Weer op Schiphol met rolstoel en al. Met wederom Izmir in Turkije als vlieg-bestemming.
We reizen deze keer met SunExpress, een Turkse maatschappij, net zoals Pegasus dat is.
Het inchecken is net als bij Pegasus een drama. Achter ons staan dranghekken werkloos te zijn. Wij hebben te maken met drie incheck-plekken en dus zijn er 5 of 6 rijen te ontwaren. We zijn erg vroeg gekomen en hadden hoop om snel in te checken. Dat gaat uiteraard anders. De meeste mensen die wachten zijn van Turkse afkomst en zo te zien ouder dan 65. Ze hebben zich goed aangepast en dringen fantastisch voor. Achter ons staat een autochtone dertiger met zijn vrouw zich op te vreten. Dat wordt nog erger als er een 4e balie opengaat. Een nieuwe stroom bejaarden snelt ons voorbij en wordt gelijk geholpen. De jongere man scheldt tegen een kleine grijze man met een snor en diens vrouw. De man glimlacht gezellig terug, wat de mopperaar nog bozer maakt. Zijn vrouw kalmeert hem een beetje, maar hij blijft pruttelen.
Naast ons staat een Turks mevrouw van in de 40 met een ongelooflijk dik bos haar. Ze biedt ons aan om voor haar te gaan, omdat we anders nooit aan de beurt komen. Maar de boel komt toch in beweging en ik biedt haar nu aan om voor ons te gaan, omdat ze in een soort niemandsland terecht is gekomen. Sommige oudjes voor ons laten na het inleveren van de bagage, de bagage-karretjes gewoon voor wat ze zijn. Het dreigt weer erg onoverzichtelijk te worden, tot de mevrouw met het dikke haar de karretjes aan de kant zet.
Het inchecken op zich gaat prima, maar bij de balie wegraken is moeilijker: de oudjes laten de rijen strikt gesloten. Ik dreig tegen wat enkels aan te rijden met de rolstoel en als een soort Mozes zie ik de weg vrijkomen. Op naar de security-check!
Bij de gate is het weer wachten geblazen. We zitten aardig vooraan, misschien dat dit gaat helpen?
Een soort mini Turkse Ma Flodder heeft het hoogste woord tegen een oudere autochtone mevrouw, terwijl haar man de indruk maakt dat het hem allemaal teveel is geworden. Hij ligt een beetje onderuit en zijn ogen draaien een beetje vreemd rond achter de brillenglazen. Al gauw leren we dat beide suikerziekte hebben en hoe oud de kleinkinderen zijn.
De veiligheidsploeg arriveert! Ze zijn met 5 personen, waarvan één jongere dame met een stok loopt. Alle toestellen worden aangezet en getest. Ze hebben ook één van die scan-apparaten waar zoveel over te doen was, voordat ze werden geaccepteerd. Dat is interessant, we hebben ze nog niet eerder gezien.
Alles schijnt te werken, maar nu worden alle stoelen in de security-ruimte gecontroleerd. Erop en eronder. Twee jonge kerels zijn bezig om de veiligheidslinten los te maken, er langs te lopen en om ze dan achter de rug weer vast te maken. De bevestiging is met magneten, maar het schijnt niet mee te vallen, dus wordt het steeds weer opnieuw gedaan.
Er komt zo te zien een manager bij. Hij heeft een clip-board onder de arm geklemd en zorgt blijkbaar voor de coördinatie. Een zeer belangrijke functie natuurlijk!
De juffrouw met de stok doet de suggestie om te starten: "Daar komt de kist al aan!" Het antwoord van de manager bevalt haar blijkbaar niet: "Dan heb ik ook alle tijd!" en ze hinkepoot weg.
De stoelen worden nogmaals gecontroleerd. Ik vraag aan mijn vrouw of dit niet al de derde keer is.
Er staat een medewerkster naar het plafond te kijken alsof er elk moment een peloton jihad-strijders naar beneden zal springen. Een andere controleert nu alle pilaren in dit gedeelte van het gebouw.
Het plafond schijnt safe te zijn en de betrokken dame komt naar ons toegelopen. Een aantal boarding-passes wordt gecontroleerd en ze roept tegen niemand in het bijzonder dat als we allemaal ons best doen dat we snel kunnen instappen. Dit voelt niet goed...
De check-ruimte wordt vrijgegeven, de zeer belangrijke manager haalt het lint weg.
De bejaarden stormen en masse naar voren en we besluiten te wachten tot de horde uitgeraasd is. De Turkse mevrouw Flodder zegt in het voorbijgaan tegen mijn vrouw: "Maar jij kan lekker zitten!"
Het ziet er uit als een zooitje en het schiet ook niet op. Elke controle met de scan moet twee of drie keer gedaan worden en dan nog moet er worden gefouilleerd. Terwijl het daar vast lijkt te lopen, wordt er omgeroepen dat mensen in een rolstoel naar voren moeten komen. Braaf als we zijn, doen we dit onmiddellijk.
Het blijkt dat er aan de voorkant van de meute toch een soort rij is. Dat moet wel omdat er maar één band is voor de bagage-scan en maar één scan-apparaat voor personen. Ernaast staat een werkloos detectie-poortje. Een dame met de hand op haar pistool leidt ons naast de rij en is dan weer plotseling verdwenen.
De oudjes in de rij sluiten de rij hermetisch. Vóór mij kom je niet te staan, is de boodschap.
Ik kan een kreet niet onderdrukken: "En nu?" roep ik naar onze wakkere beveiligers. We worden voor een echtpaar gezet dat bokkig moet blijven staan. Ik hoef maar twee maal door de scan, dat valt mee.
mijn vrouw heeft inmiddels de pee in en weigert om uit de rolstoel te komen en in de scanner te gaan staan.
Als straf worden haar borsten uitvoerig betast. Maar het is gelukt, we zoeken onze spulletjes weer bijeen en gaan op naar het vliegtuig.
Mis!
De zeer belangrijke manager fluit ons terug. We worden op een soort strafbankje gezet. Rolstoelgebruikers gaan eerst òf laatst volgens hem. Een stel autochtone bejaarden gaat naast ons zitten, maar wordt onmiddellijk voort gejaagd. "Wat doen jullie nou?" roept de belangrijke man uit. De juffrouw met de stok staat met een lang gezicht boarding-tickets te scannen, terwijl de zeer belangrijke manager op een soort troon plaatsneemt. "Laat de rest maar" roept hij naar haar. Blijkbaar heeft ze genade gekregen en mag zelfs naast hem op de troon.
De stroom mensen die langs ons loopt, droogt langzaam op. Op een gegeven moment wordt het zelfs erg stil. Er zullen nog wel mensen komen, maar dit kan even duren.
"Nou vooruit dan maar! Voor deze ene keer!", roept de zeer belangrijke manager naar ons. Een grapje?
Ik kan het niet waarderen en kijk met een vuile blik naar hem. Maar ik houd me wijselijk stil en we komen inderdaad in het vliegtuig. De Turkse bemanning is zeer vriendelijk.
Het was me al eerder opgevallen hoeveel bagage bestemd was voor de cabine, de meeste mensen hebben 4 dingen bij zich, of hele grote koffers. Iemand torst zelfs iets dat er uit ziet als een harp naar binnen. Het kost daardoor heel wat pas- en meetwerk om alles weg te bergen. Een mevrouw met 4 stuks bagage wil er weer iets uit hebben, maar waar het zat weet ze duidelijk niet meer. Het resultaat is dat een jongere man voor ons telkens een zwart D&G tasje op zijn hoofd krijgt. Geduldig bergt hij het steeds weer weg.
Ik kijk om me heen, helemaal vooraan zijn stoelen gemerkt X-Leg. Ze zijn voor mensen met lange benen en zijn "for sale". Erop zitten de kleine glimlachende snorremans en mevrouw Flodder. Toch wel eigenaardig terwijl langere mensen dan ik zowat met de benen in de nek zitten.
Maar goed, we zitten en vertrekken. Een half uur te laat.
============================================================
No comments:
Post a Comment