En dus hebben we dat gedaan. Een doel is er altijd: er valt nog zoveel te bekijken in Norwich.
Dus met de bus op weg naar de binnenstad, gelukkig was hij heerlijk leeg en dus kon ik de rolstoel prima neerzetten. Bij halte Tombstone zijn we uit gestapt. Hier ken ik het inmiddels een beetje, dit is een heel mooi gedeelte van Norwich met als meest opvallende gebouw: de kathedraal.
We gingen er deze keer langs, op weg naar de rivier de Wensum. Je kan langs de kade een mooie wandeling maken op een dag als deze. En er is voorzien in bankjes met uitzicht op het water. We waren bepaald niet de enige mensen die langs de rivier wilden lopen en zitten. Op alle bankjes kon je wel iemand zien zitten.
Achter de kathedraal is een particuliere school en het is dan niet zo verbazend als je de scholieren op de sportvelden criquet ziet spelen.
De sport heeft nog veel geheimen voor mij. Een vriendin heeft al een poging gedaan om er wat van uit te leggen, maar ik snap er nog steeds niets van. Criquet-uitslagen zijn voor mij net zo mysterieus als de scheepvaartberichten op de radio.
Moe van al dat sport kijken besloten we om even een kleine stop te houden bij The Red Lion. We vonden een tafeltje met een prachtig uitzicht op de rivier.
Ik bestelde koffie en een cheeseburger. De koffie werd eerst gebracht. Ons tafeltje stond vol met wat vorige gasten hadden achtergelaten. De barman schoof het wat aan de kant zodat onze koffie er tussen kon. Pas na een verzoek van mijn vrouw kreeg de man het idee om de lege borden en glazen weg te halen. "Tja, het is een populair tafeltje," kwam er wat schaapachtig uit. Maar we hadden in ieder geval wat ruimte. Maar nu viel des te beter op hoe smerig de tafel was. Dus toen de cheeseburger gebracht werd, verzocht mijn vrouw de tafel even schoon te maken. De man kwam warempel terug met een natte doek, die er even vluchtig overheen werd gehaald. Ach, het scheelde iets: je kon nu het metaal van de tafel weer zien.
De cheeseburger ging wel, gedachten over paardenvlees kon ik niet helemaal onderdrukken. Maar dat zullen we wel even zo houden. Helaas werd het geval begeleid door iets wat op vlaamse frieten leek. Grof gesneden, maar in de schil. De barman had nog aan ons gezegd dat we zout aan de bar konden krijgen. Deze service was me te machtig, ik liet de zout maar aan me voorbij gaan. Vooral toen de frieten een beetje vreemd van structuur leken. Volgens mijn vrouw krijg je ze alleen maar zo als je ze eerst kookt, dan frituurt en dan in de magnetron opwarmt. Ik besloot ze maar te laten rusten, ze hadden al genoeg meegemaakt!
Op stap maar weer. Het eerste wat opviel was Cow Tower. Dit massief stenen geval stamt uit 1398 en was een onderdeel van de verdedigingslinie rondom middeleeuws Norwich. Je zou verwachten dat dit een toeristische attractie is waar wat aandacht aan wordt besteed. Helaas is het van binnen een ruïne, in bezit genomen door een legioen vogels. Je kan zien dat er een trap naar de top gaat. Wat zou het een fijn punt kunnen zijn om een uitzicht over de stad te hebben. Helaas is de zorg voor dit monument opgehouden bij het plaatsen van het bordje met de naam en het afsluiten van de ingang met kettingen en hangsloten.
Naast de Cow Tower staat deze met kunst versierde boom. Deze installatie is in 2011 geplaatst; de kunstenaar hoopte dat het door insecten en vogels in gebruik zou worden genomen. Het lijkt erop dat dit nog niet is gebeurd: ik heb geen leven kunnen ontdekken. Maar bijzonder is het wel.
Een beetje verderop kreeg ik de kriebels bij het zien van alle bloemen die hier te bewonderen zijn. Prima foto-materiaal.
Even verder staat één van de oudste pubs van Norwich: The Adam and Eve.
Tja, daar kan je gewoon niet langs lopen. Ik haalde wat te drinken voor ons. Ik koos voor een Adnam's Southwold Bitter. Ik had gezien dat ze het hier op de handpomp hebben. En mijn keus was terecht: het beste wat ik in tijden heb gehad. Even genieten van deze heerlijke pint in het zonnetje; wat wil een mens nog meer.
The Adam and Eve bleek een toeristische attractie te zijn: een heel peloton toeristen van allerlei origine werd het terras op geleid. De Japanners bleven maar plaatjes schieten. Wellicht dat mensen in Osaka ons binnenkort kunnen bewonderen. De gids legde nog wel even iets uit: er is in Engeland geen tafelservice. Als je niet zelf je drankje haalt, zul je droog blijven staan. De toeristen hoorden het hoofdschuddend aan.
Het was tijd na de pint om weer eens terug te gaan: op naar de bushalte maar weer. Het was druk, na half vijf gaan de scholieren naar huis en veel mensen naar huis van hun werk of van shoppen. Ik zag mijn vrouw met afgrijzen naar wat mensen kijken. Het zag er inderdaad nogal onsmakelijk uit. Half ontblote bovenlijven met rete-geweien, vlinders, bloemen, sterren en overtollig vlees dat erbij hing.
In de bus stond een enorme kinderwagen op de plaats gereserveerd voor rolstoelen. De moeder stond erbij en lachte schaapachtig. We wachtten geduldig terwijl er achter mij een aardige rij wachtenden ontstond. Uiteindelijk zag de moeder kans om het slagschip dwars te zetten. En dus zat er niks anders op dan ook de rolstoel dwars te zetten. De wachtenden konden er nu overheen stappen. Ik besloot er maar naast te blijven staan, zou proberen de rolstoel niet om te laten vallen. Bij het zien van de bushalte van The Fat Cat Tap was ik het zat. We besloten om daar maar even bij te komen en dan verder maar naar huis te lopen.
Al met al was het een zeer goed besteedde middag!
======================================================
.jpg)
