Als toerist in Norwich

Eindelijk was het zover, alles zat mee: mooi weer, niets in de planning en allebei zin.
En dus was het tijd voor een toeristisch uitje in wat nu mijn eigen stad is.
Op naar de kathedraal van Norwich!
Eigenlijk moet ik dan zeggen dat we naar de Anglicaanse kathedraal gingen, want er is ook nog een Rooms-Katholieke. De laatste komt vast ook nog wel eens aan de beurt.

De ligging van de kathedraal is al opmerkelijk. Vanaf bushalte Anglia Square waar het zo lelijk is, ga je slechts twee straten verder en zit opeens midden in de luxe omgeving van Tombland. Er zijn hier verschillende luxe restaurants gevestigd met terrasjes aan de voorzijde. En men heeft hier zelfs tafelservice!
Uiteraard heb ik hier mijn zinnen opgezet voor na het bezoek aan de kathedraal.

                                                   Standbeeld voor Edith Cavell

Voor de toegangspoort naar de kathedraal staat een standbeeld voor Edith Cavell. Zij was een verpleegster tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zij is wegens het helpen ontsnappen en onderduiken van Geallieerde soldaten gearresteerd door de Duitsers en door hen in Brussel geëxecuteerd in 1915. Het feit dat ze door een vuurpeloton werd gedood heeft destijds veel verontwaardiging veroorzaakt. In België is er een ziekenhuis en een straat naar haar genoemd.

                                                   Poort naar het terrein van de kathedraal

Om bij de kathedraal te komen moet je eerst door een fraaie poort en passeert een goedverzorgd grasveld met enkele beelden. Ik kan het niet laten om een foto van Admiraal Nelson te maken.
Nelson is een echte volksheld in Groot-Brittannië. Het is voor een groot deel aan hem te danken dat de Engelsen de controle over de wereldzeeën veroverden.

                                          Binnenplaats met standbeeld van Admiraal Nelson
 

                                                    De kathedraal

Opvallend is de rijke versiering die je rondom de zware deuren aantreft. Deze deuren worden voor toeristenbezoek niet gebruikt. Alleen bij heel officiële rituele gebeurtenissen als kroningen en dergelijke wordt van deze officiële toegang gebruik gemaakt.

De kathedraal blijkt goed toegankelijk met een rolstoel en de ontvangst is zeer vriendelijk en helemaal gratis. Gewapend met een gratis folder trekken we het gebouw binnen.
Het blijkt van binnen nog indrukwekkender dan aan de buitenkant.

                                                   Eerste indruk van het interieur

                                                    Gebrandschilderde ramen

Opvallend zijn de vele gebrandschilderde ramen. Heel veel zijn middeleeuws, maar je treft zelfs vrij recente ramen aan.

                                                    Plafond-decoratie

Op de plafonds kun je her en der muurschilderingen aantreffen. Het blijkt dat de hele kathedraal zo versierd was. Heel veel decoraties in kerken werden door de puriteinse dictator Oliver Cromwell vernietigd of overgeschilderd. Van 1649 tot 1658 was Engeland een republiek onder Cromwell. Hij liet de katholieke koning Karel l executeren. Hij veroverde Schotland en zijn regime was zeer wreed. Na zijn dood herstelde het parlement de monarchie en werd Karel ll tot koning gekroond. Hoe gehaat Cromwell was blijkt wel uit het feit dat hij in 1661 werd opgegraven en postuum geëxecuteerd.

                                                    Graf-afsluiting in muur

Her en der liggen er graven in de kathedraal. Veelal onder de vloer, maar ook wel in de muur verwerkt.

                                                   Dirigent met koor

We hadden nog even een Inspecteur Morse-moment. Opeens horen we een fantastisch klinkend koor. Bij navraag blijkt het een beroemd koor uit Oxford te zijn. Ze waren voor een bepaalde gelegenheid aan het repeteren. Het blijkt dan hoe grandioos de akoestiek is in de kathedraal.

                                          Vier-luik met altaar

Het is verbazingwekkend hoeveel historie er in één gebouw gevonden kan worden. De kathedraal is afgebouwd in 1145 en bevat veel verschillende gebedsruimtes die allemaal prachtig versierd zijn.

                                         Gebedsruimte van het 9e Infanterie-regiment

                                                   Ornament op een bank in de gebedsruimte

                                                   Wand met plaatsen waar het regiment heeft gevochten

Het 9e Infanterie-regiment blijkt een hechte band met de kathedraal te hebben. Niet alleen is er een speciale gebedsruimte waarin de vaandels waarmee ten strijde is getrokken aan het plafond hangen, maar ook zijn er vele hogere officieren in de kathedraal begraven. Op een muur worden de vele plaatsten genoemd waar het regiment heeft gevochten. En het blijkt dat de geschiedenis zich soms herhaalt. Afghanistan wordt bijvoorbeeld al in de 19e eeuw voor de eerste keer genoemd.

                                                    Gezicht vanaf de refter

                                                   Vanaf de andere kant bekeken

                                                    En van de overzijde

Je kan je nog heel goed voorstellen hoe de Benedictijner monniken tijdens hun wandelingen hun bespiegelingen maakten over het heden en het hiernamaals. Het is nog een aardige wandeling om helemaal rondom te lopen.
De muren aan de kant van het gebouw zelf zijn wederom rijk versierd met gebeurtenissen uit het leven van Christus en met heraldiek van welgestelde families. Als je een goede bijdrage leverde kon je familiewapen goede sier maken.

Het is niet moeilijk om naar een hogere of lagere verdieping te gaan: een prima lift staat tot onze beschikking.
Als we naar boven gaan, zien we het koor in een zaaltje verder repeteren. Het is duidelijk niet de bedoeling dat we daar gaan luisteren.

We hebben wel genoeg gezien en besluiten het terras op te zoeken. Zo'n kathedraal geeft veel dorst!

                                                    Terras voor restaurant La Tasca

                                          Ik kom eraan! Voordat mijn bier warm wordt!
=================================================================

Straatbeeld

Nu ik hier alweer drie weken officieel woon, zou ik iets meer moeten kunnen vertellen over het verschil in straatbeeld tussen Nederland en Engeland en dan speciaal Norfolk, de county waar wij wonen.
Maar de afgelopen weken heb ik ervaren als één grote luie vakantie en ben dus vrijwel nergens aan toegekomen nadat de naweeën van het verhuizen waren verwerkt.
Inmiddels heb ik wel de volgende verschillen opgemerkt.

                                         The Alexandra, een pub in Norwich

Pubs in elke buurt.
Elke buurt heeft in ieder geval één pub tot zijn beschikking, ook al is er niet eens een eigen winkelcentrum. In Nederland zijn de kroegen gecentraliseerd op pleinen en straten met horeca-bestemming. Voordeel van de Nederlandse aanpak is het mogelijk zijn van gezellige pleinen vol terrasjes.
Hier in Norwich heb je bij de meeste pubs zitjes voor of achter de pub; in principe bestemd voor de rokers, maar in de zomer zit iedereen er graag. Sommige pubs hebben een prima "garden". Nadeel is wel dat je steeds een eind moet lopen om je drinken te krijgen, omdat er geen table service is. Maar mijn ervaring is dat je daar wel weer voor betaalt. Een consumptie in Nederland pakt gewoon een stuk duurder uit.

                                                 Cool Tan Studio in Norwich

Tanning Studios.
In Nederland hebben sommige schoonheids-salons en sauna's zonnebanken, zelfstandige zonnebank-zaken ben ik nog nooit tegengekomen. Het krijgen en hebben van een kleurtje is belangrijk voor heel veel Engelsen. De meeste Engelsen hebben van zichzelf een hele lichte huidskleur. En dan willen ze op vakantie soms te snel resultaat hebben. De verhalen over vreselijk zonverbrande Britten in vakantieoorden kent iedereen wel. De mensen hier willen echter heel graag een kleurtje krijgen. Ook als ze een vakantie in het buitenland niet kunnen betalen. De handel in sprays om een kleurtje te krijgen is dan ook behoorlijk. Resultaat is dat je soms dames ziet rondlopen die gewoon oranje gekleurd zijn. En dan zijn ze toch echt geen fan van het Nederlands elftal!

                                          Second Hand Land in Norwich

Winkels in tweede-hands spullen.
Tot mijn verbazing zie ik hier in Norwich nogal wat zaken waar je spullen kan verpanden. En dat leidt dan weer tot de mogelijkheid om bijvoorbeeld goedkoop electronica te kopen. In Nederland is dit vrijwel voorbehouden aan Kringloopwinkels. En je ziet nog wel eens dat bepaalde juweliers goud en zilver willen kopen van particulieren.

                                          Een Betfred in Norwich

Wed-winkels.
In Nederland kun je kras-loten, staatsloten en dergelijke kopen bij boekhandel-ketens en sigarenzaken.
Hier in Norwich kun je op heel veel plekken geld inleggen voor weddenschappen. BetFred, BestBet en dergelijke zie je overal in straten in Engeland en het heeft al de aandacht gekregen van de regering. Mede omdat het vaak de zwakkeren in de samenleving zijn die veel te veel geld besteden aan deze hobby. Er zijn straten in London waar er 8 zitten. Hier in Norwich is het nog niet zo uit de hand gelopen.
Gevolg van al het wedden is, dat je in veel pubs ziet dat er minimaal twee tv's staan/hangen. Eentje voor het voetbal en de andere voor de paardenraces en hondenraces.
=================================================================

ISA

Na een week wonen in het Verenigd Koninkrijk begin ik een echte Engelse burger te worden.
County Norfolk en City Norwich vonden mij al heel snel goed genoeg om Poll Tax en Council Tax te betalen. (Je kan dit het beste vergelijken met WOZ, provinciale opcenten en gemeentelijke belastingen.)
Verder ben ik al bij mijn nieuwe (Poolse) tandarts geweest. De beste man heeft een onuitsprekelijke naam en wordt daarom maar Matthew genoemd. Zijn voornaam lijkt daar in de verte op.

                                                       Voorbeeld van een council tax bill

Morgen ga ik voor het eerst naar mijn nieuwe huisarts (NHS-nummer meenemen natuurlijk).
Alle Nederlandse spullen zijn inmiddels in ons huis ingepast en ik vind mijn weg hier wel. Reizen met de bus is vergelijkbaar met de Nederlandse situatie. Er zijn wel verschillen: zo hebben beide een plateau zodat je met een rolstoel in de bus kan komen. In Nederland kan de chauffeur dit met een druk op de knop vanachter zijn stoel doen, in Engeland moet de chauffeur het met de hand uitklappen. Veel verschil maakt het niet: ze doen het gewoon niet. Tot nu toe heb ik éénmaal in Nederland en éénmaal in Engeland meegemaakt dat de chauffeur dit doet.

                                          Zo kan het dus

Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan de Coöp Bank. (Met de bus dus.) De bank houdt het midden tussen RABO-bank en ASN-bank. RABO-bank qua structuur en ASN-bank gezien haar integere bankieren (geen beleggingen in de wapenindustrie en juist veel groene beleggingen). Bij de Coöp Bank wilde ik een rekening courant nemen, een spaarrekening en een ISA (belastingvrije spaarvorm). En ik wilde weer een VISA-card. Die heb ik al een jaar of 20 en dat brengt zijn gemak met zich mee.
Maar VISA (UK) kende me niet en de computer (!) weigerde me te accepteren. "Computer says NO!"
De rekening courant en de spaarrekening (1,25% rente, dat gaat lekker snel!) waren geen punt.

Toen kwam de ISA aan de beurt. Tja, ik heb nog geen National Insurance Number. Dus zegt de computer weer tegen de behandelende bankmedewerker: "No way!" De vriendelijke jongeman ging het even aan zijn manager vragen en kwam een paar minuten later weer onverrichter zake terug.
We hebben het er verder maar bij gelaten. De jongeman had ons al meer dan een uur regels en voorwaarden zitten voorlezen. We waren al doodmoe en vroegen ons af waarom de info niet voor ons bezoek naar ons huisadres was gestuurd. Dan ben je wel wat sneller klaar. Maar goed, de jongeman zal het niet bedacht hebben.

Vandaag ben ik maar eens op internet gaan grasduinen.
En vond dus dat er voor een ISA maar 2 regels gelden:
1.Je moet in de UK wonen;
2.Je moet ouder dan 16 zijn.
Ik vond een telefoonnummer van de Britse belastingdienst. Maar eens even navragen hoe dat zit met dat nummer. Nee hoor, het was een hele domme vraag van mij; je hebt een National Insurance Number nodig.
Hoe dat te krijgen? De mevrouw aan de andere kant van de lijn gaf mij een nummer van Job Centre Plus.

Dus maar even Job Centre Plus gebeld. Nee, U krijgt geen nummer! U werkt immers niet. Zucht...
Uiteindelijk blijkt nu dat als ik opteer voor een Carers Allowance, ik in aanmerking kom voor een nummer.
En dat kan pas over een half jaar.
Ik kan alleen maar concluderen dat de regels dus niet volledig worden weergegeven op de websites van de Britse belastingdienst.
======================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 7)

De reis van Amersfoort naar Norwich op 16 juli 2012 was voor ons een gedenkwaardige. Van nu af aan is er alleen nog maar sprake van één thuis en dat is dus in Norwich. We gingen dus op thuis aan.
Na de overdracht bij de notaris zijn we nog eenmaal in het Amersfoortse huis geweest. Ik wilde eigenlijk nog wat dingen aan de koper uitleggen en we wilden de kat ophalen.
Omdat de koper van het huis in Amersfoort liet voelen dat we beter meteen konden gaan met onze kat (haar allergie zal daar wel debet aan zijn geweest) gingen we al vroeg op stap.
Een apart reisgezelschap waren we wel, man achter rolstoel met echtgenoot die een kooi op schoot houdt met een kat erin. Henry was hartstikke braaf en rustig en ontlokte uitroepen van mede-reizigers zoals "Wat een lieve kat!"

                                          Henry in haar tijdelijke gevangenis

Alles ging voorspelbaar en dus prima. Zelfs de buschauffeur was redelijk geduldig en gaf ons de gelegenheid om de rolstoel fatsoenlijk neer te zetten in de bus. In de trein naar Rotterdam zaten we weer gezellig naast de wc; NS denkt blijkbaar dat dat een geëigende plek is voor gehandicapten. Helaas mankeert er niets aan de neus van mijn vrouw en ook niet aan de mijne. En gebruikers van dit toilet vonden het echt nodig dat we hun geuren konden opsnuiven. Maar inmiddels zijn we dit wel gewend en een deur sluiten kan ik ook.

In Hoek van Holland aangekomen bleek het weer stukken slechter te zijn geworden. Niet alleen regende het gestaag, nu was er ook een stevige wind bijgekomen. Snel vluchtten we de terminal van Stena Line in. Ik vroeg het nog even voor de zekerheid, maar het bleek waar: we moesten nog 3,5 uur wachten.

Om het wachten wat te bekorten besloot ik om bakjes kibbeling en blikjes drinken te halen bij de viswinkel aan het eind van het perron. Het was daar gezellig met allerlei half verregende mensen.

Zo te zien waren er vaste klanten bij; hun bestellingen kregen ze op een kartonnen bak en daarmee renden ze naar hun auto. "Doe je voorzichtig!" , was de standaard-kreet van de mevrouw achter de toonbank.
Dat was niet voor niets, zag ik al gauw. De bovenste stukjes kibbeling waaiden gewoon uit het bakje.
Voer voor de krijsende zeemeeuwen, die het gebeuren in de gaten hielden.
Ik kreeg gelukkig papieren zakjes om de bakjes en een plastic zak daar weer omheen.

Uiteindelijk gingen de 3,5 uur nog snel voorbij. Douane ging aardig vlot, Henry's chip werd met een scan gevonden en genoteerd op een groene kaart. De dagen tussen de datum van inenting en de dag van de reis werden met het vingertje op een kalender geteld. Alles was in orde.
Ik leverde nog het grootste probleem op. Met mijn baard van 4 dagen leek ik wat onbetrouwbaar. De marechaussee studeerde een paar minuten op het verschil tussen foto op paspoort en mijn tronie op dat moment. Zijn collega schamperde: "Jaja, mijn collega is erg zorgvuldig! Hahaha." De man gaf me wat geïrriteerd mijn paspoort terug.

Op de ferry was de kennel snel gevonden. Arme Henry was inmiddels helemaal murw en liet zich gewillig achter een stel andere tralies duwen. Ik gaf haar een bakje bronwater en zag haar tot helemaal achterin de kooi kruipen. Later zou ik op de monitor in onze kamer zien dat ze haar bakje water had omgekieperd.

Omdat de kibbeling nog maar een paar uurtjes achter de kiezen was, besloten we om niet te eten. Een biertje met bitterballen in de bar was afdoende om de resterende honger te stillen.
Voor ons zat een opvallend stel. Beide met donkerblond haar, zij erg mager en hij met een gezellige bierpens die over zijn broekriem hing. Zij zat aan het bronwater en hij aan een pint ijskoude Heineken.
Regelmatig kwamen er twee kinderen van een jaar of zes à zeven melden dat ze weer iets geweldigs deden.
Moeder ging af en toe mee naar het speel-gedeelte achter de bar. Dan hoorden we wat gebonk en bewonderende kreten van de moeder.

Vader liet zich niet verstoren, was erg druk met zijn telefoon in de weer en zijn aandeel in de conversatie bleef beperkt tot MMMMM. Een goedkeurend knikje kon er wel af toen hij een nieuwe pint kreeg.
Op een gegeven moment vond moeder het welletjes en zei dat ze de kinderen op bed ging leggen. MMMM.
Tikketikketik ging het verder, nu en dan een slokje erbij.
Een half uurtje later kwamen twee tieners naar zijn tafeltje, de bandana op het hoofd van het meisje kon niet verbergen dat ook zij net als haar broer vuurrood haar had. Ze kwamen vragen of Papa mee ging naar het winkeltje. MMMMM was het antwoord, begeleid met het schudden van zijn hoofd. En dus gingen de tieners maar weer weg.

                                                           Rood haar is niet lelijk

Pa schrok pas op toen hij een slok wilde nemen en het glas leeg was. Hij keek zoekend om zich heen.
En verliet toen ook maar de bar.

Na een nacht met een heel goede nachtrust ging ook de paspoort-controle in Harwich zeer voorspoedig. De groene kaart van Henry was afdoende. Haar paspoort werd niet gecontroleerd.
De reis van Harwich naar Norwich ging zoals altijd. De conducteur van de trein van Harwich naar Manning Tree hoopte nog wel dat hij onze reis kon bespoedigen en pleitte voor een snellere overgang over het spoor van perron 2 naar perron 3. Tevergeefs. En op zijn suggestie om eerst naar Colchester te reizen en vandaar naar Norwich zijn we niet ingegaan. Weliswaar heb je daar wel een lift, maar dat gemak gaat weer verloren met een half uur langere reistijd. Dan maar een half uur wachten op station Manning Tree.

                                          Station Manning Tree

Thuis aangekomen kon Henry bevrijd worden uit haar krappe kooi. Ze klom er erg voorzichtig uit.
Samen hebben we de voor- en de achtertuin verkend. En katten blijken dus net als olifanten een erg goed geheugen te hebben. Ook na vier jaar afwezigheid, wist ze alles nog precies te vinden!
Ongelooflijk!
=====================================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 6B)

Op het vliegveld van Izmir en weer terug op Schiphol.(April 2012)

                                                Izmir Airport

Als we geland zijn op het vliegveld van Izmir wordt ons vriendelijk gevraagd even te wachten. Het wordt gauw duidelijk waarom: de passagiers verlaten het vliegtuig per trap. En moeten met een overvolle bus naar de aankomsthal. Wij worden nadat iedereen uit het vliegtuig is met een soort lift-auto uit het vliegtuig getakeld.
We lopen door brede geheel lege gangen naar de visa-verstrekking en de paspoort controle. De visa zijn snel verkregen, met grote stempels in ons paspoort sluiten we achteraan in de rij voor de paspoort-controle. Een medewerker die een andere rolstoel-gebruiker voortduwt, wenkt ons mee. Niks wachten, we worden meteen via een zij-ingang vooraan de rij gezet. Het is snel voorbij, de besnorde ambtenaar hoeft deze keer zelfs niet om mijn naam te lachen. Meer stempels en lopen maar weer, op naar de bagage-band. Ook hier duurt het niet lang en we kunnen door.

Buiten staat een lachende man met een groot bord met de naam van mijn vrouw erop. Hij neemt de bagage van mij over en ik hoef dus alleen nog maar te duwen.
Een glimmende limousine staat op het terrein van de bussen en mini-bussen. En hij is voor ons bestemd!
Met gedempt blauw licht en GRATIS water. Wat een luxe! De vakantie is begonnen!
===============================================================

Twee weken gaan we met wat meer kleur op de wangen in een SUV van Kuadasi terug naar het vliegveld van Izmir.
Voordat je het gebouw echt binnen kan, is er al controle. Er staat een enorme rij bagage-scanners en detectie-poortjes naast elkaar en we zijn er binnen 3 minuten door. Binnen zijn de incheck-balies met wat hulp snel gevonden. Er zijn drie desks open en door middel van linten heeft men 3 rijen geformeerd. Er is geen enkele sprake van duwen of voordringen; het kan eenvoudig niet.

                                         Vliegveld Izmir

Alleen wij worden er weer uitgehaald. "You don't have to wait", zegt een glimlachende medewerker en we worden vooraan geposteerd. Efficient wordt alle bagage gelabeld. De incheckende dame lijkt alleen wat problemen te hebben met onze verschillende nationaliteiten. Het wordt weggewuifd en we kunnen door.
Bij de paspoortcontrole alweer meer stempels!

De security op Izmir werkt ook met 6 mensen. Er wordt op tijd begonnen en geduldig doorgewerkt. Soms is er voor mensen wat extra uitleg nodig. Ook hier hebben we te maken met de "ouderwetse" detectie-poortjes. Het gaat allemaal in één keer goed, op wat uitzonderingen na.
Rolstoelgebruikers zitten hier op of bij met een rolstoelteken gemarkeerde stoelen en worden vlot als eerste in het vliegtuig geleid.
Er is weer heel veel bagage, maar het vliegtuig zit halfvol. Het maakt dus niets uit.
We zitten op rij 2, rij 1 zijn X-Leg-stoelen. En warempel, er zitten 2 zeer lange kerels met hun partner op.
We vliegen exact op tijd weg van Izmir!
===================================================================

Weer op Schiphol moeten we logischerwijs wachten. We gaan weer als laatste uit het vliegtuig, omdat de rolstoel eerst moet worden tevoorschijn getoverd. We weten dat het niets uitmaakt; op Schiphol is het meestal erg lang wachten op je bagage.
We zijn echter niet voorbereid op het inferno dat ons te wachten staat bij de paspoortcontrole.
Er zijn 4 desks open en de hal is afgeladen vol en er komen nog steeds nieuwe mensen bij. Het wordt aardig warm en ik kan me voorstellen dat het voor mijn vrouw een angstig gevoel is. Tegen een meute benen aankijken waar geen beweging in zit.

                                            Wachtenden op Schiphol

Ik heb al snel in de gaten dat het ieder voor zich is. Behendig wordt er door mensen tussen de rijen door gemanoeuvreerd, wij kunnen dat niet! Ik besluit onze handicap als wapen te gebruiken. Na wat schenen en enkels te hebben beschadigd met de rolstoel komen wij ook vooruit. Uiteindelijk moet als laatste een zenuwachtige jongen (tikkerdetik-tiktiktik op zijn paspoort) er nog aan geloven. Met wat voelbare overreding gaat hij in plaats van voor te dringen aan de kant.

                                         Bagageband op Schiphol

We zijn blijkbaar als laatste bij de bagageband; een eenzame koffer doet zijn rondjes: de onze!
Op naar de bus naar P3 (lang parkeren). Jammer, we zien hem net wegrijden.
Maar de volgende staat er al.
De chauffeur ziet ons niet aankomen, we kijken 5 minuten lang naar zijn nikszeggende gezicht. Misschien mediteert hij?
Uiteraard kunnen we de bus niet in rijden met de rolstoel, hij laat de bus niet knielen en hij laat het instap-geval ook niet uitschuiven. Mijn vrouw moet dus (zoals gewoonlijk in Nederland) de rolstoel uit en we tillen het ding samen in de bus. Ik til daarna de koffer in de bus en leg hem op de laadruimte.

                                                      Bus naar Lang Parkeren

Mijn vrouw is bezig de rolstoel op zijn plek in de bus te zetten en vast te zetten als de chauffeur besluit dat de bus vol is. (Met 4 passagiers.) Met een flinke vaart vertrekt hij terwijl mijn vrouw als het ware gecatapulteerd wordt. Ik kan de rolstoel net stoppen en terwijl zij zich vastklemt aan een stang, zetten we hem op de rem. Heel fijn!

Op P3 gebeurt het omgekeerde. Weer niks uitschuiven, we moeten alweer de rolstoel eruit tillen. Ik blijf half in de bus staan om te beletten dat hij wegrijdt met onze bagage.
Als ik de bus verlaat met de koffer, voel ik de deuren achter mijn hielen dicht klappen.
De chauffeur heeft haast, als een Sterling Moss raast hij het terrein af.

                                         P3 Lang Parkeren

We kijken elkaar aan: we zijn weer helemaal terug! Zo echt Nederlands!
We hebben hierin Nederland  allerlei faciliteiten, maar als je goed kijkt besef je hoe slecht er mee om wordt gegaan.
Geen busschauffeur die een gehandicapte uit zichzelf de bus laat inrijden of uitrijden per rolstoel.
En is het u wel eens opgevallen hoe de deur van de gehandicapten-wc bijna altijd op slot zit?
Kijk eens op een willekeurig perron op een willekeurig NS-station. Invalide toilet met ernaast een bordje:
"Sleutel te bevragen op perron 1."
In hotels of restaurants ligt de sleutel veelal bij de receptie.
Zodat er dus door onverlaten geen schade kan worden toegebracht aan het invalidentoilet.
En dus ook niet door gehandicapten!
==========================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 6A)

Vertrek van Schiphol, april 2012

Weer op Schiphol met rolstoel en al. Met wederom Izmir in Turkije als vlieg-bestemming.
We reizen deze keer met SunExpress, een Turkse maatschappij, net zoals Pegasus dat is.
Het inchecken is net als bij Pegasus een drama. Achter ons staan dranghekken werkloos te zijn. Wij hebben te maken met drie incheck-plekken en dus zijn er 5 of 6 rijen te ontwaren. We zijn erg vroeg gekomen en hadden hoop om snel in te checken. Dat gaat uiteraard anders. De meeste mensen die wachten zijn van Turkse afkomst en zo te zien ouder dan 65. Ze hebben zich goed aangepast en dringen fantastisch voor. Achter ons staat een autochtone dertiger met zijn vrouw zich op te vreten. Dat wordt nog erger als er een 4e balie opengaat. Een nieuwe stroom bejaarden snelt ons voorbij en wordt gelijk geholpen. De jongere man scheldt tegen een kleine grijze man met een snor en diens vrouw. De man glimlacht gezellig terug, wat de mopperaar nog bozer maakt. Zijn vrouw kalmeert hem een beetje, maar hij blijft pruttelen.

Naast ons staat een Turks mevrouw van in de 40 met een ongelooflijk dik bos haar. Ze biedt ons aan om voor haar te gaan, omdat we anders nooit aan de beurt komen. Maar de boel komt toch in beweging en ik biedt haar nu aan om voor ons te gaan, omdat ze in een soort niemandsland terecht is gekomen. Sommige oudjes voor ons laten na het inleveren van de bagage, de bagage-karretjes gewoon voor wat ze zijn. Het dreigt weer erg onoverzichtelijk te worden, tot de mevrouw met het dikke haar de karretjes aan de kant zet.
Het inchecken op zich gaat prima, maar bij de balie wegraken is moeilijker: de oudjes laten de rijen strikt gesloten. Ik dreig tegen wat enkels aan te rijden met de rolstoel en als een soort Mozes zie ik de weg vrijkomen. Op naar de security-check!

                                                      De echte Ma Flodder

Bij de gate is het weer wachten geblazen. We zitten aardig vooraan, misschien dat dit gaat helpen?
Een soort mini Turkse Ma Flodder heeft het hoogste woord tegen een oudere autochtone mevrouw, terwijl haar man de indruk maakt dat het hem allemaal teveel is geworden. Hij ligt een beetje onderuit en zijn ogen draaien een beetje vreemd rond achter de brillenglazen. Al gauw leren we dat beide suikerziekte hebben en hoe oud de kleinkinderen zijn.

De veiligheidsploeg arriveert! Ze zijn met 5 personen, waarvan één jongere dame met een stok loopt. Alle toestellen worden aangezet en getest. Ze hebben ook één van die scan-apparaten waar zoveel over te doen was, voordat ze werden geaccepteerd. Dat is interessant, we hebben ze nog niet eerder gezien.
Alles schijnt te werken, maar nu worden alle stoelen in de security-ruimte gecontroleerd. Erop en eronder. Twee jonge kerels zijn bezig om de veiligheidslinten los te maken, er langs te lopen en om ze dan achter de rug weer vast te maken. De bevestiging is met magneten, maar het schijnt niet mee te vallen, dus wordt het steeds weer opnieuw gedaan.
Er komt zo te zien een manager bij. Hij heeft een clip-board onder de arm geklemd en zorgt blijkbaar voor de coördinatie. Een zeer belangrijke functie natuurlijk!

De juffrouw met de stok doet de suggestie om te starten: "Daar komt de kist al aan!" Het antwoord van de manager bevalt haar blijkbaar niet: "Dan heb ik ook alle tijd!" en ze hinkepoot weg.
De stoelen worden nogmaals gecontroleerd. Ik vraag aan mijn vrouw of dit niet al de derde keer is.
Er staat een medewerkster naar het plafond te kijken alsof er elk moment een peloton jihad-strijders naar beneden zal springen. Een andere controleert nu alle pilaren in dit gedeelte van het gebouw.
Het plafond schijnt safe te zijn en de betrokken dame komt naar ons toegelopen. Een aantal boarding-passes wordt gecontroleerd en ze roept tegen niemand in het bijzonder dat als we allemaal ons best doen dat we snel kunnen instappen. Dit voelt niet goed...

De check-ruimte wordt vrijgegeven, de zeer belangrijke manager haalt het lint weg.
De bejaarden stormen en masse naar voren en we besluiten te wachten tot de horde uitgeraasd is. De Turkse mevrouw Flodder zegt in het voorbijgaan tegen mijn vrouw: "Maar jij kan lekker zitten!"
Het ziet er uit als een zooitje en het schiet ook niet op. Elke controle met de scan moet twee of drie keer gedaan worden en dan nog moet er worden gefouilleerd. Terwijl het daar vast lijkt te lopen, wordt er omgeroepen dat mensen in een rolstoel naar voren moeten komen. Braaf als we zijn, doen we dit onmiddellijk.
Het blijkt dat er aan de voorkant van de meute toch een soort rij is. Dat moet wel omdat er maar één band is voor de bagage-scan en maar één scan-apparaat voor personen. Ernaast staat een werkloos detectie-poortje. Een dame met de hand op haar pistool leidt ons naast de rij en is dan weer plotseling verdwenen.
De oudjes in de rij sluiten de rij hermetisch. Vóór mij kom je niet te staan, is de boodschap.

                                         Body Scan-apparaat op Schiphol

Ik kan een kreet niet onderdrukken: "En nu?" roep ik naar onze wakkere beveiligers. We worden voor een echtpaar gezet dat bokkig moet blijven staan. Ik hoef maar twee maal door de scan, dat valt mee.
mijn vrouw heeft inmiddels de pee in en weigert om uit de rolstoel te komen en in de scanner te gaan staan.
Als straf worden haar borsten uitvoerig betast. Maar het is gelukt, we zoeken onze spulletjes weer bijeen en gaan op naar het vliegtuig.

Mis!
De zeer belangrijke manager fluit ons terug. We worden op een soort strafbankje gezet. Rolstoelgebruikers gaan eerst òf laatst volgens hem. Een stel autochtone bejaarden gaat naast ons zitten, maar wordt onmiddellijk voort gejaagd. "Wat doen jullie nou?" roept de belangrijke man uit. De juffrouw met de stok staat met een lang gezicht boarding-tickets te scannen, terwijl de zeer belangrijke manager op een soort troon plaatsneemt. "Laat de rest maar" roept hij naar haar. Blijkbaar heeft ze genade gekregen en mag zelfs naast hem op de troon.

De stroom mensen die langs ons loopt, droogt langzaam op. Op een gegeven moment wordt het zelfs erg stil. Er zullen nog wel mensen komen, maar dit kan even duren.
"Nou vooruit dan maar! Voor deze ene keer!", roept de zeer belangrijke manager naar ons. Een grapje?
Ik kan het niet waarderen en kijk met een vuile blik naar hem. Maar ik houd me wijselijk stil en we komen inderdaad in het vliegtuig. De Turkse bemanning is zeer vriendelijk.

                                         SunExpress hostesses

Het was me al eerder opgevallen hoeveel bagage bestemd was voor de cabine, de meeste mensen hebben 4 dingen bij zich, of hele grote koffers. Iemand torst zelfs iets dat er uit ziet als een harp naar binnen. Het kost daardoor heel wat pas- en meetwerk om alles weg te bergen. Een mevrouw met 4 stuks bagage wil er weer iets uit hebben, maar waar het zat weet ze duidelijk niet meer. Het resultaat is dat een jongere man voor ons telkens een zwart D&G tasje op zijn hoofd krijgt. Geduldig bergt hij het steeds weer weg.

Ik kijk om me heen, helemaal vooraan zijn stoelen gemerkt X-Leg. Ze zijn voor mensen met lange benen en zijn "for sale". Erop zitten de kleine glimlachende snorremans en mevrouw Flodder. Toch wel eigenaardig terwijl langere mensen dan ik zowat met de benen in de nek zitten.
Maar goed, we zitten en vertrekken. Een half uur te laat.
============================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 5)

Begin april 2012 reisden we naar Texel, het eerste waddeneiland gerekend vanaf Den Helder.
Reizen per auto levert normaal weinig problemen op. De rolstoel veilig op de achterbank van de Matiz, omdat het kofferbakje te klein is.
We gingen vlak na de lunch op weg en hadden zoals ik al hoopte erg weinig files. Wel voor Den Helder kilometers moeten afleggen op een soort paralelweg, omdat de autoweg door de politie was afgezet.

                                         Onze auto

Texel is erg populair, vooral onder onze oosterburen. We stonden zo'n drie kwartier op verschillende plekken te wachten in eindeloze rijen auto's waarvan de meeste dus witte nummerplaten hadden en zwarte belettering.
Ik had al wat verveling verwacht en had twee overheerlijke repen chocola meegenomen. Die waren qua samenstelling wat veranderd zodat we ze bijna konden drinken. Na het opruimen van alle plakzooi waren we al bijna op de boot. De prijs was nog steeds € 35 voor een retourtje. In mijn geheugen is dit altijd de prijs geweest!

                                             De veerboot naar Texel

Op de veerboot kun je per trap of per lift naar boven. Op de lift staat verkondigd dat deze bedoeld is voor ouderen en invaliden. En zoals je dan kan verwachten, konden we ons in de lift nog net tussen wat jongelui wurmen. Boven was het drukte van jewelste: idereen wil van het kwartiertje genieten door lekker naar de wc te gaan, of koffie te drinken met een vette hap. De koffielucht moest het hier toch duidelijk afleggen tegen de vette lucht uit de cafetaria.
De wc voor gehandicapten kan niet worden afgesloten, moet worden gedeeld met families die luiers willen omleggen en dergelijke. Sarah was dus niet erg enthousiast over het toiletgebruik.
Ik kan er verder niet veel over zeggen, had alleen zicht op de herenafdeling. Er leek een wedstrijd aan de gang wie het hardst de wc-deur kon dichtgooien. Ik nam waar dat er aardig wat kandidaten waren voor de hoofdprijs.

                                                   WC van TESO

Al met al is er weinig tijd om te verdrijven op deze veerboot. Dus gauw maar weer de auto gezocht.
Het afrijden was al net zo simpel als op de boot komen, prima georganiseerd door TESO.

Ik heb nog even moeten zoeken naar het hotel. Het was net overgenomen door de hotelketen Fletcher, maar nog nergens aangegeven. Een vriendelijke barman wees me waar het was en raadde me aan om de volgende keer gewoon bij hem te boeken: veel simpeler!
Ik kon zelfs parkeren achter het hotel; hier waren we erg blij mee, het scheelt zeulen met rolstoel en koffer.
De receptioniste haalde me uit de droom. Alle parkeerplaatsen à € 10 per dag waren al vergeven. Ik moest dus snel uitladen en de wagen maar ergens in de woonwijk parkeren.

Ik laadde rolstoel en koffer uit en installeerde Sarah in onze prachtige (ge-upgrade) kamer.
Terwijl ik zou zoeken naar een parkeerplek beloofde ze de open haard te ontsteken met behulp van de gebruiksaanwijzing.
Toen ik de auto uit de krappe parkeerplaats wurmde, stond een supergezond stel dertigers hun auto naast mij uit te laden. Ik zag de logica even niet: dit Fletcher-hotel was helemaal gericht op wellness volgens alle folders en posters. Maar het parkeren viel mee, ik vond een plekje op zo'n 200 meter afstand.

                                         Ons hotel in de Dorpsstraat in de Koog

We hebben een prima tijd gehad en de tijd is echt omgevlogen. De zeelucht zorgde er wel voor dat we steeds al voor 10 uur op bed lagen. Dus wilde nachten in de kroeg zaten er niet echt in.
In NoNonsense raadde de barkeeper/eigenaar aan om op tijd weg te gaan op 2e Paasdag. Het is dan gekkenwerk! Gelukkig gingen we al op de 1e Paasdag terug en hadden geen last van de drukte.
Het inpakken was wel wat onbeholpen; Sarah buiten wachten terwijl ik de auto haalde. En dan gauw langs de kant van de weg inpakken, een rolstoel kan dan erg dwars doen!

We stonden bij de veerboot bijna vooraan in de wachtrij. Het was allemaal prima te doen.
Deze keer besloten we in de auto te blijven en merkten een opvallende auto op. Eentje uit Luxemburg!
Driekwart van de auto's is Duits, de rest Nederlands. Dit was dus apart.
Een jongen van een jaar of 8 stapte uit, direct gevolgd door klaarblijkelijk zijn vader. Deze begon meteen te schreeuwen en te schelden in het Letzebürgisch en hief zijn hand omhoog. De jongen kromp ineen, die kende het klappen van de zweep! We hadden geen idee wat het jochie fout kon hebben gedaan.
Goed, hij leek op Ben Mitchell uit Eastenders (BBC-soap), maar daar zullen er wel meer last van hebben.

                                         Ben Mitchell uit Eastenders

Na de vader kwam er ook nog een moeder, een jonger zusje en een opa uit de auto. Met zijn allen gingen ze de trappen op, op weg naar de koffie- en vetlucht.
Na de omroep over de intercom dat de auto's weer opgezocht moesten worden, kwam het stel terug.
De jassen werden in de kofferruimte geperst. Moeder vouwde ze eerst zorgvuldig op en alles leek te passen.
Vader keek nog eens vuil naar de jongen, die gauw de auto indook en gooide toen het kofferdeksel dicht.
Dat lukte niet goed en hij verschoof wat jassen. Ik kon een voetbal zien liggen; wellicht dat de jongen toch wat plezier heeft gehad. Het kofferdeksel ging nu wel dicht en wij startten de motor van de auto, want we mochten rijden.
============================================================