De vrouw in het meer

In de ochtend van 1 augustus 2013 zag een hengelaar een lichaam drijven in een meer vlakbij de universiteit van East Anglia (bij Norwich). Uiteraard heeft hij de politie gewaarschuwd.

Het bleek een geheel geklede vrouw te zijn. Er waren geen aanwijzingen wie deze vrouw is.

In de hele omgeving (Norfolk, Suffolk en Cambridgeshire) zijn er geen vermiste personen en ook op de universiteit wordt niemand vermist.

Het meer is voor iedereen toegankelijk en het is verboden om er in te zwemmen volgens de politie.

Het staat niet in verbinding met de rivier er vlakbij.

Onderzoek naar de doodsoorzaak leverde tot nu toe geen duidelijk resultaat op. 

De politie heeft te kennen gegeven dat er verder wordt gekeken en dat de zoektocht naar de identiteit van het slachtoffer intensiever wordt voortgezet.

2 augustus 2013
De politie heeft wat meer gegevens vrijgegeven.
De vrouw is ongeveer 40 jaar oud en heeft kort bruin haar, waaraan nog te zien is dat het een tijdje geleden donkerrood is geverfd. Ze is ongeveer 1 meter 70 en heeft een slank postuur.
In het meer is gezocht naar voorwerpen die meer licht op de zaak kunnen werpen. Dit bleef zonder resultaat.
De politie heeft nog steeds geen enkel idee wie deze vrouw is en heeft het publiek om assistentie gevraagd.
En ze gaat verder met het bekijken van opnames van beveiligingscamera's, die zich in de buurt bevinden.
De universiteit twijfelt of ze de vlag halfstok moeten hangen.

3 augustus 2013
Een hengelaar heeft een schoen in het water gevonden van het meer, vlakbij een steiger. De politie heeft daarom een gedeelte van het meer afgesloten voor het publiek en zoekt daar naar meer voorwerpen.
Het staat nog niet vast of de schoen daadwerkelijk van de vrouw afkomstig is.
Het onderzoek wordt onverminderd voortgezet.

4 augustus 2013
Het staat nog steeds niet vast of de schoen van de vrouw was. De politie voert aanvullende tests uit.
De oproep aan het publiek heeft geleid tot 10 tips, die allen serieus worden nagetrokken.
Informatie van landelijke politie-korpsen over vermiste personen heeft nog niet geleid tot een link met de gevonden vrouw.

5 augustus 2013
De politie heeft een foto vrijgegeven van de jurk waarin de vrouw gekleed was.

De woordvoerder van de politie gaf aan dat dit een zeer opvallend patroon is. Wellicht dat dit herkenning oproept.
Verder deelde hij mee dat er vooralsnog geen redenen zijn om aan te nemen dat er een misdrijf in het spel is en/of dat er andere personen zijn betrokken bij de dood van de vrouw.

6 augustus 2013
Er is besloten om toch verder te zoeken in het meer op zoek naar meer aanwijzingen over de identiteit van de vrouw.

9 augustus 2013
De politie heeft bekend gemaakt dat de vrouw is geidentificeerd.
Het gaat om een 43-jarige vrouw, afkomstig uit Litouwen. Zij woonde in de omgeving van Norwich.
Familie van de vrouw heeft haar identiteit op de avond van de 9e augustus bevestigd.
De doodsoorzaak is nog steeds onbekend.
Het toxicologische onderzoek is nog niet afgerond, de politie hoopt nog steeds de zaak volledig te kunnen afronden. En zij heeft de media en het publiek bedankt voor alle medewerking die verleend is tijdens het onderzoek.

============================================

Als tourist in Norwich (6)

Maanden geleden hadden we al gehoord dat er een expositie zou komen over de schilder Cotman. Volgens mijn vrouw een zeer gerespecteerd schilder en alweer: ik had nog nooit iets over hem gehoord, laat staan iets gezien. Na een periode van zeer slecht weer was het vandaag 25 juni 2013 een beetje beter, het regende eens niet en het was ook minder koud. En dus was het weer eens een dagje met de bus naar de binnenstad van Norwich, naar het kasteel.

                                          Wherries on the Yare - John Crome

De expositie bleek te gaan over: "The Norwich School of painters" , beter bekend als "The Norwich Society of Artists". Bijna de gehele Colman Art Galleries was er aan besteed. En terecht!
The society is in 1803 opgericht door schilder John Crome en drukker Robert Ladbrooke en de leden waren grote bewonderaars van de Nederlandse schilders uit de Gouden Eeuw en dan speciaal van Ruysdael (vanwege zijn prachtige wolkenpartijen), Hobbema (denk aan zijn schilderijen van landschappen), Jan van Goyen en Aert van der Neer.

                                                   Rivaulx Abbey - John Sell Cottman

In 1807 neemt John Sell Cotman het leiderschap op zich. Hij was niet alleen schilder, maar bovenal een begenadigd etser. Etsen waren het middel om afbeeldingen toegankelijk te maken voor het grote publiek. Dit maakt het wat logischer dat één van de oprichters een drukker was.
John Sell Cotman accepteerde in 1834 een leraarsbetrekking aan The King's College School in London. Daarna was het snel afgelopen met de sociëteit.

                                          Carrow River - John Joseph Cotman

                                          Great Yarmouth - George Vincent

Als ik naar de namen van de leden kijk, dan blijken het vooral een paar families die de boventoon voerden: de Cotmans, de Cromes en de Stannards. Er werden zelfs huwelijken gesloten tussen leden van de families.
In heel veel schilderijen, vooral die van de eerste jaren, zie je de invloed van de Nederlandse meesters. Dit geldt ook voor de afbeeldingen: er blijken in de 19e eeuw hartelijke betrekkingen te zijn geweest tussen de Hollanders en de mensen van Norfolk. Je ziet daarom heel veel Nederlandse schepen in schilderijen van havens en wateren.
In later jaren zie je de invloed van de oude Hollandse meesters een beetje verwateren, ik zie zelfs de voorbode van de Franse impressionisten.

                                          Still life - Emily Stannard

Iets trof mij nog zeer speciaal, in de door mij genoemde families waren ook vrouwen. En een heel stel was zelfs zeer begaafd als schilder. Maar je zal in de expositie geen schilderijen van hun aantreffen over landschappen, of zee-taferelen. Het was in die tijd niet aanvaardbaar om als vrouw in de buitenlucht te schilderen. Ze zaten dus noodgedwongen binnen en schilderden daar stillevens. Volgens mij konden ze op een gegeven moment geen appel of dode patrijs meer zien!
Dit gegeven sloot naadloos aan bij een tafereeltje dat ik zag in het restaurant van het kasteel. Een oosterse familie, hij in een spijkerbroek en t-shirt, kindje in een vlot ensemble en mevrouw in een niqab.
Nog net geen burqa... Verschil in geaccepteerd gedrag en kleding qua sekse bestaat nog steeds in de wereld.

Het was weer een zeer leerzaam uitje voor mij. Ik zal geen uitputtende biografieën van de schilders in dit stuk plaatsen. Een ieder weet dit soort zaken heus wel op Wikipedia te vinden.
En uiteraard hebben we het weer afgesloten in The King's Head met een Achels Brune!

============================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (8)

Mei 2013 reisden wij van Norwich per bus naar vliegveld London Stansted en vlogen naar vliegveld Dalaman in Turkije. Vandaar gingen we met behulp van Resorthoppa naar onze bestemming, hotel Golden Rock in Marmaris. Twee weken later gingen we weer terug.

                                         Golden Rock Beach Hotel in Marmaris

De bus van National Express verzorgt de reis van Norwich naar de vliegvelden rond London: Stansted, Gatwick en Heathrow. Een prima manier om zonder beslommeringen op het vliegveld te komen. Je moet evenwel geen haast hebben. En het is jammer dat als je in Norwich 's-avonds op die bus moet wachten, je dat in de kou moet doen. Wegens bezuinigingen is de wachtruimte alleen overdag geopend.
Om een rolstoel mee te kunnen nemen, moet je eerst contact op nemen met National Express. Je krijgt dan een speciale code die je zelf op je e-ticket moet vermelden. De chauffeurs zijn er niet gek op om zo'n ding in de bagageruimte te moeten stoppen.
Wij gingen om 1 uur 's-nachts en ik moet echt even vermelden dat ik groot respect heb voor de chauffeurs. Het is een enorme zit, naar Stansted is al bijna 3 uur. Dit wordt mede veroorzaakt omdat een aantal haltes moet worden aangedaan: zoals Newmarket, Huntingdon, Thetford, Cambridge enzovoort.

Onze chauffeur dacht op een gegeven moment slim te zijn: op zijn lijstje stond niemand die als bestemming Milden Hall had en er zou ook niemand opstappen. En dus hoorden we hem bellen via zijn mobiele telefoon. Het duurde vrij lang voordat hij iemand te pakken kreeg, tja het was wel 2 uur 's-nachts, dus werd hij eerst getracteerd op van die vervelende wachtmuziekjes en mededelingen als: Uw telefoontje is belangrijk voor ons en wordt met zorg behandeld. Blijft u even aan de lijn? Ik voelde met hem mee. Eindelijk kreeg hij iemand aan de lijn. Ene Steve en zo te horen was dit geen sympathiek mens: Wat! Wil je die halte overslaan? Dat gaat zo maar niet Vader! Gewoon er langs gaan! Hij zuchtte maar eens en reed er inderdaad langs. Niemand wilde er uit en er stond ook niemand daar om op de bus te stappen. Dus reden we na een korte en nutteloze stop verder.

                                          Cambridge (universiteit)

En dan krijg je dus het volgende effect: in Cambridge bleek hij opeens één passagier te veel te hebben gekregen. En dus ging hij bellen: en kreeg alweer Steve, die duidelijk geen schik had in zijn nachtdienst.
Ik heb een passagier teveel. Wat nu? Steve blafte: E-tickets nog eens controleren. Begin met die van Cambridge! Volgens mij wist onze chauffeur dit ook wel, maar liet hij blijken dat hij meeging in de bureaucratie van het bedrijf. Hij had dus een volle bus en één persoon met een geldig e-ticket naast hem. Staanplaatsen kent de bus niet. Na controle bleek één van de net-ingestapte mensen een bus te vroeg was ingestapt. Onder het uitspreken van excuses stapte de persoon uit en konden we verder.

De chauffeur karde flink door en zag kans om 20 minuten vroeger dan de planning aan te komen. Hij was zeer behulpzaam bij het klaar zetten van de rolstoel. En was geduldig met alle andere bagage. een prima kerel en heel wat wakkerder dan wij.

                                          Dalaman Airport

Voor de rest kan ik alleen maar een zeer saai verhaal vertellen: alles ging vreselijk soepel en snel. Rolstoelen worden op Stansted en Dalaman uit de rij gehaald en gaan voor. Inchecken, security, paspoort-controle. Alles was steeds in zo'n 5 minuten achter de rug. Op Stansted werden we overal doorheen geloodst door iemand van bedrijf ISS. Prima mensen die goed werk verrichten. Vanaf Dalaman (en terug van het hotel naar Dalaman) hadden we vervoer geregeld via www.Resorthoppa. En dan ga je dus met privé chauffeur naar je bestemming. Dus niks wachten op andere passagiers en geen urenlange ritten langs allerlei hotels.

De snelle behandeling op de terugweg bleek op Stansted nog bijna een nadeel.
We waren er van uit gegaan dat we de bus van National Express naar Norwich nooit zouden kunnen halen en hadden een latere geboekt. Op Stansted laat Easyjet je immers even goed voelen dat je een goedkope vlucht hebt geboekt. En wordt er dus om uit het vliegtuig te komen geen gebruik gemaakt van de slurf, maar van de ouderwetse vliegtuigtrap. Maar door de fantastische hulp van de medewerkster van ISS, die ons zelfs naar het busstation bracht en het iets te laat zijn van de bus, konden we hem wel halen.

Overboeken gaat niet zomaar: het kantoor van National Express vertelde dat de bus volgeboekt was. Maar vaak zijn mensen (veel) te laat door vertraging van hun vlucht. En dat was dus hier ook het geval.
Er werd door de chauffeur een man bijgeroepen: Andy!
En Andy plakte een gele sticker op ons e-ticket, krabbelde er wat op en gaf onze bagage er rolstoel aan een medewerker mee om in te laden. En zo kwamen we 2 uur eerder thuis dan gepland.
Zelfs onze taxi-chauffeur, die ons van het busstation naar huis reed, hielp mee om de stemming positief te houden: ongevraagd sjouwde hij onze koffer naar de voordeur. Prima kerel; ik heb nog wel wat extra lessen nodig om het taaltje van Norwich onder de knie te krijgen.

                                          Een taxi in Norwich

Na een prima vakantie, dat zou ik bijna vergeten te vermelden, kwamen we moe maar tevreden thuis.

Als Tourist in Norwich (5)

Vandaag, 11 mei 2013 besloten we om het Sainsbury Centre in Norwich te bezoeken.
Deze galerie annex museum is in 1978 gesticht naar aanleiding van schenkingen in 1973 door Sir Robert en Lady Lisa Sainsbury van meer dan 300 kunstwerken aan de Universiteit van East Anglia. Het Centre is gevestigd in de Universiteit zelf.
(Het fortuin van de familie is vergaard door de supermarktketen met dezelfde naam. Momenteel zijn er 1.012 vestigingen in de UK.)

                                                Sainsbury's    

Op weg dus!
Bij het instappen in bus 11 vanuit onze wijk ben ik iets te haastig met onze plek te zoeken. In de bussen zijn bakken geplaatst om gebruikte kaartjes in te deponeren. Helaas is de bak in deze bus precies in het gangpad aangebracht en ik rijd hem er finaal af. Het ding blijkt met dubbelzijdig plakband te zijn bevestigd, dus echt schade is er niet. Wel ligt het ding op de grond en is de vloer nu bezaaid met gebruikte kaartjes. Een behuplzame mevrouw legt de kapotte bak op de zitplaats naast de rolstoelplek. Ik installeer eerst de rolstoel van mijn vrouw op de daartoe aangewezen plek en leg daarna de bak in het bagagerek. De chauffeur doet of zijn neus bloedt en rijdt gewoon weg.

                                          Bus 11 (Pink Line) in Norwich

Op Castle Meadow moeten we overstappen in een bus van lijn 25. De bus is leeg en de chauffeur geeft ons alle tijd om ons plekje in te nemen. Er is in deze bus een klapstoeltje naast de rolstoelplek. Wel zo gezellig!
Maar het blijkt een populaire lijn te zijn. In no time, na een paar haltes, zit de bus helemaal vol met voornamelijk studenten. Zoals altijd valt het me weer op hoeveel Japanse studenten er zijn.
Op een gegeven moment stapt er zeer jonge tienermoeder in met haar enorme slagschip van een kinderwagen. (Die dingen lijken met het jaar groter te worden!) Er is maar één rolstoelplek in de bus en dus parkeert ze haar Bentley kinderwagen naast de rolstoel. Ze ruikt naar een overvolle asbak en kan zo te zien niet ouder zijn dan 17 of 18 jaar.

De chauffeur heeft het allemaal goed bekeken en heeft duidelijk besloten dat het zo niet kan. Beleefd komt hij me vragen of ik mijn zitplaats niet wil opgeven zodat de kinderwagen dwars op die plek kan worden gezet. Dus uit het gangpad. Dat doen we. En ik sta dus gezellig naast moeder Marlboro in het gangpad heen en weer te zwaaien. De studenten kijken geïnteresseerd toe.
Gelukkig duurt het niet lang voordat de jonge moeder de bus verlaat en ik mijn oude plekje weer kan innemen.

                                          University of East Anglia

En dan komen we aan bij het universiteitsterrein en na een paar haltes is de bus helemaal leeg. De chauffeur stopt ongevraagd op een volgende halte. Hij adviseert om vanaf daar te lopen; het uitstappen bij de halte die we eigenlijk zouden willen gebruiken, zou vrijwel onmogelijk zijn met een rolstoel. We stappen uit en hij komt ons achterna. Iets wat ik nog nooit heb meegemaakt: de buschauffeur maakt excuses omdat ik moest staan en bedankt me uitvoerig voor mijn bereidwilligheid.

                                                         Sainsbury Centre

Het is een kleine puzzel om bij het Sainsbury Centre te komen, maar we vinden het toch vrij snel.
De deuren van het Centre gaan automatisch open en recht tegenover de ingang zien we een balie waarop stapels folders liggen. Er is een groot bord bevestigd: het geeft aan dat je daar je kaartjes moet verkrijgen.
En er achter zitten een man en een vrouw. Uiteraard lopen we naar de balie; de vrouw zit te telefoneren en kijkt een beetje verwonderd. De man kijkt op van iets dat hij zit te lezen en vertelt ons dat er geen kaartjes worden verkocht. De entree is gratis.

In het kort geeft hij de route aan. Een groot deel van het Centre is afgesloten voor het publiek: het staat gewoon leeg; een ander deel is in gebruik als studieruimte van de universiteit. En er is een café aan het eind, volgens de man. Een koffiecorner verwacht ik.
De kunst in het centrum blijkt erg gevarieerd: ik zie schilderijen van onder andere Francis Bacon, Modigliani, Jacob Epstein; er zijn moderne sculpturen van kunstenaars als Henry Moore en allerlei zeer oude Aziatische en Zuid-Amerikaanse kunst (Maya en Inca-cultuur). Eigenlijk zie ik geen enkele lijn in het aanbod. Het staat allemaal door elkaar heen en veel van de oude beelden en beeldjes zijn in vitrines op voetstukken geplaatst.

                                                     Pope van Francis Bacon

                                                         Modigliani

                                                    Jacob Epstein

                                                        Henry Moore

                                          Beeldjes uit Oost-Azië, duizenden jaren oud

Mijn vrouw vindt er niet erg veel aan. Dit is zeer zeker te verwachten als je bedenkt dat ze dus vanuit haar rolstoel de helft niet kan zien van het aangebodene.
We besluiten bij te komen van alle kunst in het café. We worden de weg gewezen door twee student-achtige types die op de grond liggen. Later blijken het medewerkers te zijn. Vreemd, maar ze waren wel vriendelijk.
In het café staat zeer duidelijk aangegeven wat je zoal kan drinken. Ik zie zelfs vijf soorten bier.
Enigszins verstopt zie ik dat ze ook etenswaren aanbieden en we besluiten eens wild te doen en een portie chips (frites) naast onze koffie te bestellen. Maar de jongen die onze koffie verzorgt, weet te vertellen dat er geen etenswaren meer worden verkocht. We zijn te laat: het is 10 over 3. De koffie is echter prima en het uitzicht ook.

                                          Café in Sainsbury Centre

Er is nog expositie gaande en we besluiten om deze "mee te nemen" in ons bezoek. We moeten met een lift naar boven. Er staat bij dat het zelfbediening is. Daarom druk ik op wat knoppen, maar er gebeurt niets. Na wat puzzelen en goed kijken, blijkt dat de lift al klaar staat. We moeten alleen door twee types deuren. Het is milimeter-werk, maar we krijgen de rolstoel de lift in en ook weer uit. De expositie is vrij klein: wat vroeg-modern werk van Mucha, Rietveld en dergelijke. Er staat zelfs een Rietveld-stoel en er hangt een grote foto van het Schröder-huis. Dus bekend terrein voor mij.

                                                                   Mucha

We hebben genoeg gezien en besluiten een afzakkertje te nemen in The King's Head.
Net op tijd komen we binnen: het begint vrijwel meteen daarna te stortregenen. We besluiten al heel snel om een Achelse Kluis Brune te nemen. Een fantastisch bier.
Het wordt nog gezellig ook. Met een paar van de gasten nog even zitten kletsen over het Centrum. Ze blijken er geen van allen ooit geweest te zijn. Verstandig als we zijn, laten we het bij één biertje. Inmiddels is de regen opgehouden. Op naar de bus!

De bushalte bestaat eigenlijk uit drie verschillende haltes en onze buslijn 11 staat nergens (meer) aangegeven.
We gokken dat we de eerste moeten hebben.  Een blinde mijnheer weet ons te vertellen dat we goed staan. En het blijkt al heel snel dat hij gelijk heeft. Eigenlijk is er best een goede busdienst!
Als we instappen moet ik hardop lachen: het is onze oude bus. De kapotte bak ligt nog steeds in het bagagerek en de gebruikte kaartjes op de grond.
De rolstoelplek is ingenomen door een nog grotere kinderwagen dan de vorige die ons dwars zat. De ouders blijken nog een kindje te hebben, dat bij mijnheer op schoot zit. Het bord dat aangeeft dat deze plek bedoeld is voor rolstoelgebruikers kan ze niet erg interesseren. Ze doen hun best om ons niet te zien. Ik kan het me wel een beetje voorstellen. Ik zou ook niet weten waar ze naar toe moeten met hun slagschip.
We parkeren de rolstoel midden op het gangpad, zodat de mensen achter ons er overheen moeten klauteren. De chauffeur zit er niet mee: hij scheurt weg!

Al met al was het een zeer interessante middag!
==================================================

UKIP (2)

De resultaten van de verkiezingen bleken toch nog verrassend. Dat de Conservatieven zouden verliezen was uiteraard geen verrassing. Wel dat de stemmen massaal naar UKIP gingen: landelijk gezien kreeg de partij 26% van de stemmen.
Labour won wel iets, maar de 5% extra stemmen was niet echt een resultaat om voor op de borst te kloppen.
En de Liberaal-Democraten hielden zich muisstil, ze zijn ongeveer gelijk gebleven in het aantal stemmers dat ze achter zich kregen. De excuus-politiek - de vervelende bezuinigingen worden steevast de Tories aangewreven - blijkt te hebben geholpen.
De Groenen leiden nog steeds een marginaal politiek bestaan. Pikant is dat de partij in de UK een rechts imago heeft.

De Conservatieven zijn een beetje in paniek geraakt; grofweg de helft van hun leden in het Lagerhuis is er nu groot voorstander van om een zeer snel een referendum te organiseren over het lidmaatschap van de EU.
Dit om UKIP de wind uit de zeilen te nemen. Of dit een verstandige koers is, is een tweede.
De UKIP-leider Nigel Farage reageerde op een schampere wijze. "Een nieuwe belofte. Die hebben we eerder gehad. Er komt niets van terecht!"
En gaf een kleine waarschuwing: "Denk maar niet dat dit een incident is. Wij zijn geen blaffende hond die je wel even kunt wegjagen. Ga er maar vanuit dat wij een blijvende factor in de Britse politiek zullen blijven."

                                          Nigel Farage

Analytici komen echter tot de conclusie dat de mensen die gekozen hebben voor UKIP voornamelijk proteststemmers zijn. Verder is er nog een groep die voorheen stemde op bedenkelijke groeperingen als the National Front. UKIP is in tegenstelling tot deze groeperingen wel salonfähig.

En Labour?
Er is de vraag gerezen of Ed Milliband wel de geschikte leider is om de partij door deze roerige tijden te sturen. Maar een eventuele vervanger is niet echt in zicht. Er is volgens mij niemand met meer charisma te vinden.
=============================================================

UKIP

Inmiddels ben ik al aardig ingeburgerd. Sommige dingen duurden lang, zoals het verkrijgen van een National Insurance Number, wat aardig vergeleken kan worden met het Nederlandse Burgerservice Nummer (voorheen het sofi-nummer). Het kostte mij zo'n 8 maanden voordat ik het kreeg. Ik moest er het nodige voor aantonen. Het hebben van een pensioen bespoedigde de gang van zaken. Zonder dit nummer kom je niet in aanmerking voor uitkeringen, sociale huurwoningen en mag je ook niet een dienstbetrekking aannemen.

Wel mocht ik al heel snel stemmen voor lokale verkiezingen. Dit werd mogelijk gemaakt omdat ik vanaf mijn eerste dag in Norwich lokale belastingen, te vergelijken met de OZB, heb betaald.
Ik kwam door het betalen van de lokale belastingen ook in aanmerking voor geneeskundige hulp zoals deze verstrekt wordt door de National Health Service. Mij werd wel bij mijn allereerste bezoek aan het ziekenhuis hier duidelijk gemaakt dat ik niet zomaar Engeland kon binnenkomen en dan kon verwachten dat ik de hulp zou krijgen die ik in Nederland gewend was. Dus niks fysiotherapie of manuele therapie via de NHS. Als ik niet meer zou kunnen lopen, mocht ik terug komen.

Vandaag kwam er een folder in de bus van de UKIP. Er zijn alweer plaatselijke verkiezingen, op 2 mei 2013 gaan we stemmen voor de gemeenteraad van Norwich. De 4 partijen die meedoen (in Nederland zouden dat er 25 zijn): Labour, Tories, Green Party en UKIP.
De UKIP was nieuw voor mij toen ik voor het eerst mijn vrouw bezocht in Norwich. Inmiddels weet ik wat meer over dit verschijnsel.

UKIP staat voor United Kingdom Independence Party. Wanneer ik het pamflet doorlees, hoor ik een echo van het oude National Front.
Wat zijn de punten waarvoor ze gaan in deze lokale verkiezingen:
- we moeten de immigratie stopzetten;
- we moeten stoppen met betalen aan Brussel, aan de EU;
- we moeten van de oude politici af, dat zijn allemaal zakkenvullers.

                                          Geert Wilders

Waar heb ik dit allemaal eerder gehoord?
O ja! Van de club van Wilders!

UKIP wil voorkomen dat 29 miljoen Bulgaren en Roemenen het land gaan binnentrekken. Want die gaan natuurlijk allemaal profiteren van onze sociale voorzieningen. Zodra ze hier zijn, komen ze meteen in aanmerking voor een huurwoning (terwijl er woningnood heerst) en krijgen een uitkering. Volgens UKIP dan.
Uit eigen ondervinding kan ik zeggen dat dit volslagen onzin is: zie bovenstaand relaas.

Dat alle buitenlanders in Norwich boeven zijn, wil er bij mij ook niet in. In de straat wonen Turken, Polen en mensen uit Litouwen. Het is me inmiddels duidelijk dat die mensen allemaal een baan hebben en erg lange werkdagen maken.  

Ik zie het verband tussen lokale politiek en Brussel niet helemaal. Het enige dat ik kan bedenken, is dat Norwich - als de regering het slim zou aanpakken - in aanmerking zou kunnen komen om stimuleringsgebied te worden. In dat geval komen er miljoenen ponden (of Euro's) vanaf Brussel deze kant op.

                                          Lokale politici in gesprek op straat met de burgers

Inmiddels heb ik een aantal leden van de gemeenteraad leren kennen. Mijn vrouw kent er heel wat meer; vroeger is ze zelf erg actief geweest, stond zelfs eens kandidaat, maar werd op het nippertje verslagen.
Maar ik kan verzekeren dat het stuk voor stuk hardwerkende mensen zijn die altijd klaar staan voor de mensen die ze vertegenwoordigen. We hebben het al een paar maal persoonlijk mogen ondervinden.

Dus geen van de punten in het pamflet van UKIP spreekt mij aan.

                                          "Pothole" (gat) in de ringweg in Norwich

Al met al mis ik de punten in het pamflet waar de mensen hier zich druk over maken:
- de gaten in het wegdek, die autobezitters grof geld kosten wegens schade aan hun auto's (er wordt weinig reparatiewerk verricht wegens de bezuinigingen;
- de onveiligheid op de wegen in Norwich (relatief gebeuren er veel ongelukken); er zou een verkeersplan moeten komen;
- aanpak van de verloedering van de stad (achterstallig onderhoud wat steeds meer zichtbaar wordt en bedelaars op straat);
- de criminaliteit in bepaalde wijken (met grove bezuinigingen op de politiebegroting los je dat niet op). Het is een vervelend gezicht als er weer een auto te zien is met ingeslagen ramen;
- het gebrek aan verlichting 's-nachts in de wijken (er wordt bezuinigd op straatverlichting door de lantaarns uit te doen tussen 12 en 5 uur). Het geeft de mensen een onveilig gevoel om in het donker over straat te moeten gaan. In een 24-uurs economie draaien mensen ook 's-avonds diensten;
- parkeerbeleid: sommige straten kan je bijna niet doorkomen met een auto;
- verbetering van het openbaar vervoer: de stadsbussen hier zijn afdankertjes uit Wales, die in Norwich een tweede leven krijgen en het om de haverklap begeven.

Met een beetje nadenken kan ik met gemak meer punten toevoegen. Dat nadenken doet UKIP niet, zo te zien.

                                                                     Michelle Ho

De kandidaat van UKIP voor ons kiesdistrict is Michelle Ho. Ik wens haar geen succes!
===========================================================

Als Tourist in Norwich (4)

Vandaag 24 April 2013 was het een prachtige dag. Zo eentje waarbij je gewoon de deur uit moet.
En dus hebben we dat gedaan. Een doel is er altijd: er valt nog zoveel te bekijken in Norwich.
Dus met de bus op weg naar de binnenstad, gelukkig was hij heerlijk leeg en dus kon ik de rolstoel prima neerzetten. Bij halte Tombstone zijn we uit gestapt. Hier ken ik het inmiddels een beetje, dit is een heel mooi gedeelte van Norwich met als meest opvallende gebouw: de kathedraal.

We gingen er deze keer langs, op weg naar de rivier de Wensum. Je kan langs de kade een mooie wandeling maken op een dag als deze. En er is voorzien in bankjes met uitzicht op het water. We waren bepaald niet de enige mensen die langs de rivier wilden lopen en zitten. Op alle bankjes kon je wel iemand zien zitten.

Achter de kathedraal is een particuliere school en het is dan niet zo verbazend als je de scholieren op de sportvelden criquet ziet spelen.

De sport heeft nog veel geheimen voor mij. Een vriendin heeft al een poging gedaan om er wat van uit te leggen, maar ik snap er nog steeds niets van. Criquet-uitslagen zijn voor mij net zo mysterieus als de scheepvaartberichten op de radio.

Moe van al dat sport kijken besloten we om even een kleine stop te houden bij The Red Lion. We vonden een tafeltje met een prachtig uitzicht op de rivier.

Ik bestelde koffie en een cheeseburger. De koffie werd eerst gebracht. Ons tafeltje stond vol met wat vorige gasten hadden achtergelaten. De barman schoof het wat aan de kant zodat onze koffie er tussen kon. Pas na een  verzoek van mijn vrouw kreeg de man het idee om de lege borden en glazen weg te halen. "Tja, het is een populair tafeltje," kwam er wat schaapachtig uit. Maar we hadden in ieder geval wat ruimte. Maar nu viel des te beter op hoe smerig de tafel was. Dus toen de cheeseburger gebracht werd, verzocht mijn vrouw de tafel even schoon te maken. De man kwam warempel terug met een natte doek, die er even vluchtig overheen werd gehaald. Ach, het scheelde iets: je kon nu het metaal van de tafel weer zien.

De cheeseburger ging wel, gedachten over paardenvlees kon ik niet helemaal onderdrukken. Maar dat zullen we wel even zo houden. Helaas werd het geval begeleid door iets wat op vlaamse frieten leek. Grof gesneden, maar in de schil. De barman had nog aan ons gezegd dat we zout aan de bar konden krijgen. Deze service was me te machtig, ik liet de zout maar aan me voorbij gaan. Vooral toen de frieten een beetje vreemd van structuur leken. Volgens mijn vrouw krijg je ze alleen maar zo als je ze eerst kookt, dan frituurt en dan in de magnetron opwarmt. Ik besloot ze maar te laten rusten, ze hadden al genoeg meegemaakt!

                                                    Cow Tower

Op stap maar weer. Het eerste wat opviel was  Cow Tower. Dit massief stenen geval stamt uit 1398 en was een onderdeel van de verdedigingslinie rondom middeleeuws Norwich. Je zou verwachten dat dit een toeristische attractie is waar wat aandacht aan wordt besteed. Helaas is het van binnen een ruïne, in bezit genomen door een legioen vogels. Je kan zien dat er een trap naar de top gaat. Wat zou het een fijn punt kunnen zijn om een uitzicht over de stad te hebben. Helaas is de zorg voor dit monument opgehouden bij het plaatsen van het bordje met de naam en het afsluiten van de ingang met kettingen en hangsloten.

Naast de Cow Tower staat deze met kunst versierde boom. Deze installatie is in 2011 geplaatst; de kunstenaar hoopte dat het door insecten en vogels in gebruik zou worden genomen. Het lijkt erop dat dit nog niet is gebeurd: ik heb geen leven kunnen ontdekken. Maar bijzonder is het wel.

Een beetje verderop kreeg ik de kriebels bij het zien van alle bloemen die hier te bewonderen zijn. Prima foto-materiaal.

Even verder staat één van de oudste pubs van Norwich: The Adam and Eve.
Tja, daar kan je gewoon niet langs lopen. Ik haalde wat te drinken voor ons. Ik koos voor een Adnam's Southwold Bitter. Ik had gezien dat ze het hier op de handpomp hebben. En mijn keus was terecht: het beste wat ik in tijden heb gehad. Even genieten van deze heerlijke pint in het zonnetje; wat wil een mens nog meer.
The Adam and Eve bleek een toeristische attractie te zijn: een heel peloton toeristen van allerlei origine werd het terras op geleid. De Japanners bleven maar plaatjes schieten. Wellicht dat mensen in Osaka ons binnenkort kunnen bewonderen. De gids legde nog wel even iets uit: er is in Engeland geen tafelservice. Als je niet zelf je drankje haalt, zul je droog blijven staan. De toeristen hoorden het hoofdschuddend aan.

Het was tijd na de pint om weer eens terug te gaan: op naar de bushalte maar weer. Het was druk, na half vijf gaan de scholieren naar huis en veel mensen naar huis van hun werk of van shoppen. Ik zag mijn vrouw met afgrijzen naar wat mensen kijken. Het zag er inderdaad nogal onsmakelijk uit. Half ontblote bovenlijven met rete-geweien, vlinders, bloemen, sterren en overtollig vlees dat erbij hing.

In de bus stond een enorme kinderwagen op de plaats gereserveerd voor rolstoelen. De moeder stond erbij en lachte schaapachtig. We wachtten geduldig terwijl er achter mij een aardige rij wachtenden ontstond. Uiteindelijk zag de moeder kans om het slagschip dwars te zetten. En dus zat er niks anders op dan ook de rolstoel dwars te zetten. De wachtenden konden er nu overheen stappen. Ik besloot er maar naast te blijven staan, zou proberen de rolstoel niet om te laten vallen. Bij het zien van de bushalte van The Fat Cat Tap was ik het zat. We besloten om daar maar even bij te komen en dan verder maar naar huis te lopen.

                                          The Fat Cat Tap

Al met al was het een zeer goed besteedde middag!
======================================================