Dat de treinen onder een andere naam rijden, Greater Anglia, maakt geen verschil. NS heeft een consessie gekregen voor twee jaar en hebben al te kennen gegeven dat ze weinig gaan investeren. De treinen zullen schoner worden en meer niet.
Eerst kon ik de stations-manager niet vinden en stond al bij het loket in het station om daar informatie te vragen. Meer personeel loopt er immers niet rond. Ik hoorde toen ik bijna aan de beurt was mijn vrouw roepen, omdat ze hem zag.
We lieten hem braaf eerst de trein naar London Liverpool Street vertrekken. En toen vroegen we zoals altijd om assistentie. De laatste keer liet de man, die toen dienst deed, ons eerst een half uur wachten. Deze man was een stuk jonger en wilde wat meer. Eerst bestudeerde hij de dienstregeling en had toen zijn plan opgemaakt.
Eerst zou hij de volgende trein naar London Liverpool Street laten vertrekken. Dan zou onze trein naar Norwich binnenlopen. Wij zouden achter deze trein langs het spoor oversteken en zouden de trein dan zelfs kunnen halen.
Eerst was het dus weer wachten geblazen bij de overgang. De locomotief van de trein naar London stond pal voor onze neus en de machinist begon een praatje met ons. Uiteraard duurde dit niet lang; hij gooide zijn raampje dicht en vertrok.
En jawel hoor, onze trein liep even later binnen. Het ging naar mijn gevoel erg traag, maar hij kwam. De manager kwam al naar ons toe. De trein stopte, maar bleek te lang voor het perron omdat er een extra locomotief achter de trein was gekoppeld, Deze kwam precies op de overgang te staan, zodat we er onmogelijk door konden.
De manager putte zich uit in verontschuldigingen, maar die hielpen natuurlijk niets. We konden de trein zowat aanraken, maar konden er dus onmogelijk in. Na een paar minuten zagen we onze trein die zo treiterig dichtbij stond, vertrekken.
Toen konden wij pas naar de overkant en wisten dat we nog een half uur moesten wachten.
Uiteraard had de volgende trein vertraging en mijn voeten begonnen als ijsklompen aan te voelen. Ik kon wel vragen aan mijn vrouw of zij okay was, maar veel meer dan dat was er niet voor mij wat ik voor haar kon doen. Ze moest inmiddels ook half bevroren zijn in die rolstoel.
Eindelijk kwam de volgende trein naar Norwich aan. De invaliden-ingang kwam niet voor onze neus te staan zoals we gewend waren. We moesten een eind meehollen. Voor ons stapte een keurige gentleman in.
En hij deed wat hem geleerd is: hij sloeg de zware deur van het ouderwetse stel met een klap dicht. Deze deuren kunnen alleen maar met de hand worden bediend; er zit slechts een centrale vergrendeling op voor de veiligheid.
Ik kon niet laten om keihard: "Thank you very much!" te brullen. Als je al zo lang wacht, slaat de irritatie toe.
Een man die bij de volgende deur stond, kwam naar ons toe en deed de deur open. Toen kon ik mijn zinnetje nog een keer zeggen. We reden naar de Eerste klas naar de invalidenplek, waar het heerlijk warm en rustig was. De conducteur kwam nog even langs om te vragen of we nog assistentie nodig hadden.
We waren op dat moment alweer erg tevreden en pakten een Hollandse krentenbol. De trein vertrok en alles was goed.
====================================================================
No comments:
Post a Comment