Reizen met de rolstoel voor beginners (9)

Inmiddels zijn we al aardig doorgewinterde reizigers met de rolstoel. Het mag duidelijk zijn dat je met geduld en begrip voor de mensen die je helpen het verste komt.

Juni 2014 vliegen we weer eens vanaf London Stansted. Vanaf Norwich is het met een bus van National Express een uurtje of 3. Maar je hoeft alleen maar te zitten en de chauffeur brengt je wel. De bagage netjes in de bagageruimte en bij eventuele nood is er een toilet aan boord.
Als altijd komen we precies op de geplande tijd aan, met gebruikmaking van de lift komen we bij "Departures" waar we moeten inchecken.
Voor de balies zijn routes gecreerd met behulp van linten. Dat werkt prima, in de rij staan zit Engelsen in het bloed. Een exotisch uitziend stel, dat onder de linten doorkruipt, krijgt de wind van voren en zij gaan keurig terug naar hun plaats in de rij.

We hebben aangegeven dat we hulp nodig zullen hebben en die komt er meteen: we worden na het inchecken verwezen naar balie waar we de benodigde assistentie zullen krijgen. Ik geef aan dat we het grootste deel van de instapprocedure en de veiligheidsprocedure wel zelf kunnen. We krijgen nog een keer te horen hoe we bij gates moeten komen. Dat gaat hier met een shuttle-trein. De eerste moeten we helaas missen omdat hij te vol zit, maar bij de tweede is instappen geen probleem. Zoals altijd zijn we veel te vroeg en we drinken bij een van de koffiecorners een espresso.

Als het bijna tijd is om in te stappen, verschijnen een aantal mensen met hesjes die de mensen in rolstoelen naar het vliegtuig zullen brengen. Omdat het hier gaat om een goedkope vlucht (Pegasus-airline) zal er geen slurf zijn, maar een vliegtuigtrap. De rolstoelrijders en hun begeleiders worden per lift naar de begane grond gebracht. Daar staat een voertuig klaar met een soort laadbak. Er kunnen maar twee rolstoelen en een paar mensen op de lift naar die bak, in het Nederlands genaamd ambulift. Dus worden we een voor een omhoog gebracht. Het is niet het meest luxueuze wat ik ken, maar het werkt wel en de staf is uitermate geduldig en behulpzaam.

                                          De ambulift staat links op deze foto (ander vliegveld)

Als het tijd is voor het laatste vrachtje, hoor ik wat gekrakeel. De begeleidster van een stokoude mevrouw is zeer ontevreden dat ze zolang hebben moeten wachten en vindt dat ze nu als een soort vee worden behandeld. Het gaat van kwaad tot erger en ze eist de manager te spreken. Een van de mensen loopt naar de mevrouw toe. "Ik ben de manager en ik hoef verder van u niets meer te horen!" De mevrouw blijft echter door schelden dat ze het geen manier van doen vindt. Dan krijgt ze te horen dat ze de keus krijgt: Onmiddellijk haar excuses aanbieden aan de staf, of ze gaat uit de bak en kan dan dus niet meer mee. Ze kijkt naar de rolstoelrijders en hun begeleiders, blijkbaar zoekt ze morele steun. Die krijgt ze van niemand en ze besluit eieren voor haar geld te kiezen. Excuses worden aangeboden en we kunnen verder.

De bak wordt omhoog gebracht tot het niveau van de ingang van het vliegtuig en we kunnen naar binnen. Dan blijkt dat Pegasus niet handig is geweest met het verstrekken van de boarding-tickets. De rolstoelers zitten in het midden of achterin het vliegtuig. Zoals te verwachten duurt het een eeuwigheid voordat deze mensen eindelijk zitten. Ik zie sommige andere passagiers op hun horloges kijken. Ze hebben gelijk, we zijn al te laat; het vliegtuig had al een kwartier in de lucht moeten zijn. Maar dan eindelijk zit iedereen en taxiet het vliegtuig richting opstijgbaan. De vakantie kan beginnen!
================================================