Deze galerie annex museum is in 1978 gesticht naar aanleiding van schenkingen in 1973 door Sir Robert en Lady Lisa Sainsbury van meer dan 300 kunstwerken aan de Universiteit van East Anglia. Het Centre is gevestigd in de Universiteit zelf.
(Het fortuin van de familie is vergaard door de supermarktketen met dezelfde naam. Momenteel zijn er 1.012 vestigingen in de UK.)
Op weg dus!
Bij het instappen in bus 11 vanuit onze wijk ben ik iets te haastig met onze plek te zoeken. In de bussen zijn bakken geplaatst om gebruikte kaartjes in te deponeren. Helaas is de bak in deze bus precies in het gangpad aangebracht en ik rijd hem er finaal af. Het ding blijkt met dubbelzijdig plakband te zijn bevestigd, dus echt schade is er niet. Wel ligt het ding op de grond en is de vloer nu bezaaid met gebruikte kaartjes. Een behuplzame mevrouw legt de kapotte bak op de zitplaats naast de rolstoelplek. Ik installeer eerst de rolstoel van mijn vrouw op de daartoe aangewezen plek en leg daarna de bak in het bagagerek. De chauffeur doet of zijn neus bloedt en rijdt gewoon weg.
Op Castle Meadow moeten we overstappen in een bus van lijn 25. De bus is leeg en de chauffeur geeft ons alle tijd om ons plekje in te nemen. Er is in deze bus een klapstoeltje naast de rolstoelplek. Wel zo gezellig!
Maar het blijkt een populaire lijn te zijn. In no time, na een paar haltes, zit de bus helemaal vol met voornamelijk studenten. Zoals altijd valt het me weer op hoeveel Japanse studenten er zijn.
Op een gegeven moment stapt er zeer jonge tienermoeder in met haar enorme slagschip van een kinderwagen. (Die dingen lijken met het jaar groter te worden!) Er is maar één rolstoelplek in de bus en dus parkeert ze haar Bentley kinderwagen naast de rolstoel. Ze ruikt naar een overvolle asbak en kan zo te zien niet ouder zijn dan 17 of 18 jaar.
De chauffeur heeft het allemaal goed bekeken en heeft duidelijk besloten dat het zo niet kan. Beleefd komt hij me vragen of ik mijn zitplaats niet wil opgeven zodat de kinderwagen dwars op die plek kan worden gezet. Dus uit het gangpad. Dat doen we. En ik sta dus gezellig naast moeder Marlboro in het gangpad heen en weer te zwaaien. De studenten kijken geïnteresseerd toe.
Gelukkig duurt het niet lang voordat de jonge moeder de bus verlaat en ik mijn oude plekje weer kan innemen.
En dan komen we aan bij het universiteitsterrein en na een paar haltes is de bus helemaal leeg. De chauffeur stopt ongevraagd op een volgende halte. Hij adviseert om vanaf daar te lopen; het uitstappen bij de halte die we eigenlijk zouden willen gebruiken, zou vrijwel onmogelijk zijn met een rolstoel. We stappen uit en hij komt ons achterna. Iets wat ik nog nooit heb meegemaakt: de buschauffeur maakt excuses omdat ik moest staan en bedankt me uitvoerig voor mijn bereidwilligheid.
Het is een kleine puzzel om bij het Sainsbury Centre te komen, maar we vinden het toch vrij snel.
De deuren van het Centre gaan automatisch open en recht tegenover de ingang zien we een balie waarop stapels folders liggen. Er is een groot bord bevestigd: het geeft aan dat je daar je kaartjes moet verkrijgen.
En er achter zitten een man en een vrouw. Uiteraard lopen we naar de balie; de vrouw zit te telefoneren en kijkt een beetje verwonderd. De man kijkt op van iets dat hij zit te lezen en vertelt ons dat er geen kaartjes worden verkocht. De entree is gratis.
In het kort geeft hij de route aan. Een groot deel van het Centre is afgesloten voor het publiek: het staat gewoon leeg; een ander deel is in gebruik als studieruimte van de universiteit. En er is een café aan het eind, volgens de man. Een koffiecorner verwacht ik.
De kunst in het centrum blijkt erg gevarieerd: ik zie schilderijen van onder andere Francis Bacon, Modigliani, Jacob Epstein; er zijn moderne sculpturen van kunstenaars als Henry Moore en allerlei zeer oude Aziatische en Zuid-Amerikaanse kunst (Maya en Inca-cultuur). Eigenlijk zie ik geen enkele lijn in het aanbod. Het staat allemaal door elkaar heen en veel van de oude beelden en beeldjes zijn in vitrines op voetstukken geplaatst.
Mijn vrouw vindt er niet erg veel aan. Dit is zeer zeker te verwachten als je bedenkt dat ze dus vanuit haar rolstoel de helft niet kan zien van het aangebodene.
We besluiten bij te komen van alle kunst in het café. We worden de weg gewezen door twee student-achtige types die op de grond liggen. Later blijken het medewerkers te zijn. Vreemd, maar ze waren wel vriendelijk.
In het café staat zeer duidelijk aangegeven wat je zoal kan drinken. Ik zie zelfs vijf soorten bier.
Enigszins verstopt zie ik dat ze ook etenswaren aanbieden en we besluiten eens wild te doen en een portie chips (frites) naast onze koffie te bestellen. Maar de jongen die onze koffie verzorgt, weet te vertellen dat er geen etenswaren meer worden verkocht. We zijn te laat: het is 10 over 3. De koffie is echter prima en het uitzicht ook.
Er is nog expositie gaande en we besluiten om deze "mee te nemen" in ons bezoek. We moeten met een lift naar boven. Er staat bij dat het zelfbediening is. Daarom druk ik op wat knoppen, maar er gebeurt niets. Na wat puzzelen en goed kijken, blijkt dat de lift al klaar staat. We moeten alleen door twee types deuren. Het is milimeter-werk, maar we krijgen de rolstoel de lift in en ook weer uit. De expositie is vrij klein: wat vroeg-modern werk van Mucha, Rietveld en dergelijke. Er staat zelfs een Rietveld-stoel en er hangt een grote foto van het Schröder-huis. Dus bekend terrein voor mij.
We hebben genoeg gezien en besluiten een afzakkertje te nemen in The King's Head.
Net op tijd komen we binnen: het begint vrijwel meteen daarna te stortregenen. We besluiten al heel snel om een Achelse Kluis Brune te nemen. Een fantastisch bier.
Het wordt nog gezellig ook. Met een paar van de gasten nog even zitten kletsen over het Centrum. Ze blijken er geen van allen ooit geweest te zijn. Verstandig als we zijn, laten we het bij één biertje. Inmiddels is de regen opgehouden. Op naar de bus!
De bushalte bestaat eigenlijk uit drie verschillende haltes en onze buslijn 11 staat nergens (meer) aangegeven.
We gokken dat we de eerste moeten hebben. Een blinde mijnheer weet ons te vertellen dat we goed staan. En het blijkt al heel snel dat hij gelijk heeft. Eigenlijk is er best een goede busdienst!
Als we instappen moet ik hardop lachen: het is onze oude bus. De kapotte bak ligt nog steeds in het bagagerek en de gebruikte kaartjes op de grond.
De rolstoelplek is ingenomen door een nog grotere kinderwagen dan de vorige die ons dwars zat. De ouders blijken nog een kindje te hebben, dat bij mijnheer op schoot zit. Het bord dat aangeeft dat deze plek bedoeld is voor rolstoelgebruikers kan ze niet erg interesseren. Ze doen hun best om ons niet te zien. Ik kan het me wel een beetje voorstellen. Ik zou ook niet weten waar ze naar toe moeten met hun slagschip.
We parkeren de rolstoel midden op het gangpad, zodat de mensen achter ons er overheen moeten klauteren. De chauffeur zit er niet mee: hij scheurt weg!
Al met al was het een zeer interessante middag!
==================================================
.jpg)
