Poppies

Gisteren hoorde ik in een sportprogramma op ITV de aankondiging dat ene Durk Koet deskundig commentaar zou geven bij de wedstrijd van Liverpool tegen Napoli.
En warempel daar zat onze Dirk Kuijt naast de gewone presentator. In niets was hij te onderscheiden van andere deskundigen op de Britse tv, zoals de eeuwige Gary Lineker. Hij had zich zelfs heel erg aangepast, droeg een poppy op zijn revers.

De poppy is een jaarlijks terugkerend fenomeen in het Britse leven. Alle tv-persoonlijkheden en politici zie je er een dragen in het begin van november. Ook heel veel mensen op straat kun je er mee zien rondlopen.
Deze plastic klaprozen worden verkocht door charitatieve instellingen. De opbrengst gaat naar de oorlogsveteranen.
Op zich klinkt dit wel sympatiek, maar ik heb er wel mijn bedenkingen bij. Waarom zorgt de Britse overheid niet zelf voor de jongens en meiden die de halve wereld worden overgestuurd om te doden of gedood te worden?
Blijkbaar is pensioen of nazorg niet belangrijk, de veteranen hangen van liefdadigheid af. Vooral niet zeuren, maar gewoon dankbaar zijn, is het devies.
Als ik politici als minister-president David Cameron en zijn minister van Financien, George Osborne, zie zitten bij de debatten in het Lagerhuis of in het nieuws met hun poppy op, krijg ik gewoon het zuur.
Met zo'n ding op doodgemoedereerd vertellen dat je het inkomen van gehandicapten, zieken en bejaarden gaat halveren, komt bij mij wel erg hypocriet over.
De mensen achter Dirk Kuijt zullen hem over dit aspect vast niets verteld hebben.