Net als in Nederland zijn er veel liefhebbers voor levende muziek te vinden in Engeland. Men heeft er alleen wat meer voor over dan wij.
Het is vrijdagavond 5 november 2010 en het is zowel Guy Fawkes-day als Diwali. Het mislukken van de aanslag op het Hogerhuis in 1605 en de berechting van de vermeende dader Guy Fawkes wordt herdacht met veel vuurwerk en de hindoes vieren het Hindoe-feest Diwali op dezelfde wijze. Het doet vanavond dus sterk denken aan onze oudjaarsavond, veel jeugd is gezellig aan het knallen.
Tel hier bij op dat het hoost van de regen. In Nederland krijg je onder deze omstandigheden geen enkele kroeg vol. Echt aantrekkelijk om naar buiten te gaan, is het niet.
Wij besluiten uiteindelijk om de regen te trotseren en gaan dapper op pad. We hebben heel erg veel geluk, er komt warempel een stadsbus aan en voor 80 pence gaan we verder droog naar de Cidershed.
Het is stampvol als we binnenkomen!
Het zit ons echter weer mee: we kunnen bij een stel aanschuiven aan een tafel. Ik haal twee pinten bier en we zijn er helemaal klaar voor. De muziek echter niet.
Ramon Goose en zijn twee begeleiders sjouwen hun apparatuur naar binnen. Ik heb altijd te doen met bands zonder roadies; de musici staan al te zweten voordat er ook maar een noot gespeeld is. Ze moeten zich hier ook nog eens door het publiek zien te wurmen. Ramon ziet dan ook nog eens kans om ons persoonlijk te begroeten. Een prima kerel!
Er zou om 8:30 gestart worden, maar omdat er ook nog problemen zijn met stekkers en pluggen duurt het bepaald wat langer. Ik zeg tegen mijn vrouw het wel opmerkelijk te vinden dat er zoveel electriciteit komt kijken bij een akoestisch concert. Het was toch echt zo aangekondigd: Ramon Goose Band speelt Stevie Ray Vaughn, akoestisch.
Maar om 9:15 worden de druk kletsende mensen met de eerste gierende uithalen van Ramon's gitaar de mond gesnoerd. Niks aankondigen, geen gelul, gewoon beginnen.
Bij vorige optredens was er in deze pub een geluidsbegrenzer, om klagende buurtbewoners tegemoet te komen. Maar nu is daar niets meer van te merken. Dit is gewone stampende en gierende blues.
Mijn vrouw ziet kans informatie te krijgen. De pachter van de pub heeft besloten om er op 1 januari mee te stoppen. Overlast voor de buurt intersseert hem dus geen zier meer.
En ons hoor je niet klagen!
Ramon Goose legt na een paar nummers uit waarom ze zo laat begonnen: ze moetsen van Colchester komen en de electriciteit zat wat tegen. We geloven hem meteen.
Na een paar nummers merk ik dat er een vrouw van een jaar of 50 achter mijn stoel staat te dansen. Daar kijkt niemand van op, net zo min als van de ongeveer even oude man die naast de bar staat te swingen. Het ziet er niet uit, maar wat geeft dat. Ik merk dat ik zelf als een idioot met mijn hoofd heen en weer aan het zwaaien ben en ik ram als de drummer op mijn knieen.
Het stel, dat aan onze tafel zat, verdwijnt gedurende een korte pauze van Ramon en hun plaatsen worden ingenomen door een man van in de 40 en een hoog-bejaarde dame. Ik schat haar minstens 75.
We halen nog maar wat nieuwe pinten en even later starten Ramon en zijn twee begeleiders opnieuw.
De oude mevrouw haalt een camera tevoorschijn en begint te filmen. Prachtig gezicht.
Mijn vrouw is enigszins jaloers, het is echt een heel goede camera en zelf is ze de hare vergeten mee te nemen.
Als Ramon zegt dat dit de laatste song was, beginnen mijn vrouw en ik in het Nederlands te roepen om Nog Een Liedje! Dat helpt en de mannen gooien er nog een toegift met 3 liedjes uit.
Na de laatste ram op zijn gitaar, zet Ramon het ding weg en komt meteen op ons af. Op zijn knieen zit hij naast mijn vrouw. Hij wil in Nederland komen optreden en mijn vrouw denkt een mogelijkheid te weten.
Een Nederlandse bluesband wil dolgraag in Engeland toeren en vroeg haar ook om hulp. Mijn vrouw heeft de suggestie om de bands een paar weken van plaats te laten ruilen. Ze zal wat contacten leggen.
Ramon trekt zich met de andere twee musici terug met een stevige pint bier. Er stonden er twee naast hem op de (ongebruikte) piano, maar hij gunde zich de tijd niet om een slok te nemen.
Het is 11 uur geweest en de bel voor de laatste ronde klinkt. Dat valt dik mee, we kunnen dus nog een keer bestellen. Als ik terug kom, heeft mijn vrouw een gesprek aangeknoopt met de oude mevrouw. Ze is de moeder van de man en woont in een dorp vrij ver weg. Hij is muziekleraar en tipt haar als er leuke concerten zijn. Hij staat zijn bed dan aan haar af en slaapt zelf op de grond. Zij is weduwe en heeft het vaste voornemen om de rest van haar leven zo leuk mogelijk te besteden. Van YouTube heeft ze nog niet eerder gehoord, de zoon gaat het haar morgen laten zien.
Als ons bier op is, groeten we deze mensen en de band en gaan naar buiten.
Het is droog en vrij zacht. Hartstikke lekker om zo naar huis te wandelen.
No comments:
Post a Comment