Reizen per auto levert normaal weinig problemen op. De rolstoel veilig op de achterbank van de Matiz, omdat het kofferbakje te klein is.
We gingen vlak na de lunch op weg en hadden zoals ik al hoopte erg weinig files. Wel voor Den Helder kilometers moeten afleggen op een soort paralelweg, omdat de autoweg door de politie was afgezet.
Texel is erg populair, vooral onder onze oosterburen. We stonden zo'n drie kwartier op verschillende plekken te wachten in eindeloze rijen auto's waarvan de meeste dus witte nummerplaten hadden en zwarte belettering.
Ik had al wat verveling verwacht en had twee overheerlijke repen chocola meegenomen. Die waren qua samenstelling wat veranderd zodat we ze bijna konden drinken. Na het opruimen van alle plakzooi waren we al bijna op de boot. De prijs was nog steeds € 35 voor een retourtje. In mijn geheugen is dit altijd de prijs geweest!
Op de veerboot kun je per trap of per lift naar boven. Op de lift staat verkondigd dat deze bedoeld is voor ouderen en invaliden. En zoals je dan kan verwachten, konden we ons in de lift nog net tussen wat jongelui wurmen. Boven was het drukte van jewelste: idereen wil van het kwartiertje genieten door lekker naar de wc te gaan, of koffie te drinken met een vette hap. De koffielucht moest het hier toch duidelijk afleggen tegen de vette lucht uit de cafetaria.
De wc voor gehandicapten kan niet worden afgesloten, moet worden gedeeld met families die luiers willen omleggen en dergelijke. Sarah was dus niet erg enthousiast over het toiletgebruik.
Ik kan er verder niet veel over zeggen, had alleen zicht op de herenafdeling. Er leek een wedstrijd aan de gang wie het hardst de wc-deur kon dichtgooien. Ik nam waar dat er aardig wat kandidaten waren voor de hoofdprijs.
Al met al is er weinig tijd om te verdrijven op deze veerboot. Dus gauw maar weer de auto gezocht.
Het afrijden was al net zo simpel als op de boot komen, prima georganiseerd door TESO.
Ik heb nog even moeten zoeken naar het hotel. Het was net overgenomen door de hotelketen Fletcher, maar nog nergens aangegeven. Een vriendelijke barman wees me waar het was en raadde me aan om de volgende keer gewoon bij hem te boeken: veel simpeler!
Ik kon zelfs parkeren achter het hotel; hier waren we erg blij mee, het scheelt zeulen met rolstoel en koffer.
De receptioniste haalde me uit de droom. Alle parkeerplaatsen à € 10 per dag waren al vergeven. Ik moest dus snel uitladen en de wagen maar ergens in de woonwijk parkeren.
Ik laadde rolstoel en koffer uit en installeerde Sarah in onze prachtige (ge-upgrade) kamer.
Terwijl ik zou zoeken naar een parkeerplek beloofde ze de open haard te ontsteken met behulp van de gebruiksaanwijzing.
Toen ik de auto uit de krappe parkeerplaats wurmde, stond een supergezond stel dertigers hun auto naast mij uit te laden. Ik zag de logica even niet: dit Fletcher-hotel was helemaal gericht op wellness volgens alle folders en posters. Maar het parkeren viel mee, ik vond een plekje op zo'n 200 meter afstand.
We hebben een prima tijd gehad en de tijd is echt omgevlogen. De zeelucht zorgde er wel voor dat we steeds al voor 10 uur op bed lagen. Dus wilde nachten in de kroeg zaten er niet echt in.
In NoNonsense raadde de barkeeper/eigenaar aan om op tijd weg te gaan op 2e Paasdag. Het is dan gekkenwerk! Gelukkig gingen we al op de 1e Paasdag terug en hadden geen last van de drukte.
Het inpakken was wel wat onbeholpen; Sarah buiten wachten terwijl ik de auto haalde. En dan gauw langs de kant van de weg inpakken, een rolstoel kan dan erg dwars doen!
We stonden bij de veerboot bijna vooraan in de wachtrij. Het was allemaal prima te doen.
Deze keer besloten we in de auto te blijven en merkten een opvallende auto op. Eentje uit Luxemburg!
Driekwart van de auto's is Duits, de rest Nederlands. Dit was dus apart.
Een jongen van een jaar of 8 stapte uit, direct gevolgd door klaarblijkelijk zijn vader. Deze begon meteen te schreeuwen en te schelden in het Letzebürgisch en hief zijn hand omhoog. De jongen kromp ineen, die kende het klappen van de zweep! We hadden geen idee wat het jochie fout kon hebben gedaan.
Goed, hij leek op Ben Mitchell uit Eastenders (BBC-soap), maar daar zullen er wel meer last van hebben.
Na de vader kwam er ook nog een moeder, een jonger zusje en een opa uit de auto. Met zijn allen gingen ze de trappen op, op weg naar de koffie- en vetlucht.
Na de omroep over de intercom dat de auto's weer opgezocht moesten worden, kwam het stel terug.
De jassen werden in de kofferruimte geperst. Moeder vouwde ze eerst zorgvuldig op en alles leek te passen.
Vader keek nog eens vuil naar de jongen, die gauw de auto indook en gooide toen het kofferdeksel dicht.
Dat lukte niet goed en hij verschoof wat jassen. Ik kon een voetbal zien liggen; wellicht dat de jongen toch wat plezier heeft gehad. Het kofferdeksel ging nu wel dicht en wij startten de motor van de auto, want we mochten rijden.
============================================================
No comments:
Post a Comment