The Harvs brengen covers met een knipoog. Soms worden er vreemde medleys gemaakt. Zoals deze keer "Hotel California" van The Eagles dat naadloos overliep in "Barbie" van Aqua.
The Shed was inmiddels afgeladen vol en Ryan liep als vanouds te glimmen van genoegen. Ik zag al die bekende gezichten van vorige keren. De dansmeisjes (2 meisjes die door hun manier van dansen doen denken aan merels die wormen naar proberen te trippelen. En "the old grabber", onze bijnaam voor een wat oudere man die fijne gesprekken voert met meisjes en hun arm vasthoudt en dan per ongeluk uitschiet naar wat er achter zit. Of bij het dansen uitglijdt van de rug naar beneden. Hij komt er altijd mee weg. Ik weet zeker dat ik een knal zou krijgen. De meest opvallende man is Peter, het technische brein van The Shed. Zijn haar is aan de zijkanten weggeschoren, de rest draagt hij in een staart of als baard. Gecombineerd met zijn tuinbroeken ziet hij er altijd vervaarlijk uit. De artiesten hadden hun partner en kinderen meegenomen. Al met al, gezellig vol.
Jo had gehoord dat er nog een Nederlander aanwezig was. En jawel, ik werd voorgesteld aan Hieronymus. Hij kwam oorspronkelijk uit Den Bosch en woonde al 15 jaar tot volle tevredenheid in Norwich. Zijn vrouw bleek de fluitspeler/zangeres van Molly Hawk te zijn. We zouden haar later nog in actie zien.
The Cronchie Frogs speelden een steviger soort covers, zoals Rolling Stones nummers. Tot mijn pech speelden ze ook "Taxman" van the Beatles. Mijn tafelgenoten waren zeer bereid om flink naar mij te wijzen.
Dat was lachen geblazen, de zanger kwam later nog even vragen of het echt waar was en trok een vies gezicht.
Het volgende optreden was voor Molly Hawk. Ierse fluitmuziek, zeer in de smaak vallend bij Jo.
Ik heb er persoonlijk niet zoveel mee. Het fluitspel was wel erg knap, als voormalig blokfluitspeler (ahem) kan ik dat natuurlijk wel zien.
Dit soort muziek doet me altijd denken aan meisjes met lange indiase soepjurken die blootsvoets dansen in het natte gras. Na drie nummers begin ik altijd te hopen dat het snel voorbij zal zijn.
Het duurde deze keer niet erg lang voordat er weer gepauzeerd werd.
Toen was het weer de beurt aan The Harvs. Inmiddels was er door de aanwezigen al flink wat genuttigd en werden sommige mensen wat klef. De zanger van de Crochie Frogs was uitvoerig aan het zoenen met een oudere vrouw terwijl zijn vrouw wat verderop aan het dansen was met wat anderen.
Daar had hij ook wel zin in en dus besloot hij de tent te verbouwen. Onze tafel moest en zou weg en dan moesten wij maar verderop zitten.
Ik probeerde eerst nog de act van de domme buitenlander die het allemaal niet zo begrijpt. Helaas kom ik daar niet meer mee weg, zodat onze tafel dus toch naar buiten werd gesjouwd.
Het praten tegen de achterhoofden van onze vrienden stond ons wat tegen, maar je hebt wat over voor de goede zaak. Van Ryan kreeg ik ons laatste rondje.
Om ons heen kijkend met dit biertje kwamen we tot de conclusie dat het beste er wel vanaf was. Niet alleen van het publiek, maar ook van de musici. Die waren in hetzelfde tempo als iedereen aan het drinken.
Verder werd er steeds melancholischer gepraat over de komende sluiting van onze pub.
We besloten het voor gezien te houden.
Ik heb Ryan nog bedankt voor alles en toen gingen we op weg naar onze curry.
Alles op zijn tijd, nietwaar!
No comments:
Post a Comment