Het eerste deel, per auto naar Lang Parkeren bij Schiphol en het vervoer vandaar naar de vertrekhal was zeer soepel, zoals we al verwachtten.
Maar daar werd het lastiger: eerst stonden we al verkeerd opgesteld, stonden in een rij van een Duitse maatschappij. We wilden echter naar Izmir met Pegasus Airlines. Dat was dus een beetje zonde van de tijd, maar weer achter aansluiten in de rij. Er waren 3 balies open en het vorderde allemaal een beetje traag, dat zagen we meteen al. Geruime tijd stonden we helemaal achteraan en omdat alles aansloot, kon je dus niet meer voor of achteruit.
Een groep reizigers van middelbare leeftijd zag dat helemaal anders. Wij moesten aan de kant, ze moesten erdoor! Ik verzekerde het stelletje dat het vliegtuig nog lang niet weg was en dat wij geen kant op konden.
"Maar onze groep staat daar!", riepen ze in halve paniek. En inderdaad, aan de andere kant zagen we meer van deze types. Ze werden aangevoerd door een oudere man met een rood petje.
Toen wij 10 centimeter naar voren konden schuiven, zagen de bejaarden hun kans! Mijn vrouw werd in haar rolstoel naar voren geduwd, ten koste van mijn kuiten waar de voetsteunen in belanden. Maar zij bleken er inderdaad op deze wijze langs te kunnen.
Dat bleek weer een goed signaal voor een groep met bagagekarretjes met enorme koffers. Mijn vrouw werd met haar rolstoel als het ware gelanceerd. Ze zagen haar niet anders dan als een soort botsauto. En natuurlijk moesten mijn kuiten het daardoor ook weer ontgelden.
Inmiddels hoorden we de man met rode pet mopperen op de bejaarden die zich langs ons hadden gewurmd. "Maar jullie kunnen toch wel lezen!" , hoorden we hem roepen. Ze stonden inmiddels in een rij voor Alanya en moesten zich dus weer terug wurmen in de rij rechts naast ons.
Inmiddels was de boel toch een beetje op gang gekomen, centimeter voor centimeter schoven we naar voren.
Nieuwe verwikkelingen kondigden zich aan, van links was een nieuwe groep reizigers bezig om te ritsen. Zeker nog met het gevoel op de snelweg te zitten. De gelederen van onze rij bleven eerst redelijk gesloten, totdat een geblondeerde juffrouw met een weelderig decolleté zich vooraan in de strijd ging mengen. Hier kon men niet tegenop en plots stond haar groep vooraan. Terwijl ik hier commentaar op leverde tegen mijn vrouw, die nog steeds achter mij stond in haar rolstoel, werden wij op geniepige wijze gepasseerd door een mevrouw met zwart geverfd haar en haar partner, een man met een tondeuze-kop. Ik zag het pas toen ik me weer omdraaide.
Een mevrouw was inmiddels naast mijn vrouw komen staan. Ze boog zich voorover en bood aan mijn vrouw op een rustig plekje te parkeren. De toon waarop dit ging, gaf mij aan dat ze dacht met een aspirant-lid van de Josti-band te praten. Gelukkig verstond mijn vrouw haar niet.
Ik sprak de vrouw aan op de wijze waarop ze stond te praten, gaf aan dat ik niet begreep waarom mijn vrouw niet zou mogen inchecken. In plaats van zich kapot te schamen, bleef ze daarna naast me staan.
Vanaf rechts kwam een Turkse mevrouw luidkeels haar beklag doen over de trage gang van zaken. Na een tijdje was ik het gemekker zat, vroeg haar of ze nu echt dacht dit gezeur de boel zou versnellen.
Ze had last van haar rug, zei ze. Dat had ik inmiddels ook.
Eindelijk waren wij aan de beurt, ik vroeg mijn vrouw om naar voren te stomen. Ik was bang dat ik anders met de "behulpzame" vrouw op vakantie zou moeten.
Maar zo'n vaart bleek dat niet te lopen: de bagage-band bleek niet meer te werken. Alle baliemedewerkers gingen zich hiermee bemoeien. Uiteindelijk werd het opgelost.
De baliemedewerkers werden echter door een manager weggestuurd, ze moesten de boarding in het vliegtuig begeleiden. Een aantal niet-geüniformeerde mensen, ging achter de balies zitten met deskundige begeleiding van één geüniformeerde. De manager bleef de boel vanaf een afstandje waarnemen.
Maar we konden inchecken en na veel gevraag aan de deskundige medewerker kon zelfs de rolstoel worden ingeboekt. Aan ons werd meegedeeld dat we om 9:15 aan boord konden gaan. Als we daar als eersten zouden zijn, zou dat de boel verder versoepelen. Dan zouden we als eersten aan boord kunnen.
"Heel fijn!", zei ik, "maar het is 9:30!!" Er werd niet op gereageerd.
Om 9:45 kwamen we bij de gate aan en ging alles verder wel soepel: ik bleek zelfs beenruimte te hebben!
Op het vliegveld van Izmir werden we zeer voortvarend door een medewerker van Pegasus van het vliegtuig door douane, visa-kantoor en bagage-claim naar onze bus gereden. Ik moest hollen om hem bij te houden.
In de bus moesten we bijna een uur wachten. Gelukkig had de bus prima airconditioning.
De reden voor het oponthoud was dat één van de groep van de man met het rode petje zijn koffer kwijt was. Er werd hun bezworen dat deze nog voor de bus in het hotel zou zijn. De groep ging de bus in en onze vakantie kon beginnen.
Terug ging alles zeer ordelijk. De Nederlanders stonden prima in de rij op vliegveld van Izmir. Enige wanklank was een Turkse mevrouw die meende alles te moeten volgen wat er met ons gebeurde. Omdat ze nogal een grote familie had en erg veel bagage, konden we amper wegkomen van de balie na ons inchecken.
Maar we werden als eersten in het vliegtuig geholpen door een vriendelijke medewerker van Pegasus.
Moraal van het verhaal: misschien zou Schiphol het inchecken wat meer moeten begeleiden. Zet wat hekken neer, laat wat meer afrasteringen het werk doen.
No comments:
Post a Comment