Monday 18 July 2011

Nooit op zondag!

Mijn vrouw Sarah heeft mij altijd bezworen: reis nooit op zondag met de trein in Engeland. In eerste instantie denk je dan: het zal wel een beetje meevallen. We hebben het even vol gehouden totdat we op een gegeven moment van Norwich naar Penzance in Cornwall moesten. Het was al een puzzel: had ik nog wel voldoende verlof om dit te kunnen doen?
Uiteindelijk waren we eruit. We zouden toch op een zondag samen op reis gaan en ik zou een paar dagen later alleen met de trein naar Exeter reizen en vandaar terugvliegen naar Nederland.

                                          Station Norwich

Het kopen van een kaartje op het station van Norwich was al een belevenis op zich. Omdat je te maken hebt met verschillende treinmaatschappijen moet je er op rekenen dat het kopen van een kaartje wel even zal duren.
We trokken er dus een hele middag voor uit. Dat bleek terecht omdat iedereen die bij de balie een kaartje moet kopen een ingewikkelde reis boekt. Drie mensen voor je betekent gewoon bijna een uur wachten op je beurt.
De mevrouw, die ons kaartjes wilde verkopen, ging volgens mijn vrouw nogal de fout in. Onze kaartjes zouden per stuk zo'n 50 pond duurder uitvallen dan wij verwachtten. Volgens deze mevrouw maakte de computer geen fouten. "Ja, maar u wel!", zei mijn vrouw. Ze vroeg haar het scherm naar ons toe te draaien en gaf haar gerichte opdrachten die ze gewillig uitvoerde. En jawel hoor, opeens waren de kaartjes nog goedkoper dan onze schatting. "Deze willen we wel!", riepen we samen. Ze werden geprint en klaar waren we.



De mevrouw had er rode konen van gekregen, voelde zich duidelijk opgelaten.
Mijn stiefdochter maakte het de mevrouw nog moeilijker. Ze wilde kaartjes omwisselen. In plaats van over twee weken wilde ze de volgende week op reis. De mevrouw wist hoe dat moest: ze moest gewoon nieuwe kaartjes kopen en daarna een schriftelijk verzoek indienen om de oude kaartjes te laten vervallen.
Daar was mijn stiefdochter niet van gediend. We waren dat uiteraard helemaal met haar eens. Je gaat toch iemand niet dubbel laten betalen!
Het liep hoog op en de mevrouw verliet na wat discussie huilend het kantoor.
Wij moesten er vandoor en misten daardoor hoe uiteindelijk alles door iemand anders werd opgelost.

                                          Station Stow Market
                                       
De zondag daarna moesten we al vroeg per taxi naar het station van Norwich vertrekken. In London moesten we immers op gereserveerde plaatsen in de Riviera Express (nachttrein) zitten en liggen. We hielden al rekening met enige vertraging en namen de allereerste trein. Het was begin januari, dus nog pikkedonker.
De reis begon niet voorspoedig, onze trein vanaf Norwich zou niet verder gaan dan tot Ipswich. Om in London Liverpoolstreet te geraken moest je in Stow Market de trein verlaten en per bus naar Marks Tey.



De bus bleek een zeer vervallen dubbeldekker te zijn die onheilspellende geluiden maakte. Ik verwachtte dat het ding elk moment uiteen zou kunnen vallen. Verstaanbaar kon je je niet maken. Jammer genoeg had ik geen oorkleppen bij me en was jaloers op mensen met een mp3-speler. Die hoorden nog iets anders dan de bonkende, schurende en rammelende geluiden.
Het leek eindeloos te duren, maar uiteindelijk kwamen we toch aan bij het stationnetje van Marks Tey. Vanuit de bus kon je niet anders dan naar het perron lopen. We voelden ons als gemankeerde hooligans. De reizigers waren allemaal vreemd stil. Het werd nog beklemmender op het perron. Rondom staan hoge lichtmasten die een ijskoud licht uitstralen. "Ik verwacht gewoon elk moment de SS-ers met herdershonden en knuppels om ons in bedwang te houden!", fluisterde mijn vrouw. Het was inderdaad een heel vreemde gewaarwording. De rillingen gingen over mijn rug en dat was niet vanwege de kou.

                                          Station Marks Tey

Het wachten leek nog langer te duren dan het in werkelijkheid was. Na ruim een half uur verscheen plotseling een trein vanuit het pikkedonker. We mochten er eerst 10 minuten naar kijken, toen werden de deuren ontgrendeld.
Alweer een onaangename verrassing! Blijkbaar was de trein gewassen terwijl de deuren of ramen niet dicht waren. Tot aan onze enkels zaten onze voeten in het water. Mijn respect voor de gemiddelde Brit steeg behoorlijk, tot nu toe had ik niemand horen mopperen. En ach, we kwamen inderdaad aan op station London Liverpool street.

                                           Kaart Underground London

Ik was blij dat mijn vrouw de puzzel van de Underground goed beheerst, van Liverpool street naar Paddington station ging vrij soepel. Wel valt je dan weer op dat lifts zo goed als altijd ontbreken op stations.

                                          Riviera Express

Op Paddington station was er een inmiddels bekend tafereel. De Riviera Express naar Penzance stond al klaar. Maar we mochten er niet in. Eerst een uur in het station doorbrengen voordat dat wel mocht.
Met een cornish pasty en een koffie viel het wachten nog wel mee. Er valt ook altijd wel wat te beleven op een station.
Ademloos hebben we het verwijderen van een prop papier aanschouwd. Het had heel wat voeten in de aarde voordat de juiste persoon de prop in de juiste afvalbak deed. Prachtig stukje inefficiency! Daar kan het ambtenarendom in Nederland nog wat van opsteken.

                                          Cornish Pasty

Op de trein was het aangenaam vertoeven in de bar. Lekker biertje voor het slapen gaan, altijd goed!

                                          Penzance

De volgende ochtend was het ontwaken iets minder. De stewardess bezorgde ons koffie. Op zich erg lekker, maar niet als de koffie over je wordt uitgestort. Allang blij dat het geen thee was, maar wegens een gebrek aan wasgelegenheid liepen we daarna wel als levende koffiedweilen rond.
Geurend en wel zijn we met de bus van Penzance naar Connors Down bij Hayle gereisd. Blij dat we daar konden douchen!

                                          Turnpike Inn in Connors Down

En: NOOIT MEER OP ZONDAG!
============================================================

3 comments:

  1. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  2. Echt een pracht verhaal!
    Maar terwijl jullie hier doorheen gingen moet echt een nachtmerrie geweest zijn.
    Die foto's erbij maakt het compleet en af.
    Jolanda

    ReplyDelete
  3. Schitterend verhaal. Zeker omdat ik treingek ben en daar hebbie er niet zoveel van in Braziliƫ, waar ik al 8 jaar woon. Nooit geweten van die verschillende treinmaatschappijen. Wat een gedoe, had graag mee gewild, is toch weer een ervaring die je niet zal vergeten. Hoe je er ook over denkt.

    ReplyDelete