We moeten en willen weer eens naar Engeland. Omdat lopen en dan vooral traplopen mijn vrouw een beetje te zwaar wordt wegens haar ziekte, besluiten we om het reizen met een rolstoel in het openbaar vervoer uit te testen.
We hadden vooraf vooral negatieve vooroordelen over het Britse railvervoer. Heel veel stations zijn immers een beetje middeleeuws qua inrichting en als er al eens een lift of roltrap is, dan is een bordje "Defect" niet ver weg.
Met de bus in Nederland gaat prima, de lift in Amersfoort is perfect.
De deur naar de voor de roelstoel geschikte coupé is niet moeilijk te vinden. In Amersfoort hebben we alle tijd om uit te zoeken hoe te handelen.
De rolstoel moet opgevouwen en tegen de wand gezet. Het lijkt niet helemaal logisch: hierdoor worden twee zitplaatsen onbeschikbaar gemaakt. Maar we zijn ,(gewezen) ambtenaren als we zijn, volgzaam en doen wat er staat. En we gaan op weg!
In Utrecht aangekomen blijkt ons gevoel toch te kloppen. Het stroomt vol, logisch want het is 6 uur 's-avonds en al heel snel zijn alle beschikbare zitplaatsen bezet en staan er al al aardig wat mensen. Een aantal kijkt spijtig naar de geblokkeerde plaatsen. Een man komt terug lopen en eist dat we de rolstoel anders zetten. Hij zegt dat hij rugpatient is en hij MOET zitten. De rolstoel wordt daarom dwars gezet en steekt nu vervaarlijk het gangpad op. Tussen Utrecht en Rotterdam Centraal wordt het daarom een soort horden lopen voor passanten. Wij kijken zelf erg onschuldig uit het raam als er mensen over de rolstoel struikelen, de man leest.
In Rotterdam wijst één van de bouwvakkers ons waar de lift is. (Inmiddels zijn ze volgens mij al 10 jaar aan het verbouwen.) Het is helemaal aan het eind van het perron.
En niet te herkennen als lift. Het is een dienstlift waar uitdrukkelijk bij vermeld staat dat gebruik alleen is toegestaan met bijstand van een NS-medewerker.
Deze is echter nergens te bekennen.
We besluiten om brutaalweg zelf de lift te bedienen. De lelijke afgebladderde zware deur zwaait vervaarlijk open als je hem open trekt. Sluiten moet ook met de hand. Hij schokt en bonkt een beetje, maar we belanden toch echt in de spelonken van het station. Aanwijzingen zijn er verder niet. We besluiten op goed geluk naar het andere eind van de vochtige ruimte te lopen. Er zijn meerdere van die lelijke deuren; het zullen vast allemaal liften zijn. Wij gokken er op dat de laatste ons naar perron 1 zal brengen. Het klopt ook nog!
In de Sprinter naar Hoek van Holland is een coupé gereserveerd voor rolstoelen en fietsen. Dit werkt prima. We zitten zelfs niemand in de weg.
Op en af de ferry naar Harwich blijkt totaal geen probleem te zijn.
De trein naar Manning Tree, waar we over moeten stappen evenmin, het is een soort Sprinter maar dan met toilet. Daar zijn de Britten dus minder zuinig in!
Op het station van Manning Tree verwachten we problemen: we moeten van het ene naar het andere perron.
Maar twee spoorwegmedewerkers snellen meteen op ons af. Er zijn twee oplossingen: zo'n beetje het station uit lopen en het spoor oversteken, of het tunneltje nemen naar het andere perron. We besluiten het tunneltje te nemen en één van de mannen pakt ongevraagd de rolstoel op en sjouwt hem voor ons naar het andere perron. Mijn vrouw kan dit stukje traplopen gelukkig nog wel aan.
Op het perron geeft de vriendelijke man ons wat aanwijzingen. We moeten de eerste klas in voor een zitplaats met de rolstoel. Hij wil ons daarmee ook wel even helpen. Zo te horen moeten we dit zelf aan kunnen, we bedanken hem daarom voor alles en laten hem gaan.
Als de trein arriveert, blijkt zijn verhaal te kloppen.
De heenreis verloopt kortom prima!
Twee weken later gaan we terug.
In Engeland en op de ferry verloopt alles wederom perfect.
Ook de Sprinter van Hoek van Holland naar Rotterdam Centraal levert geen problemen op. Zelfs een overvolle trein met veel fietsen in de coupé mag de pret niet drukken.
Op station Rotterdam Centraal weten we dus inmiddels waar de lift zich bevindt. Samen met 2 gezinnen met kinderwagens lopen we er naar toe.
Al mijn drukken op de knop van de lift mag niet baten: de lift komt niet. Één van de moeders drukt ook nog een keer: niets!
"Iemand heeft de liftdeur niet dichtgedaan beneden.", denkt ze. Waarschijnlijk heeft ze ervaring.
Mismoedig lopen ze weg. Hardnekkig druk ik nog een paar keer op de knop. Dat helpt natuurlijk niets.
We moeten dus met rolstoel en al de trap zien af te komen.
Mijn vrouw is toch wat moe, het traplopen gaat een stuk moeilijker. En ik merk dat mijn rug niet wil wat ik wil, hijgend komen we aan in de voetgangerstunnel. Hier zijn wel voldoende aanwijzingen en we lopen naar het andere eind. Onderweg komen we een NS-beambte tegen. Die bekijkt ons goed en ik kan hem bijna horen denken "Jullie hebben straks een probleem". Hij besluit om het niet zijn probleem te laten worden en loopt gauw door.
De trap op kost ons twee keer zoveel tijd als het afdalen. Maar we redden het en uitgeput maar voldaan wachten we op de trein naar Amersfoort.
We hebben nu dus prima vergelijkingsmateriaal tussen de UK en Nederland.
Materieel is het in Nederland normaal gesproken beter, maar de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Britten is onovertroffen!
=====================================================================
Daar kijk ik nu van op. Had altijd gedacht, dat gaat niet goed in Engeland. Mis dus. O ja, die vent met rugproblemen loog. Want zitten doet meer pijn dan staan. Meer gewicht op tussenwervels, zeg ik uit ervaring. Asociaal gedrag. Wellicht typisch Hollands? Wat dat betreft zijn Engelsen natuurlijk netter opgevoed. Zo zie je maar.
ReplyDelete