De plannen werden een jaar of 10 geleden gemaakt. Hij is er nooit gekomen. In dit geval omdat de buurt het niet wilde, men vreesde veel overlast te krijgen van bevoorradende vrachtauto's en parkerende klanten. En daarna gebeurt er dus niets meer.

Terug naar het voormalige schoolterrein.
Er is een afzetting van gaas omheen gezet, zodat je goed kan zien hoeveel blikken bier en zakken chips er al lopend worden geconsumeerd. Een winter lang hing er een jas over het gaas. Verderop hing een spijkerbroek aan een boom. Niemand stoort zich eraan en de gemeente vindt dat het niet haar taak is om op te ruimen.
Het was dus ook niet zo gek dat er wekenlang een auto naast de afzetting stond. Een zijruit was ingegooid en bruikbare spullen weggehaald. Regen en wind en sneeuw hadden al die tijd vrij spel.

Aan het hek hangen nu posters die een optreden aankondigen van het Nederlandse Nationale Circus. Nooit geweten dat Nederland dit had!

Gisteren zag ik in een winkelstraat aan een hek een paar handboeien hangen. Vrij luxe soort, volgens mij. Ik kan me niet voorstellen dat de politie deze gebruikt. Je gaat dan toch weer afvragen hoe die dingen daar komen. Misschien een vrijgezellen feest? Die kunnen hier vrij ruig zijn. Misschien was aanstaande bruid of bruidegom daar vastgeklonken ter vergroting van de feestvreugde. Of zou het gaan om een uit de hand gelopen SM-sessie? Het zag er niet al te gerieflijk uit.

Maar het meest obsedeerde me toch het stel krukken dat ik hier om de hoek zag liggen. Is er hierbij sprake geweest van een plotselinge genezing? Of heeft een onverlaat ze afgepakt van een gehandicapte en daar neer gegooid? Er lag niemand in de buurt op straat en ik hoorde ook geen hulpgeschrei. Dit lijkt me dan ook uitgesloten.
Laten we het maar houden op een plotselinge volledige genezing. Misschien zijn er nog wonderen gaande in deze wereld...
=================================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 3)

Alweer gingen we op stap naar Engeland. We zijn benieuwd of eerdere problemen incidenteel zijn of dat er echt sprake is van structurele fouten bij de spoorwegen en andere middelen van openbaar vervoer.
Extra probleem was deze keer dat 1 van de remmen van de rolstoel kapot is.
In de bus krijgt zo'n ding dan de neiging om half weg te rijden, scheef te gaan staan. Gelukkig was het deze keer niet druk en kon ik hem met mijn voet een beetje in bedwang houden.

Op station Amersfoort was het een beetje wringen om de lift in te kunnen. Het dingetje is vrij klein en degeen die er al in stond, moest natuurlijk ook mee. Het was een dame, zonder bagage en zonder enig duidelijk fysiek probleem. Je gaat dan bijna denken dat ze probeert de zolen van haar schoenen te sparen, maar ik heb inmiddels geleerd niet te snel te oordelen. Je weet nooit wat de mensen mankeert. Ernaar vragen is ook weer zo lomp.

De treindeuren van de afdeling die bestemd is voor een rolstoelgebruiker was ook zo gevonden. We moeten altijd een beetje lachen om de vormgeving van het pictogram. Het doet een beetje denken aan een mannetje in een rolstoel met een erectie. (De Britse versie noemen wij de "Nazi op Wielen".)
Het was de eerste keer dat we in deze omstandigeheden in een dubbeldeks trein terecht kwamen. En het viel behoorlijk tegen. Het is te vergelijken met de ruimte waarin fietsen dienen te worden geplaatst. Erin geplaatst zijn twee ongerieflijke klapstoeltjes.

Mijn vrouw vindt het altijd prettig om even uit de rolstoel te kunnen. De Nederlandse Spoorwegen gaat er niet vanuit dat de rolstoelrijder dit zou willen. Dat blijkt uit het feit hoe vol het hok op die manier wordt.
We moesten dit ervaren omdat er al een mevrouw op een van de klapstoelen zat. Ze was hogelijk verbaasd dat we haar kwamen storen en controleerde de treindeuren voor de zekerheid of het pictogram erop stond.
Zuchtend ging ze naast ons staan. Verderop zag ik voldoende vacante plaatsen, maar dit was duidelijk geen optie voor haar. Ze was wat aan de stevige kant en zou niet passen op het standaard meubilair van NS.

Mijn vrouw vond dit zielig en vroeg of ze er niet gezellig bij wilde komen zitten. Dit was niet aan dovemansoren gesproken. Meteen pakte ze een roddelmagazine en we hebben niets meer van haar gehoord.
Andere reizigers vonden het minder prettig: iedereen die langs ons naar het volgende treinstel wilde, moest over mijn vrouw klauteren. Verder was ik onaangenaam getroffen dat de plek naast de wc was. Een paar mannen vonden dat we van hun specifieke geuren moesten genieten en lieten daarom de wc-deur na het verlaten attent open staan.
Gelukkig moest de mevrouw er halverwege uit. Daarna hoefden de passagies die verderop wilden kijken of er nog een plekje was, zich alleen nog maar langs mijn vrouw heen te wringen.

Overstappen in Rotterdam is altijd spannend. Je moet van perron naar perron met een soort goederenlift. Dat mag niet zonder assistentie van bevoegde functionarissen. Die zijn nimmer te vinden en als je ze al ziet en wilt aanspreken, sprinten ze weg. Het spannende van deze lift is, als iemand de deuren niet sluit (moet handmatig) dan gaat de lift niet meer. Deze keer hadden we geluk. Het ging allemaal vlekkeloos.

Op de ferry in Hoek van Holland komen was weer geen punt en er wordt regelmatig assistentie aangeboden. Eigenwijs als ik ben, weiger ik als ik denk het alleen af te kunnen.
Op de ferry viel ons bij het diner een gezelschap op van meer dan 100 Indiase mensen. Er werd zelfs speciaal voor deze mensen gekookt en geserveerd. Later op de avond zouden we ze met zijn allen rond de roulettetafel zien. Twee van hen waren aan het spelen, de rest keek de kunst af.

Wij zijn niet zo van die gokkers, de lotto is me al ruig genoeg. Wij gaan liever in de bar zitten voor een slaapmutsje. Terwijl ik drankjes haalde, was een jochie van een jaar of 10 botsautootje aan het spelen met de benen van mijn vrouw. Het slappe "Wil je dat niet meer doen Keesje!" van de moeder had geen effect. En ach, die moeder voelde er toch niets van.
Gelukkig ging het gezin snel weg en hadden we het rijk even alleen.

Een wat magere vrouw van een jaar of dertig ging naast ons zitten met twee pinten bier. Bij nader inzien was haar gezicht veel ouder; het was verweerd en gegroefd, zoals bij junks. Een klein meisje met een turnpakje aan vroeg voor wie de biertjes waren. In een heel apart dialect van het Engels maakte ze duidelijk dat ze deze allebei zou gaan opdrinken. "Oohoho" zei het kleintje. Moeders was dus ondeugend.
Het kind begon op de glazen wand achter ons te rammen en even later kwam een jochie in pyama een soort kunstjes met het meubilair te doen. Moeder vond dit niks en dus vertrokken de peuters weer naar de andere kant van het glas.

Vanuit mijn ooghoek zag ik een oudere man staan filmen. Er was iets gaande achter het glas. Het jochie had alle meubilair van de kinderhoek op elkaar gestapeld en was een soort trapezekunstjes aan het doen. Het meisje deed intussen een soort paaldansact.
Ze vielen allebei vrij hard, maar gaven geen kick. Door de knal was wel een aldaar gestalde baby wakker geworden. Moeder liet haar biertjes even staan en kwam terug met de kinderwagen. Erin lag de bewuste baby, met gepiercete oortjes. In de verte deed het kind denken aan Wayne Rooney, maar mijn vrouw dacht dat het een meisje was.
De moeder haalde een pak Campina halfvolle melk uit haar weekendtas en vulde het flesje. Het was even wroeten, maar toen de speen eenmaal in het mondje was, werd het ook gelijk stil.

De glazen waren inmiddels leeg en moeder haalde daarom maar weer twee volle. Toen de baby klaar was met drinken verhuisde deze weer naar achter het glas en moeder ging met een glas en een pakje sigaretten naar de rookruimte.
Een vierde kind kwam met de baby terugrijden. Dit kind was een jaar of acht en gekleed als Madonna in haar wildste jaren. Het meisje had duidelijk behoorlijk wat make-up gebruikt. Baby was weer onrustig.
Moeder kwam terug en nam het kindje maar op schoot. De rest kwam poolshoogte nemen. Baby was tamelijk sadistisch en sloeg er lustig op los. Het maakte niet uit welk gezicht in de buurt kwam. Dat was zij snel zat en alle kinderen werden weer in de kinderruimte gezet.

Het bleef een komen en gaan van kinderen en moeder. Die moest nog eens nieuwe biertjes halen en nog een paar keer roken. Inmiddels had de jeugdige Madonna de baby op de grond gelegd en het turnstertje was in de wagen gaan slapen. Andere mensen in de bar begonnen op steeds luidere toon schande van het hele gebeuren te spreken; het was inmiddels kwart voor elf.

Moeder dronk de laatste druppels uit haar zesde pint en sommeerde het grut om met haar mee te gaan. De mensen rondom ons slaakten een zucht toen we de vreemde club zagen verdwijnen. We bleven ze echter horen. Moeder bleek te roken in de rookruimte en de jeugd moest alweer even wachten. Maar na het sigaretje kwam de boel weer in beweging....
Naar de bar: moeder kocht nog twee pinten en stuurde de jeugd voorop. Madonna joeg de rest op en zij volgde met haar bier en sigaretten. Op naar bed!

De volgende morgen werden we zoals gebruikelijk gewekt met "Don't worry, be happy!" Om 5:30 AM!
We bleven nog een half uur tegen het begin van de dag aanhikken en kwamen na een instantkoffie toch op gang. Om 6:30 mag iedereen van boord. Eerst automobilisten en dan de mensen te voet.
Als conditioneerd liep ik zonder aarzelen naar de Hoek van Holland uitgang. Een blik op de patrijspoort maakte natuurlijk al gauw duidelijk dat dit niet goed was.
Dus naar de andere kant gereden.

De groep Indiase mensen vulde de hele gang. Dit gaat even duren, dachten we.
Mis!
Een behulpzame medewerker van de ferry besloot anders. "Wegwezen! Aan de kant!" tetterde hij en we voelden ons als Mozes. De zee week voor ons en wij konden erdoor. Achter ons werd alles afgesloten.
Als eersten waren we bij de douane en we stonden ook als eersten op het perron. We konden een trein eerder nemen dan gewend.
In de trein hebben we nog wat gefilosofeerd over de moeder en haar kroost.

Op Manning Tree moesten we zoals altijd overstappen. We besloten om niet moeilijk te gaan doen, niet de trap op en af. Daarvoor hadden we een functionaris nodig om het spoor te kunnen oversteken.
De kaartjesverkoper (hieronder rechts) alarmeerde de perronmanager (hieronder links). Na het wegfluiten van twee treinen loodste deze ons keurig over. We bezwoeren dat we het verder wel konden redden.

Ook de conductrice bood ons weer hulp aan, maar ook deze hulp hadden we niet nodig.
De rolstoelplek in de 1e klas was snel gevonden. De trein stopt altijd ongeveer op dezelfde plek.
De conductrice kwam nog eens langs toen mijn vrouw op de wc zat. Bezorgd vroeg ze of alles goed was.
En dat was het en zij ging weer verder op zoek naar een kleine Chinees die ze had zien instappen.
Waarschijnlijk zonder kaartje...
=========================================================================

Strijd over Marmite

Eens in de zoveel jaar heb ik een Marmite-periode. Dan vind ik het lekker om wat van dat spul aan een boterham met kaas toe te voegen. En na een tijdje stopt die behoefte weer. Het aangebroken potje gooi ik na een aantal maanden in de vuilnisbak. Het is onvoorspelbaar wanneer ik weer behoefte heb aan het goedje.
Het spul wordt in Engeland vervaardigd door Unilever Bestfoods, een divisie van de multinational.

Inmiddels heb ik ervaren dat Marmite in Engeland standaard in de koelkast staat. Men vindt het niet alleen maar lekker, er worden allerlei goede eigenschappen aan toegeschreven. Het bevat vitamine B.
En dus wordt het op de boterham gesmeerd, bijvoorbeeld met kaas of pindakaas. Of het gaat in de soep. Het wordt zelfs als drankje gebruikt. Door water geroerd levert het een wat zoutig drankje.
Er zijn zelfs mensen die het op hun huid smeren, het zou de muggen ervan weerhouden om te gaan steken.

Marmite wordt gemaakt van een gistextract, een bijproduct van bierbrouwerijen. Het is zo'n beetje uitgevonden door een Duitse wetenschapper, Justus von Liebig. Vanaf 1902 gaat de Marmite Food Extract Company in Burton upon Trent het bedrijfsmatig produceren. Eerst wordt het verkocht in aardewerk potten en vanaf 1920 in glas. Zoals die dingen gaan, is het tegenwoordig dus een product van een multinational.

Het werd voorgeschreven aan zwangere vrouwen en in de oorlog kregen de Britse soldaten het mee in hun rantsoenen. Al met al is het een typisch Brits product geworden. Ik denk niet dat veel Britten weten dat het dus door een Duitser is uitgevonden.
Grappig is dat Duitse krijgsgevangenen het ook in hun eten kregen. De Britten meenden hen op deze wijze te laten aansterken; de Duitsers zelf zagen het als een manier om gekweld te worden.

Net als in veel andere landen werd Marmite ook in Denemarken verkocht. Maar sinds kort kan dit niet meer. De reden is dat er aan Marmite vitamine B12 wordt toegevoegd. En in Denemarken mogen er dus geen producten meer verkocht worden waar kunstmatig vitamines aan worden toegevoegd.
De Marmite wordt dus in Denemarken in de ban gedaan.

Niet alleen Britten die in Denemarken wonen zijn hier boos over. De Britten voelen zich in hun eer aangetast. Een nationaal product wordt in de ban gedaan.
Prompt gaan er stemmen op om Deens vlees te gaan boycotten, of te stoppen met het kopen van Lego-steentjes. Er zijn zelfs mensen die Ikea en Habitat willen gaan boycotten, niet wetende dat dit Zweedse bedrijven zijn.
De Britten zeggen: Wij hebben Marmite aan de internationale keuken toegevoegd. En wat hebben de Denen helemaal betekend?
=================================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners, deel 2

Voor onze vakantie in Turkije leek het ons goed om de rolstoel mee te nemen.
Het eerste deel, per auto naar Lang Parkeren bij Schiphol en het vervoer vandaar naar de vertrekhal was zeer soepel, zoals we al verwachtten.

Maar daar werd het lastiger: eerst stonden we al verkeerd opgesteld, stonden in een rij van een Duitse maatschappij. We wilden echter naar Izmir met Pegasus Airlines. Dat was dus een beetje zonde van de tijd, maar weer achter aansluiten in de rij. Er waren 3 balies open en het vorderde allemaal een beetje traag, dat zagen we meteen al. Geruime tijd stonden we helemaal achteraan en omdat alles aansloot, kon je dus niet meer voor of achteruit.
Een groep reizigers van middelbare leeftijd zag dat helemaal anders. Wij moesten aan de kant, ze moesten erdoor! Ik verzekerde het stelletje dat het vliegtuig nog lang niet weg was en dat wij geen kant op konden.
"Maar onze groep staat daar!", riepen ze in halve paniek. En inderdaad, aan de andere kant zagen we meer van deze types. Ze werden aangevoerd door een oudere man met een rood petje.

Toen wij 10 centimeter naar voren konden schuiven, zagen de bejaarden hun kans! Mijn vrouw werd in haar rolstoel naar voren geduwd, ten koste van mijn kuiten waar de voetsteunen in belanden. Maar zij bleken er inderdaad op deze wijze langs te kunnen.
Dat bleek weer een goed signaal voor een groep met bagagekarretjes met enorme koffers. Mijn vrouw werd met haar rolstoel als het ware gelanceerd. Ze zagen haar niet anders dan als een soort botsauto. En natuurlijk moesten mijn kuiten het daardoor ook weer ontgelden.
Inmiddels hoorden we de man met rode pet mopperen op de bejaarden die zich langs ons hadden gewurmd. "Maar jullie kunnen toch wel lezen!" , hoorden we hem roepen. Ze stonden inmiddels in een rij voor Alanya en moesten zich dus weer terug wurmen in de rij rechts naast ons.
Inmiddels was de boel toch een beetje op gang gekomen, centimeter voor centimeter schoven we naar voren.
Nieuwe verwikkelingen kondigden zich aan, van links was een nieuwe groep reizigers bezig om te ritsen. Zeker nog met het gevoel op de snelweg te zitten. De gelederen van onze rij bleven eerst redelijk gesloten, totdat een geblondeerde juffrouw met een weelderig decolleté zich vooraan in de strijd ging mengen. Hier kon men niet tegenop en plots stond haar groep vooraan. Terwijl ik hier commentaar op leverde tegen mijn vrouw, die nog steeds achter mij stond in haar rolstoel, werden wij op geniepige wijze gepasseerd door een mevrouw met zwart geverfd haar en haar partner, een man met een tondeuze-kop. Ik zag het pas toen ik me weer omdraaide.

Een mevrouw was inmiddels naast mijn vrouw komen staan. Ze boog zich voorover en bood aan mijn vrouw op een rustig plekje te parkeren. De toon waarop dit ging, gaf mij aan dat ze dacht met een aspirant-lid van de Josti-band te praten. Gelukkig verstond mijn vrouw haar niet.
Ik sprak de vrouw aan op de wijze waarop ze stond te praten, gaf aan dat ik niet begreep waarom mijn vrouw niet zou mogen inchecken. In plaats van zich kapot te schamen, bleef ze daarna naast me staan.
Vanaf rechts kwam een Turkse mevrouw luidkeels haar beklag doen over de trage gang van zaken. Na een tijdje was ik het gemekker zat, vroeg haar of ze nu echt dacht dit gezeur de boel zou versnellen.
Ze had last van haar rug, zei ze. Dat had ik inmiddels ook.

Eindelijk waren wij aan de beurt, ik vroeg mijn vrouw om naar voren te stomen. Ik was bang dat ik anders met de "behulpzame" vrouw op vakantie zou moeten.
Maar zo'n vaart bleek dat niet te lopen: de bagage-band bleek niet meer te werken. Alle baliemedewerkers gingen zich hiermee bemoeien. Uiteindelijk werd het opgelost.
De baliemedewerkers werden echter door een manager weggestuurd, ze moesten de boarding in het vliegtuig begeleiden. Een aantal niet-geüniformeerde mensen, ging achter de balies zitten met deskundige begeleiding van één geüniformeerde. De manager bleef de boel vanaf een afstandje waarnemen.
Maar we konden inchecken en na veel gevraag aan de deskundige medewerker kon zelfs de rolstoel worden ingeboekt. Aan ons werd meegedeeld dat we om 9:15 aan boord konden gaan. Als we daar als eersten zouden zijn, zou dat de boel verder versoepelen. Dan zouden we als eersten aan boord kunnen.
"Heel fijn!", zei ik, "maar het is 9:30!!" Er werd niet op gereageerd.
Om 9:45 kwamen we bij de gate aan en ging alles verder wel soepel: ik bleek zelfs beenruimte te hebben!

Op het vliegveld van Izmir werden we zeer voortvarend door een medewerker van Pegasus van het vliegtuig door douane, visa-kantoor en bagage-claim naar onze bus gereden. Ik moest hollen om hem bij te houden.
In de bus moesten we bijna een uur wachten. Gelukkig had de bus prima airconditioning.
De reden voor het oponthoud was dat één van de groep van de man met het rode petje  zijn koffer kwijt was. Er werd hun bezworen dat deze nog voor de bus in het hotel zou zijn. De groep ging de bus in en onze vakantie kon beginnen.

Terug ging alles zeer ordelijk. De Nederlanders stonden prima in de rij op vliegveld van Izmir. Enige wanklank was een Turkse mevrouw die meende alles te moeten volgen wat er met ons gebeurde. Omdat ze nogal een grote familie had en erg veel bagage, konden we amper wegkomen van de balie na ons inchecken.
Maar we werden als eersten in het vliegtuig geholpen door een vriendelijke medewerker van Pegasus.

Moraal van het verhaal: misschien zou Schiphol het inchecken wat meer moeten begeleiden. Zet wat hekken neer, laat wat meer afrasteringen het werk doen.

House of Lords (Hogerhuis)

De laatste tijd wordt meer en meer gesproken over afschaffing van de Eerste Kamer. Deze zou ouderwets zijn, niet echt democratisch gekozen en zou alleen maar een deel van het werk van de Tweede Kamer over doen.
In dezelfde periode viel mij een artikel op in de Volkskrant van 21 april 2011 over the House of Lords door Gert-Jan van Teeffelen. Hoofdmoot van het artikel was de verwachting dat David Cameron, de premier, een grrot aantal mensen uit het (politieke) leven in de adelstand zou laten verheffen om de heersende meerderheid van Labour te vervangen door een meerderheid van de Tories.
Mijn interesse was gewekt, het klinkt allemaal weinig democratisch in de oren. En dat voor de oudste democratie in de wereld.
Ik ben dus maar eens gaan vergelijken.

Allereerst onze Eerste Kamer
Ze stamt van 24 augustus 1815 toen België officieel aan de Nederlanden werd toegevoegd. Doel was de vestiging van een sterke staat om een eventuele nieuwe aanval vanuit Frankrijk (Napoleon) het hoofd te kunnen bieden.Dit maakte een nieuwe grondwet noodzakelijk. Het parlement van 55 leden werd toen gesplitst in een Eerste en een Tweede Kamer. Dit om de Belgen om te krijgen voor goedkeuring van de nieuwe staat.

Tot 1956 bestond onze Senaat uit 50 leden, daarna zoals bekend mag zijn uit 75.
Tot 1948 benoemde de Koning de leden voor het leven, daarna ontstond het huidige stelsel: eens in de 4 jaar kiezen de leden van Provinciale Staten de leden van de Eerste Kamer.
De leden komen eens per week, op dinsdag, bijeen.
Er worden wetsvoorstellen, die aangenomen zijn door de Tweede Kamer getoetst. Het is dan aan de Eerste Kamer om het voorstel te accepteren of te weigeren. En het is mogelijk om de betrokken minister te verzoeken een aanvulling te doen (novelle).

House Of Lords
Dit is een veel ingewikkelder verhaal.
De allereerste bijeenkomst die iets weg had van een parlement was al in 1295.
Maar vanaf de 14e eeuw wordt er geregeld vergaderd door The House of Lords. Eerst voor Engeland en vanaf 1706 voor Groot-Brittannië.
De leden hebben zitting op basis van hun erfelijke adellijke titel, benoeming door de Vorst of vanwege een zware positie binnen de Anglicaanse kerk.
De laatste groep bestaat momenteel uit 26 hogere bisschoppen van die kerk, de zogenaamde Lords Spiritual.
De Lords Temporal worden benoemd door de Vorst op voordracht van de regering.

In de oude tijd hadden alle Lords Temporal zitting vanwege hun erfelijke titel. Hier is in 2011 een eind aan gekomen. De leden die vanwege hun erfelijke titel zitting hadden, mogen nu 90 van hen kiezen in het Hogerhuis. Momenteel hebben nog 2 van deze mensen een hoge functie binnen het Huis. Zij worden niet in de telling meegenomen.
De meeste leden zijn tegenwoordig Life Peers. Dit zijn mensen die door de Vorst in de adelstand zijn verheven op voordracht van de regering. Dit kunnen mensen uit de politiek zijn, maar ook mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt in het maatschappelijk leven. Deze mensen zijn benoemd voor het leven.

Er is geen maximum aan het aantal leden. Het zijn er nu 830, waarvan er 38 nooit aanwezig zijn. Ze zijn met permissie (tijdelijk) afwezig. Leden dienen ouder dan 21 jaar te zijn en vanaf 1958 mogen ook vrouwen zitting hebben.
Heel soms levert the House of Lords een minister, zo'n afgevaardigde laat zich verkiezen in the House of Commons en vertrekt.
De macht is maar zeer beperkt; wetsvoorstellen worden nog eens getoetst, meestal in commissies.
Er mag 60 dagen over gedaan worden en behandeling mag ook maar beperkt worden aangehouden.
Het Hogerhuis heeft niets te vertellen over wetsvoorstellen die over financiën gaan.

Tot 2009 had het Hogerhuis nog een functie die overeen komt met die van onze Hoge Raad: hoogste beroepsmogelijkheid in de rechtspraak. Ook in de UK is er daarna een Supreme Court, net als bij ons.

Verder is opvallend dat voor een stemming maar slechts 3 leden aanwezig hoeven te zijn. Voor wetsvoorstellen is dat 30. Je vraagt je af wat de rest aan het doen is!

Een overzicht van politieke richtingen laat zien dat Labour de grootste groep vormt, dan volgen de Tories en dan onafhankelijken. Deze zijn met twee maal zoveel aanwezig als de Liberaal Democraten.
David Cameron zou het aantal Tories even zo groot willen maken als het aantal Labour-leden.

Inmiddels wordt heel voorzichtig geopperd dat het ook in de UK anders kan. Er wordt door Labour gesteld dat een Senaat met 300 gekozen leden prima zou kunnen werken.

Ik ben benieuwd!
==============================================================