Reading - Norwich City

Het moderne winkelcentrum The Mall Norwich wordt begrensd door een stel zeer drukke doorgaande wegen. Als je deze doorkruist, via een stel lelijk gegrafitteerde tunneltjes, kom je in een wat volkse wijk. Er staan huizen en rijen flatgebouwen, het doet mij sterk denken aan de wijk Liendert in mijn eigen Amersfoort. Ook in deze wijk kun je uiteraard een pub vinden. The Rose Tavern is een functionele kroeg, er is geen ruimte voor frivoliteiten. Voor kenners, zoals mijn vrouw, blijft de pub The Rose, zoals de oude naam was.

We zijn door mijn stiefdochter en haar vriend uitgenodigd om hier een pint te drinken. Als we binnenkomen, vallen twee dingen op:
1.Het is vreselijk druk, de tent is afgeladen vol;
2.Er staat een gigantische televisie op zijn allerhardst boven het lawaai van de gasten uit te tetteren.
Wonder boven wonder kunnen we nog vier zitplaatsen bemachtigen. Het assortiment bier is behoorlijk goed te noemen, zodat ik een lekkere pint witbier kan drinken. (Ik raak maar niet gewend aan de smaak van het Engelse brouwsel, probeer het dus te ontwijken.) Mijn vrouw drinkt een Bishops Farewell, één van haar favorieten.

Het valt me weer eens op hoe klein van stuk veel Engelsen zijn. Twee dametjes lijken wel te schrikken van mijn - toch echt niet - imposante gestalte. Ze halen zelf de 1 meter 50 niet. Misschien dat elke gemiddelde Nederlander dan als een reus overkomt.

De televisie staat met een goede reden aan, blijkt wel. Hij staat op een regionale zender die de wedstrijd Reading - Norwich City uitzendt. Dit is ook de reden dat de pub zo vol zit. Het is een mix van studenten die in deze buurt wonen en de andere buurtbewoners. De mensen uit Norwich zijn over het algemeen hartstochtelijke fans van hun club. Er zijn heel wat mensen met een seizoenskaart, hoe beroerd ze het ook hebben. Uitwedstrijden bezoeken gaat dan helaas niet, dat kan de portemonnee niet trekken.

De mensen uit Norwich kunnen er wat cynisch over praten, gezien de resultaten van de afgelopen jaren. Maar waag het niet om aan hun mooie club te komen! De club heeft een rijke historie, kwam vroeger jaren uit in de hoogste divisie, behaalde in seizoen 1992-1993 zelfs de derde plaats en kent overwinningen tegen clubs als Manchester United (FA-cup 1959) en Bayern München (UEFA-cup 1993). Er waren roemruchte duels tegen de aartsrivaal Ipswich Town, wedstrijden die je echt moet vergelijken met Ajax-Feijenoord. Helaas is de club wat afgezakt, ze speelt tegenwoordig in de Football League Championship. (Te vergelijken met de Jupiler League, al zijn de clubs in de Championship wel een stuk sterker en groter.)

De enige speler van de huidige Canaries die mij iets zegt, Maceo Rigters is vorig jaar overgedaan aan Willem ll uit Tilburg. De meeste bekendheid wordt tegenwoordig opgedaan vanwege de eigenaar van de club, de bekende tv-kok Delia Smith. Zij bezit samen met haar man de meerderheid van de aandelen.

Wij besluiten om een tijdje in The Rose te blijven, bestellen met zijn viertjes een maaltijd. Die kost maar zo'n 30 Euro, vooraf te betalen. We nemen alvast een nieuwe pint en onder onze gesprekken door moeten we wel gewaar worden dat het prima gaat met het team. Het gejuich doet de borden rinkelen. En het gaat vrij vlot achter elkaar. Als ik terug kom van toiletbezoek (hartstikke schone wc!), staat het al 3-1.
De maaltijd is prima; de maillonaise komt uit een potje, maar je kunt voor zo'n prijs ook weer niet teveel verwachten.

Omdat we allemaal andere plannen hebben, gaan we meteen na de maaltijd weg. Ik zeg tegen mijn vrouw dat onze vrienden erg tevreden zullen zijn over hun team.
's-Avonds belt zij om ze te feliciteren met hun cluppie. Ze zijn echter in mineur, de voorsprong is nog weggegeven. Het eindresultaat is geworden: Reading - Norwich City 3-3.
Jammer hoor!