Straatbeeld

Nu ik hier alweer drie weken officieel woon, zou ik iets meer moeten kunnen vertellen over het verschil in straatbeeld tussen Nederland en Engeland en dan speciaal Norfolk, de county waar wij wonen.
Maar de afgelopen weken heb ik ervaren als één grote luie vakantie en ben dus vrijwel nergens aan toegekomen nadat de naweeën van het verhuizen waren verwerkt.
Inmiddels heb ik wel de volgende verschillen opgemerkt.

                                         The Alexandra, een pub in Norwich

Pubs in elke buurt.
Elke buurt heeft in ieder geval één pub tot zijn beschikking, ook al is er niet eens een eigen winkelcentrum. In Nederland zijn de kroegen gecentraliseerd op pleinen en straten met horeca-bestemming. Voordeel van de Nederlandse aanpak is het mogelijk zijn van gezellige pleinen vol terrasjes.
Hier in Norwich heb je bij de meeste pubs zitjes voor of achter de pub; in principe bestemd voor de rokers, maar in de zomer zit iedereen er graag. Sommige pubs hebben een prima "garden". Nadeel is wel dat je steeds een eind moet lopen om je drinken te krijgen, omdat er geen table service is. Maar mijn ervaring is dat je daar wel weer voor betaalt. Een consumptie in Nederland pakt gewoon een stuk duurder uit.

                                                 Cool Tan Studio in Norwich

Tanning Studios.
In Nederland hebben sommige schoonheids-salons en sauna's zonnebanken, zelfstandige zonnebank-zaken ben ik nog nooit tegengekomen. Het krijgen en hebben van een kleurtje is belangrijk voor heel veel Engelsen. De meeste Engelsen hebben van zichzelf een hele lichte huidskleur. En dan willen ze op vakantie soms te snel resultaat hebben. De verhalen over vreselijk zonverbrande Britten in vakantieoorden kent iedereen wel. De mensen hier willen echter heel graag een kleurtje krijgen. Ook als ze een vakantie in het buitenland niet kunnen betalen. De handel in sprays om een kleurtje te krijgen is dan ook behoorlijk. Resultaat is dat je soms dames ziet rondlopen die gewoon oranje gekleurd zijn. En dan zijn ze toch echt geen fan van het Nederlands elftal!

                                          Second Hand Land in Norwich

Winkels in tweede-hands spullen.
Tot mijn verbazing zie ik hier in Norwich nogal wat zaken waar je spullen kan verpanden. En dat leidt dan weer tot de mogelijkheid om bijvoorbeeld goedkoop electronica te kopen. In Nederland is dit vrijwel voorbehouden aan Kringloopwinkels. En je ziet nog wel eens dat bepaalde juweliers goud en zilver willen kopen van particulieren.

                                          Een Betfred in Norwich

Wed-winkels.
In Nederland kun je kras-loten, staatsloten en dergelijke kopen bij boekhandel-ketens en sigarenzaken.
Hier in Norwich kun je op heel veel plekken geld inleggen voor weddenschappen. BetFred, BestBet en dergelijke zie je overal in straten in Engeland en het heeft al de aandacht gekregen van de regering. Mede omdat het vaak de zwakkeren in de samenleving zijn die veel te veel geld besteden aan deze hobby. Er zijn straten in London waar er 8 zitten. Hier in Norwich is het nog niet zo uit de hand gelopen.
Gevolg van al het wedden is, dat je in veel pubs ziet dat er minimaal twee tv's staan/hangen. Eentje voor het voetbal en de andere voor de paardenraces en hondenraces.
=================================================================

ISA

Na een week wonen in het Verenigd Koninkrijk begin ik een echte Engelse burger te worden.
County Norfolk en City Norwich vonden mij al heel snel goed genoeg om Poll Tax en Council Tax te betalen. (Je kan dit het beste vergelijken met WOZ, provinciale opcenten en gemeentelijke belastingen.)
Verder ben ik al bij mijn nieuwe (Poolse) tandarts geweest. De beste man heeft een onuitsprekelijke naam en wordt daarom maar Matthew genoemd. Zijn voornaam lijkt daar in de verte op.

                                                       Voorbeeld van een council tax bill

Morgen ga ik voor het eerst naar mijn nieuwe huisarts (NHS-nummer meenemen natuurlijk).
Alle Nederlandse spullen zijn inmiddels in ons huis ingepast en ik vind mijn weg hier wel. Reizen met de bus is vergelijkbaar met de Nederlandse situatie. Er zijn wel verschillen: zo hebben beide een plateau zodat je met een rolstoel in de bus kan komen. In Nederland kan de chauffeur dit met een druk op de knop vanachter zijn stoel doen, in Engeland moet de chauffeur het met de hand uitklappen. Veel verschil maakt het niet: ze doen het gewoon niet. Tot nu toe heb ik éénmaal in Nederland en éénmaal in Engeland meegemaakt dat de chauffeur dit doet.

                                          Zo kan het dus

Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan de Coöp Bank. (Met de bus dus.) De bank houdt het midden tussen RABO-bank en ASN-bank. RABO-bank qua structuur en ASN-bank gezien haar integere bankieren (geen beleggingen in de wapenindustrie en juist veel groene beleggingen). Bij de Coöp Bank wilde ik een rekening courant nemen, een spaarrekening en een ISA (belastingvrije spaarvorm). En ik wilde weer een VISA-card. Die heb ik al een jaar of 20 en dat brengt zijn gemak met zich mee.
Maar VISA (UK) kende me niet en de computer (!) weigerde me te accepteren. "Computer says NO!"
De rekening courant en de spaarrekening (1,25% rente, dat gaat lekker snel!) waren geen punt.

Toen kwam de ISA aan de beurt. Tja, ik heb nog geen National Insurance Number. Dus zegt de computer weer tegen de behandelende bankmedewerker: "No way!" De vriendelijke jongeman ging het even aan zijn manager vragen en kwam een paar minuten later weer onverrichter zake terug.
We hebben het er verder maar bij gelaten. De jongeman had ons al meer dan een uur regels en voorwaarden zitten voorlezen. We waren al doodmoe en vroegen ons af waarom de info niet voor ons bezoek naar ons huisadres was gestuurd. Dan ben je wel wat sneller klaar. Maar goed, de jongeman zal het niet bedacht hebben.

Vandaag ben ik maar eens op internet gaan grasduinen.
En vond dus dat er voor een ISA maar 2 regels gelden:
1.Je moet in de UK wonen;
2.Je moet ouder dan 16 zijn.
Ik vond een telefoonnummer van de Britse belastingdienst. Maar eens even navragen hoe dat zit met dat nummer. Nee hoor, het was een hele domme vraag van mij; je hebt een National Insurance Number nodig.
Hoe dat te krijgen? De mevrouw aan de andere kant van de lijn gaf mij een nummer van Job Centre Plus.

Dus maar even Job Centre Plus gebeld. Nee, U krijgt geen nummer! U werkt immers niet. Zucht...
Uiteindelijk blijkt nu dat als ik opteer voor een Carers Allowance, ik in aanmerking kom voor een nummer.
En dat kan pas over een half jaar.
Ik kan alleen maar concluderen dat de regels dus niet volledig worden weergegeven op de websites van de Britse belastingdienst.
======================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 7)

De reis van Amersfoort naar Norwich op 16 juli 2012 was voor ons een gedenkwaardige. Van nu af aan is er alleen nog maar sprake van één thuis en dat is dus in Norwich. We gingen dus op thuis aan.
Na de overdracht bij de notaris zijn we nog eenmaal in het Amersfoortse huis geweest. Ik wilde eigenlijk nog wat dingen aan de koper uitleggen en we wilden de kat ophalen.
Omdat de koper van het huis in Amersfoort liet voelen dat we beter meteen konden gaan met onze kat (haar allergie zal daar wel debet aan zijn geweest) gingen we al vroeg op stap.
Een apart reisgezelschap waren we wel, man achter rolstoel met echtgenoot die een kooi op schoot houdt met een kat erin. Henry was hartstikke braaf en rustig en ontlokte uitroepen van mede-reizigers zoals "Wat een lieve kat!"

                                          Henry in haar tijdelijke gevangenis

Alles ging voorspelbaar en dus prima. Zelfs de buschauffeur was redelijk geduldig en gaf ons de gelegenheid om de rolstoel fatsoenlijk neer te zetten in de bus. In de trein naar Rotterdam zaten we weer gezellig naast de wc; NS denkt blijkbaar dat dat een geëigende plek is voor gehandicapten. Helaas mankeert er niets aan de neus van mijn vrouw en ook niet aan de mijne. En gebruikers van dit toilet vonden het echt nodig dat we hun geuren konden opsnuiven. Maar inmiddels zijn we dit wel gewend en een deur sluiten kan ik ook.

In Hoek van Holland aangekomen bleek het weer stukken slechter te zijn geworden. Niet alleen regende het gestaag, nu was er ook een stevige wind bijgekomen. Snel vluchtten we de terminal van Stena Line in. Ik vroeg het nog even voor de zekerheid, maar het bleek waar: we moesten nog 3,5 uur wachten.

Om het wachten wat te bekorten besloot ik om bakjes kibbeling en blikjes drinken te halen bij de viswinkel aan het eind van het perron. Het was daar gezellig met allerlei half verregende mensen.

Zo te zien waren er vaste klanten bij; hun bestellingen kregen ze op een kartonnen bak en daarmee renden ze naar hun auto. "Doe je voorzichtig!" , was de standaard-kreet van de mevrouw achter de toonbank.
Dat was niet voor niets, zag ik al gauw. De bovenste stukjes kibbeling waaiden gewoon uit het bakje.
Voer voor de krijsende zeemeeuwen, die het gebeuren in de gaten hielden.
Ik kreeg gelukkig papieren zakjes om de bakjes en een plastic zak daar weer omheen.

Uiteindelijk gingen de 3,5 uur nog snel voorbij. Douane ging aardig vlot, Henry's chip werd met een scan gevonden en genoteerd op een groene kaart. De dagen tussen de datum van inenting en de dag van de reis werden met het vingertje op een kalender geteld. Alles was in orde.
Ik leverde nog het grootste probleem op. Met mijn baard van 4 dagen leek ik wat onbetrouwbaar. De marechaussee studeerde een paar minuten op het verschil tussen foto op paspoort en mijn tronie op dat moment. Zijn collega schamperde: "Jaja, mijn collega is erg zorgvuldig! Hahaha." De man gaf me wat geïrriteerd mijn paspoort terug.

Op de ferry was de kennel snel gevonden. Arme Henry was inmiddels helemaal murw en liet zich gewillig achter een stel andere tralies duwen. Ik gaf haar een bakje bronwater en zag haar tot helemaal achterin de kooi kruipen. Later zou ik op de monitor in onze kamer zien dat ze haar bakje water had omgekieperd.

Omdat de kibbeling nog maar een paar uurtjes achter de kiezen was, besloten we om niet te eten. Een biertje met bitterballen in de bar was afdoende om de resterende honger te stillen.
Voor ons zat een opvallend stel. Beide met donkerblond haar, zij erg mager en hij met een gezellige bierpens die over zijn broekriem hing. Zij zat aan het bronwater en hij aan een pint ijskoude Heineken.
Regelmatig kwamen er twee kinderen van een jaar of zes à zeven melden dat ze weer iets geweldigs deden.
Moeder ging af en toe mee naar het speel-gedeelte achter de bar. Dan hoorden we wat gebonk en bewonderende kreten van de moeder.

Vader liet zich niet verstoren, was erg druk met zijn telefoon in de weer en zijn aandeel in de conversatie bleef beperkt tot MMMMM. Een goedkeurend knikje kon er wel af toen hij een nieuwe pint kreeg.
Op een gegeven moment vond moeder het welletjes en zei dat ze de kinderen op bed ging leggen. MMMM.
Tikketikketik ging het verder, nu en dan een slokje erbij.
Een half uurtje later kwamen twee tieners naar zijn tafeltje, de bandana op het hoofd van het meisje kon niet verbergen dat ook zij net als haar broer vuurrood haar had. Ze kwamen vragen of Papa mee ging naar het winkeltje. MMMMM was het antwoord, begeleid met het schudden van zijn hoofd. En dus gingen de tieners maar weer weg.

                                                           Rood haar is niet lelijk

Pa schrok pas op toen hij een slok wilde nemen en het glas leeg was. Hij keek zoekend om zich heen.
En verliet toen ook maar de bar.

Na een nacht met een heel goede nachtrust ging ook de paspoort-controle in Harwich zeer voorspoedig. De groene kaart van Henry was afdoende. Haar paspoort werd niet gecontroleerd.
De reis van Harwich naar Norwich ging zoals altijd. De conducteur van de trein van Harwich naar Manning Tree hoopte nog wel dat hij onze reis kon bespoedigen en pleitte voor een snellere overgang over het spoor van perron 2 naar perron 3. Tevergeefs. En op zijn suggestie om eerst naar Colchester te reizen en vandaar naar Norwich zijn we niet ingegaan. Weliswaar heb je daar wel een lift, maar dat gemak gaat weer verloren met een half uur langere reistijd. Dan maar een half uur wachten op station Manning Tree.

                                          Station Manning Tree

Thuis aangekomen kon Henry bevrijd worden uit haar krappe kooi. Ze klom er erg voorzichtig uit.
Samen hebben we de voor- en de achtertuin verkend. En katten blijken dus net als olifanten een erg goed geheugen te hebben. Ook na vier jaar afwezigheid, wist ze alles nog precies te vinden!
Ongelooflijk!
=====================================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 6B)

Op het vliegveld van Izmir en weer terug op Schiphol.(April 2012)

                                                Izmir Airport

Als we geland zijn op het vliegveld van Izmir wordt ons vriendelijk gevraagd even te wachten. Het wordt gauw duidelijk waarom: de passagiers verlaten het vliegtuig per trap. En moeten met een overvolle bus naar de aankomsthal. Wij worden nadat iedereen uit het vliegtuig is met een soort lift-auto uit het vliegtuig getakeld.
We lopen door brede geheel lege gangen naar de visa-verstrekking en de paspoort controle. De visa zijn snel verkregen, met grote stempels in ons paspoort sluiten we achteraan in de rij voor de paspoort-controle. Een medewerker die een andere rolstoel-gebruiker voortduwt, wenkt ons mee. Niks wachten, we worden meteen via een zij-ingang vooraan de rij gezet. Het is snel voorbij, de besnorde ambtenaar hoeft deze keer zelfs niet om mijn naam te lachen. Meer stempels en lopen maar weer, op naar de bagage-band. Ook hier duurt het niet lang en we kunnen door.

Buiten staat een lachende man met een groot bord met de naam van mijn vrouw erop. Hij neemt de bagage van mij over en ik hoef dus alleen nog maar te duwen.
Een glimmende limousine staat op het terrein van de bussen en mini-bussen. En hij is voor ons bestemd!
Met gedempt blauw licht en GRATIS water. Wat een luxe! De vakantie is begonnen!
===============================================================

Twee weken gaan we met wat meer kleur op de wangen in een SUV van Kuadasi terug naar het vliegveld van Izmir.
Voordat je het gebouw echt binnen kan, is er al controle. Er staat een enorme rij bagage-scanners en detectie-poortjes naast elkaar en we zijn er binnen 3 minuten door. Binnen zijn de incheck-balies met wat hulp snel gevonden. Er zijn drie desks open en door middel van linten heeft men 3 rijen geformeerd. Er is geen enkele sprake van duwen of voordringen; het kan eenvoudig niet.

                                         Vliegveld Izmir

Alleen wij worden er weer uitgehaald. "You don't have to wait", zegt een glimlachende medewerker en we worden vooraan geposteerd. Efficient wordt alle bagage gelabeld. De incheckende dame lijkt alleen wat problemen te hebben met onze verschillende nationaliteiten. Het wordt weggewuifd en we kunnen door.
Bij de paspoortcontrole alweer meer stempels!

De security op Izmir werkt ook met 6 mensen. Er wordt op tijd begonnen en geduldig doorgewerkt. Soms is er voor mensen wat extra uitleg nodig. Ook hier hebben we te maken met de "ouderwetse" detectie-poortjes. Het gaat allemaal in één keer goed, op wat uitzonderingen na.
Rolstoelgebruikers zitten hier op of bij met een rolstoelteken gemarkeerde stoelen en worden vlot als eerste in het vliegtuig geleid.
Er is weer heel veel bagage, maar het vliegtuig zit halfvol. Het maakt dus niets uit.
We zitten op rij 2, rij 1 zijn X-Leg-stoelen. En warempel, er zitten 2 zeer lange kerels met hun partner op.
We vliegen exact op tijd weg van Izmir!
===================================================================

Weer op Schiphol moeten we logischerwijs wachten. We gaan weer als laatste uit het vliegtuig, omdat de rolstoel eerst moet worden tevoorschijn getoverd. We weten dat het niets uitmaakt; op Schiphol is het meestal erg lang wachten op je bagage.
We zijn echter niet voorbereid op het inferno dat ons te wachten staat bij de paspoortcontrole.
Er zijn 4 desks open en de hal is afgeladen vol en er komen nog steeds nieuwe mensen bij. Het wordt aardig warm en ik kan me voorstellen dat het voor mijn vrouw een angstig gevoel is. Tegen een meute benen aankijken waar geen beweging in zit.

                                            Wachtenden op Schiphol

Ik heb al snel in de gaten dat het ieder voor zich is. Behendig wordt er door mensen tussen de rijen door gemanoeuvreerd, wij kunnen dat niet! Ik besluit onze handicap als wapen te gebruiken. Na wat schenen en enkels te hebben beschadigd met de rolstoel komen wij ook vooruit. Uiteindelijk moet als laatste een zenuwachtige jongen (tikkerdetik-tiktiktik op zijn paspoort) er nog aan geloven. Met wat voelbare overreding gaat hij in plaats van voor te dringen aan de kant.

                                         Bagageband op Schiphol

We zijn blijkbaar als laatste bij de bagageband; een eenzame koffer doet zijn rondjes: de onze!
Op naar de bus naar P3 (lang parkeren). Jammer, we zien hem net wegrijden.
Maar de volgende staat er al.
De chauffeur ziet ons niet aankomen, we kijken 5 minuten lang naar zijn nikszeggende gezicht. Misschien mediteert hij?
Uiteraard kunnen we de bus niet in rijden met de rolstoel, hij laat de bus niet knielen en hij laat het instap-geval ook niet uitschuiven. Mijn vrouw moet dus (zoals gewoonlijk in Nederland) de rolstoel uit en we tillen het ding samen in de bus. Ik til daarna de koffer in de bus en leg hem op de laadruimte.

                                                      Bus naar Lang Parkeren

Mijn vrouw is bezig de rolstoel op zijn plek in de bus te zetten en vast te zetten als de chauffeur besluit dat de bus vol is. (Met 4 passagiers.) Met een flinke vaart vertrekt hij terwijl mijn vrouw als het ware gecatapulteerd wordt. Ik kan de rolstoel net stoppen en terwijl zij zich vastklemt aan een stang, zetten we hem op de rem. Heel fijn!

Op P3 gebeurt het omgekeerde. Weer niks uitschuiven, we moeten alweer de rolstoel eruit tillen. Ik blijf half in de bus staan om te beletten dat hij wegrijdt met onze bagage.
Als ik de bus verlaat met de koffer, voel ik de deuren achter mijn hielen dicht klappen.
De chauffeur heeft haast, als een Sterling Moss raast hij het terrein af.

                                         P3 Lang Parkeren

We kijken elkaar aan: we zijn weer helemaal terug! Zo echt Nederlands!
We hebben hierin Nederland  allerlei faciliteiten, maar als je goed kijkt besef je hoe slecht er mee om wordt gegaan.
Geen busschauffeur die een gehandicapte uit zichzelf de bus laat inrijden of uitrijden per rolstoel.
En is het u wel eens opgevallen hoe de deur van de gehandicapten-wc bijna altijd op slot zit?
Kijk eens op een willekeurig perron op een willekeurig NS-station. Invalide toilet met ernaast een bordje:
"Sleutel te bevragen op perron 1."
In hotels of restaurants ligt de sleutel veelal bij de receptie.
Zodat er dus door onverlaten geen schade kan worden toegebracht aan het invalidentoilet.
En dus ook niet door gehandicapten!
==========================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 6A)

Vertrek van Schiphol, april 2012

Weer op Schiphol met rolstoel en al. Met wederom Izmir in Turkije als vlieg-bestemming.
We reizen deze keer met SunExpress, een Turkse maatschappij, net zoals Pegasus dat is.
Het inchecken is net als bij Pegasus een drama. Achter ons staan dranghekken werkloos te zijn. Wij hebben te maken met drie incheck-plekken en dus zijn er 5 of 6 rijen te ontwaren. We zijn erg vroeg gekomen en hadden hoop om snel in te checken. Dat gaat uiteraard anders. De meeste mensen die wachten zijn van Turkse afkomst en zo te zien ouder dan 65. Ze hebben zich goed aangepast en dringen fantastisch voor. Achter ons staat een autochtone dertiger met zijn vrouw zich op te vreten. Dat wordt nog erger als er een 4e balie opengaat. Een nieuwe stroom bejaarden snelt ons voorbij en wordt gelijk geholpen. De jongere man scheldt tegen een kleine grijze man met een snor en diens vrouw. De man glimlacht gezellig terug, wat de mopperaar nog bozer maakt. Zijn vrouw kalmeert hem een beetje, maar hij blijft pruttelen.

Naast ons staat een Turks mevrouw van in de 40 met een ongelooflijk dik bos haar. Ze biedt ons aan om voor haar te gaan, omdat we anders nooit aan de beurt komen. Maar de boel komt toch in beweging en ik biedt haar nu aan om voor ons te gaan, omdat ze in een soort niemandsland terecht is gekomen. Sommige oudjes voor ons laten na het inleveren van de bagage, de bagage-karretjes gewoon voor wat ze zijn. Het dreigt weer erg onoverzichtelijk te worden, tot de mevrouw met het dikke haar de karretjes aan de kant zet.
Het inchecken op zich gaat prima, maar bij de balie wegraken is moeilijker: de oudjes laten de rijen strikt gesloten. Ik dreig tegen wat enkels aan te rijden met de rolstoel en als een soort Mozes zie ik de weg vrijkomen. Op naar de security-check!

                                                      De echte Ma Flodder

Bij de gate is het weer wachten geblazen. We zitten aardig vooraan, misschien dat dit gaat helpen?
Een soort mini Turkse Ma Flodder heeft het hoogste woord tegen een oudere autochtone mevrouw, terwijl haar man de indruk maakt dat het hem allemaal teveel is geworden. Hij ligt een beetje onderuit en zijn ogen draaien een beetje vreemd rond achter de brillenglazen. Al gauw leren we dat beide suikerziekte hebben en hoe oud de kleinkinderen zijn.

De veiligheidsploeg arriveert! Ze zijn met 5 personen, waarvan één jongere dame met een stok loopt. Alle toestellen worden aangezet en getest. Ze hebben ook één van die scan-apparaten waar zoveel over te doen was, voordat ze werden geaccepteerd. Dat is interessant, we hebben ze nog niet eerder gezien.
Alles schijnt te werken, maar nu worden alle stoelen in de security-ruimte gecontroleerd. Erop en eronder. Twee jonge kerels zijn bezig om de veiligheidslinten los te maken, er langs te lopen en om ze dan achter de rug weer vast te maken. De bevestiging is met magneten, maar het schijnt niet mee te vallen, dus wordt het steeds weer opnieuw gedaan.
Er komt zo te zien een manager bij. Hij heeft een clip-board onder de arm geklemd en zorgt blijkbaar voor de coördinatie. Een zeer belangrijke functie natuurlijk!

De juffrouw met de stok doet de suggestie om te starten: "Daar komt de kist al aan!" Het antwoord van de manager bevalt haar blijkbaar niet: "Dan heb ik ook alle tijd!" en ze hinkepoot weg.
De stoelen worden nogmaals gecontroleerd. Ik vraag aan mijn vrouw of dit niet al de derde keer is.
Er staat een medewerkster naar het plafond te kijken alsof er elk moment een peloton jihad-strijders naar beneden zal springen. Een andere controleert nu alle pilaren in dit gedeelte van het gebouw.
Het plafond schijnt safe te zijn en de betrokken dame komt naar ons toegelopen. Een aantal boarding-passes wordt gecontroleerd en ze roept tegen niemand in het bijzonder dat als we allemaal ons best doen dat we snel kunnen instappen. Dit voelt niet goed...

De check-ruimte wordt vrijgegeven, de zeer belangrijke manager haalt het lint weg.
De bejaarden stormen en masse naar voren en we besluiten te wachten tot de horde uitgeraasd is. De Turkse mevrouw Flodder zegt in het voorbijgaan tegen mijn vrouw: "Maar jij kan lekker zitten!"
Het ziet er uit als een zooitje en het schiet ook niet op. Elke controle met de scan moet twee of drie keer gedaan worden en dan nog moet er worden gefouilleerd. Terwijl het daar vast lijkt te lopen, wordt er omgeroepen dat mensen in een rolstoel naar voren moeten komen. Braaf als we zijn, doen we dit onmiddellijk.
Het blijkt dat er aan de voorkant van de meute toch een soort rij is. Dat moet wel omdat er maar één band is voor de bagage-scan en maar één scan-apparaat voor personen. Ernaast staat een werkloos detectie-poortje. Een dame met de hand op haar pistool leidt ons naast de rij en is dan weer plotseling verdwenen.
De oudjes in de rij sluiten de rij hermetisch. Vóór mij kom je niet te staan, is de boodschap.

                                         Body Scan-apparaat op Schiphol

Ik kan een kreet niet onderdrukken: "En nu?" roep ik naar onze wakkere beveiligers. We worden voor een echtpaar gezet dat bokkig moet blijven staan. Ik hoef maar twee maal door de scan, dat valt mee.
mijn vrouw heeft inmiddels de pee in en weigert om uit de rolstoel te komen en in de scanner te gaan staan.
Als straf worden haar borsten uitvoerig betast. Maar het is gelukt, we zoeken onze spulletjes weer bijeen en gaan op naar het vliegtuig.

Mis!
De zeer belangrijke manager fluit ons terug. We worden op een soort strafbankje gezet. Rolstoelgebruikers gaan eerst òf laatst volgens hem. Een stel autochtone bejaarden gaat naast ons zitten, maar wordt onmiddellijk voort gejaagd. "Wat doen jullie nou?" roept de belangrijke man uit. De juffrouw met de stok staat met een lang gezicht boarding-tickets te scannen, terwijl de zeer belangrijke manager op een soort troon plaatsneemt. "Laat de rest maar" roept hij naar haar. Blijkbaar heeft ze genade gekregen en mag zelfs naast hem op de troon.

De stroom mensen die langs ons loopt, droogt langzaam op. Op een gegeven moment wordt het zelfs erg stil. Er zullen nog wel mensen komen, maar dit kan even duren.
"Nou vooruit dan maar! Voor deze ene keer!", roept de zeer belangrijke manager naar ons. Een grapje?
Ik kan het niet waarderen en kijk met een vuile blik naar hem. Maar ik houd me wijselijk stil en we komen inderdaad in het vliegtuig. De Turkse bemanning is zeer vriendelijk.

                                         SunExpress hostesses

Het was me al eerder opgevallen hoeveel bagage bestemd was voor de cabine, de meeste mensen hebben 4 dingen bij zich, of hele grote koffers. Iemand torst zelfs iets dat er uit ziet als een harp naar binnen. Het kost daardoor heel wat pas- en meetwerk om alles weg te bergen. Een mevrouw met 4 stuks bagage wil er weer iets uit hebben, maar waar het zat weet ze duidelijk niet meer. Het resultaat is dat een jongere man voor ons telkens een zwart D&G tasje op zijn hoofd krijgt. Geduldig bergt hij het steeds weer weg.

Ik kijk om me heen, helemaal vooraan zijn stoelen gemerkt X-Leg. Ze zijn voor mensen met lange benen en zijn "for sale". Erop zitten de kleine glimlachende snorremans en mevrouw Flodder. Toch wel eigenaardig terwijl langere mensen dan ik zowat met de benen in de nek zitten.
Maar goed, we zitten en vertrekken. Een half uur te laat.
============================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 5)

Begin april 2012 reisden we naar Texel, het eerste waddeneiland gerekend vanaf Den Helder.
Reizen per auto levert normaal weinig problemen op. De rolstoel veilig op de achterbank van de Matiz, omdat het kofferbakje te klein is.
We gingen vlak na de lunch op weg en hadden zoals ik al hoopte erg weinig files. Wel voor Den Helder kilometers moeten afleggen op een soort paralelweg, omdat de autoweg door de politie was afgezet.

                                         Onze auto

Texel is erg populair, vooral onder onze oosterburen. We stonden zo'n drie kwartier op verschillende plekken te wachten in eindeloze rijen auto's waarvan de meeste dus witte nummerplaten hadden en zwarte belettering.
Ik had al wat verveling verwacht en had twee overheerlijke repen chocola meegenomen. Die waren qua samenstelling wat veranderd zodat we ze bijna konden drinken. Na het opruimen van alle plakzooi waren we al bijna op de boot. De prijs was nog steeds € 35 voor een retourtje. In mijn geheugen is dit altijd de prijs geweest!

                                             De veerboot naar Texel

Op de veerboot kun je per trap of per lift naar boven. Op de lift staat verkondigd dat deze bedoeld is voor ouderen en invaliden. En zoals je dan kan verwachten, konden we ons in de lift nog net tussen wat jongelui wurmen. Boven was het drukte van jewelste: idereen wil van het kwartiertje genieten door lekker naar de wc te gaan, of koffie te drinken met een vette hap. De koffielucht moest het hier toch duidelijk afleggen tegen de vette lucht uit de cafetaria.
De wc voor gehandicapten kan niet worden afgesloten, moet worden gedeeld met families die luiers willen omleggen en dergelijke. Sarah was dus niet erg enthousiast over het toiletgebruik.
Ik kan er verder niet veel over zeggen, had alleen zicht op de herenafdeling. Er leek een wedstrijd aan de gang wie het hardst de wc-deur kon dichtgooien. Ik nam waar dat er aardig wat kandidaten waren voor de hoofdprijs.

                                                   WC van TESO

Al met al is er weinig tijd om te verdrijven op deze veerboot. Dus gauw maar weer de auto gezocht.
Het afrijden was al net zo simpel als op de boot komen, prima georganiseerd door TESO.

Ik heb nog even moeten zoeken naar het hotel. Het was net overgenomen door de hotelketen Fletcher, maar nog nergens aangegeven. Een vriendelijke barman wees me waar het was en raadde me aan om de volgende keer gewoon bij hem te boeken: veel simpeler!
Ik kon zelfs parkeren achter het hotel; hier waren we erg blij mee, het scheelt zeulen met rolstoel en koffer.
De receptioniste haalde me uit de droom. Alle parkeerplaatsen à € 10 per dag waren al vergeven. Ik moest dus snel uitladen en de wagen maar ergens in de woonwijk parkeren.

Ik laadde rolstoel en koffer uit en installeerde Sarah in onze prachtige (ge-upgrade) kamer.
Terwijl ik zou zoeken naar een parkeerplek beloofde ze de open haard te ontsteken met behulp van de gebruiksaanwijzing.
Toen ik de auto uit de krappe parkeerplaats wurmde, stond een supergezond stel dertigers hun auto naast mij uit te laden. Ik zag de logica even niet: dit Fletcher-hotel was helemaal gericht op wellness volgens alle folders en posters. Maar het parkeren viel mee, ik vond een plekje op zo'n 200 meter afstand.

                                         Ons hotel in de Dorpsstraat in de Koog

We hebben een prima tijd gehad en de tijd is echt omgevlogen. De zeelucht zorgde er wel voor dat we steeds al voor 10 uur op bed lagen. Dus wilde nachten in de kroeg zaten er niet echt in.
In NoNonsense raadde de barkeeper/eigenaar aan om op tijd weg te gaan op 2e Paasdag. Het is dan gekkenwerk! Gelukkig gingen we al op de 1e Paasdag terug en hadden geen last van de drukte.
Het inpakken was wel wat onbeholpen; Sarah buiten wachten terwijl ik de auto haalde. En dan gauw langs de kant van de weg inpakken, een rolstoel kan dan erg dwars doen!

We stonden bij de veerboot bijna vooraan in de wachtrij. Het was allemaal prima te doen.
Deze keer besloten we in de auto te blijven en merkten een opvallende auto op. Eentje uit Luxemburg!
Driekwart van de auto's is Duits, de rest Nederlands. Dit was dus apart.
Een jongen van een jaar of 8 stapte uit, direct gevolgd door klaarblijkelijk zijn vader. Deze begon meteen te schreeuwen en te schelden in het Letzebürgisch en hief zijn hand omhoog. De jongen kromp ineen, die kende het klappen van de zweep! We hadden geen idee wat het jochie fout kon hebben gedaan.
Goed, hij leek op Ben Mitchell uit Eastenders (BBC-soap), maar daar zullen er wel meer last van hebben.

                                         Ben Mitchell uit Eastenders

Na de vader kwam er ook nog een moeder, een jonger zusje en een opa uit de auto. Met zijn allen gingen ze de trappen op, op weg naar de koffie- en vetlucht.
Na de omroep over de intercom dat de auto's weer opgezocht moesten worden, kwam het stel terug.
De jassen werden in de kofferruimte geperst. Moeder vouwde ze eerst zorgvuldig op en alles leek te passen.
Vader keek nog eens vuil naar de jongen, die gauw de auto indook en gooide toen het kofferdeksel dicht.
Dat lukte niet goed en hij verschoof wat jassen. Ik kon een voetbal zien liggen; wellicht dat de jongen toch wat plezier heeft gehad. Het kofferdeksel ging nu wel dicht en wij startten de motor van de auto, want we mochten rijden.
============================================================

Een moordfeest

In de vroege ochtend van 18 maart 2012 werd de politie gealarmeerd om naar het huis te gaan van Herbie Hide, een zeer bekende inwoner van Norwich.

                                           Entree van het huis van het huis van Herbie Hide

Het bleek, dat tijdens het feest dat Herbie Hide hield, er ruzie was ontstaan tussen een aantal feestgangers.
Dit resulteerde in het doodsteken van Tafadzwa Khan, bijgenaamd Taffy. Volgens de moeder van het 25-jarige slachtoffer is deze de vredelievendheid zelve. Hij was zeer gelovig ingesteld en een liefhebber van poezie.
Herbie Hide is zeer aangedaan, stelt dat hij zijn kleine broertje heeft verloren.

                                         Herbie Hide

Wie is Herbie Hide? Herbie Hide dankt zijn bekendheid wegens zijn goede resultaten als bokser.
Hij is in Nigeria geboren als Herbert Okechukwu Maduagwu in 1971. Van 1997 tot en met 1999 was hij wereldkampioen boksen zwaargewicht voor de WBO. (Van de 4 boks-organisaties wordt de WBO als zwakste aangemerkt, meer bekend is bijvoorbeeld de WBA.)
Helaas kennen de meeste mensen in Norwich Herbie Hide beter van nieuwsberichten.

In 1999 werd hij failliet verklaard ondanks zijn bewering dat hij 8.000 pond had die verstopt zat in een lamp in zijn trainingshonk. Het geld zou zijn verbrand en hij had geen verklaring waar het geld vandaan zou zijn gekomen.
In 2003 werd hij gearresteerd wegens geweldpleging in een nachtclub in Norwich. Hij kwam er vanaf met een boete van 750 pond wegens het in bezit hebben van een verboden soort mes.
In 2004 moest hij alweer voor de rechter verschijnen. Ditmaal wegens het onverzekerd rijden in een aantal auto's.
in 2008 werd hij voor de rechter gesleept door boks-promotor Frank Warren. Hide had in de pers Warren van een aantal zaken beschuldigd en werd door de rechter veroordeeld tot het betalen van een schadeloosstelling van 35.000 wegens het verspreiden van laster.
In 2011 werd hij voor de rechter gedaagd wegens een beschuldiging van verkrachting. Er is bewezen dat hij onschuldig was.
Al met al een kleurrijk mens.

                                         Slachtoffer Taffy Khan

Inmiddels is nog steeds niet duidelijk wat er gebeurd is op het feest. We weten niet veel meer dan dat er 100 gasten waren.
Wel zijn inmiddels 3 mensen gearresteerd: een jongen van 16, één van 18 en één van 20.
De jongens van 16 en 20 zijn op borgtocht vrijgelaten.
De jongen van 18, James Clough uit Norwich is inmiddels veroordeeld wegens het meenemen van een keukenmes naar het feest. Hij kreeg 8 weken gevangenisstraf opgelegd.

We weten dus nog steeds niet wie de dader is en wat diens reden was.

31 maart 2012
Gisteren is Herbie Hide in staat van beschuldiging gesteld wegens bedreiging in woord en gebaar van een persoon. Dit zou gebeurd moeten zijn op 14 maart 2012. Hide ontkent alles. Hij is op borgtocht vrijgelaten, maar moet op 29 juni voorkomen.

24 juli 2012
Inmiddels is de verdachte, de inmiddels 21-jarige Joshua Burton voorgeleid voor de rechter. Hij ontkent in alle toonaarden. Er volgt een hoorzitting op 18 of 20 september 2012.
En zeer wonderlijk: het schijnt dat Herbie Hide niet aanwezig was op zijn eigen feestje.
Op 8 oktober 2012 zal het proces plaatsvinden.

24 februari 2013
Het heeft wellicht niets met de moordzaak te maken, maar mij trof het volgende bericht:
http://www.dailymail.co.uk/news/article-2283649/Former-boxing-world-champion-Herbie-Hide-offers-fix-showpiece-matches-1m.html

                                                     Herbie Hide in betere tijden

Herbie Hide, bijgenaamd "The Destroyer" heeft volgens de boulevard-bladen zitten opscheppen dat hij boks-wedstrijden kan "regelen" voor gepaste betaling en dat hij op bestelling cocaïne kan leveren. Het spul zou 100 pond per gram moeten kosten. Hij heeft deze aanbiedingen gedaan aan undercover-journalisten van  The Sun on Sunday. De politie heeft inmiddels toegegeven dat er een onderzoek is gestart naar deze zaken.

Op 18 april 2013 is Herbie Hide voorgeleid. Er is alleen maar een datum vastgesteld voor de aanvang van het proces. Dit is 1 mei 2013 geworden. Herbie Hide is op borgtocht vrijgelaten in afwachting van de zaak.

Al wie er kwam opdagen op 1 mei 2013: geen Herbie Hide.
Volgens zijn advocaat heeft mijnheer last van een allergische reactie en is te ziek om voor de rechter te verschijnen.
De advocaat heeft verder geen verklaring over wel of niet schuldig afgelegd.
De rechter heeft Herbie Hide gesommeerd om binnen een week een dokters-attest aan de rechterlijke macht te overhandigen.
En de zaak is verdaagd tot 14 juni 2013.

Inmiddels is het 11 juli 2013.
Vanochtend was er een zitting en al wie er kwam opdagen, geen Herbie Hide.
Volgens de advocaat heeft mevrouw Helen Hide naar hem gebeld en verteld dat de verdachte in een ziekenhuis in Nigeria zou liggen, lijdend aan malaria, en te ziek is om te reizen. Er zou een doktersverklaring worden overgelegd. Maar ook de verklaring kwam niet opdagen.
Herbie Hide is eerder op borgtocht vrijgelaten in afwachting van het proces, maar hij overtreedt keer op keer de regels.

De medeverdachte, de 22-jarige Ben Sharman, gaf toe in drugs te handelen maar ontkende aan de heer Hide te hebben geleverd.
Inmiddels is de rechter het zat en is er een opsporingsbevel uitgevaardigd voor Herbie Hide.

De moordzaak zelf
Ik ben nog de uitkomst schuldig van het proces inzake de moord.
Uiteindelijk is de zaak op 10 april 2013 geseponeerd. Er is onvoldoende bewijs om Joshua Burton te veroordelen. De personen aanwezig op het feest hebben geen enkele medewerking aan het onderzoek verleend en van de meesten staat niet eens vast of ze er wel of niet waren.
Het is de politie niet mogelijk gebleken om de zaak rond te krijgen.
De moordenaar van Taffy Khan loopt dus nog gewoon rond in Norwich en omstreken. Ik voorzie dat de moord voor altijd onbestraft zal blijven.

De drugszaak
Er is warempel weer nieuws.
De rechter is uiteindelijk toch overtuigd dat Herbie Hide aan malaria leed.
Inmiddels is hij terug en heeft de rechter zijn paspoorts gevorderd.
De datum van het proces is nu vastgesteld op 21 oktober 2013.

22 oktober 2013
Na steeds te hebben ontkend dat hij betrokken was bij een drugsdeal, heeft Herbie Hide gisteren tijdens de start van het proces opeens wel bekend.
Hij stelt echter er te zijn ingeluisd door undercover journalisten van tabloid The Sun.
Door hun toedoen is hij op heterdaad betrapt bij de drugsdeal.
Hij stelt nu aan Ben Sharman te hebben doorgegeven dat er mensen waren die drugs wilden kopen en dat hij een taxi heeft besteld om naar het hotel te gaan waar de betrokken mensen waren.
Herbie Hide is gewaarschuwd dat hij nu een gevangenisstraf van 2 jaar kan verwachten.

                                         Herbie Hide op de dag dat hij bekende

Hij is alweer op borgtocht vrijgelaten in afwachting van de voortzetting van het proces.
Zijn paspoort is ingenomen en hem is verboden om tijdens de duur van het proces te reizen of te verhuizen.

29 november 2013
Het proces is afgerond en Herbie Hide is veroordeeld tot 22 maanden gevangenisstraf, 2 meer dan zijn handlanger Ben Sharman.
Pleidooien waarbij Herbie Hide werd afgeschilderd als een simpele ziel, een kleine jongen in een grote mensenlijf, hebben niet geholpen.
Ook het proberen de schuld af te schuiven op de reporters van tabloid The Sun hielp niet. De verdediging schilderde het af alsof de verslaggevers Herbie maar bleven pushen om voor cocaine te zorgen.
Uit de geluidsopnames die stiekem zijn gemaakt, kwam iets heel anders naar voren.
Er werd in eerste instantie gepolst of de heer Hide bokspartijen kon "regelen", dat wil zeggen de uitslag kon helpen bepalen ten behoeve van illegaal gokken. (Het gerucht ging dat hij hiermee bezig was.)

Tussen neus en lippen ging een verslaggever klagen over dat het zo moeilijk was om aan goede cocaine te komen. Herbie Hide bood zeer enthousiast aan om wat te regelen, via "zijn mannetje".
En zo is het ook gegaan, er hoefde helemaal geen druk gezet te worden. De cocaine werd keurig afgeleverd aan het hotel waar de verslaggevers logeerden.
Uiteindelijk bleek de cocaine van zeer slechte kwaliteit. De geleverde vier gram bleek 0,1498 gram cocaine te bevatten.

Hier in Norwich gingen veel mensen er vanuit dat Herbie Hide de dans wel weer zou ontspringen en onder vervolging zou uitkomen. Nu is hij dus toch veroordeeld.
=================================================================