ISA

Na een week wonen in het Verenigd Koninkrijk begin ik een echte Engelse burger te worden.
County Norfolk en City Norwich vonden mij al heel snel goed genoeg om Poll Tax en Council Tax te betalen. (Je kan dit het beste vergelijken met WOZ, provinciale opcenten en gemeentelijke belastingen.)
Verder ben ik al bij mijn nieuwe (Poolse) tandarts geweest. De beste man heeft een onuitsprekelijke naam en wordt daarom maar Matthew genoemd. Zijn voornaam lijkt daar in de verte op.

                                                       Voorbeeld van een council tax bill

Morgen ga ik voor het eerst naar mijn nieuwe huisarts (NHS-nummer meenemen natuurlijk).
Alle Nederlandse spullen zijn inmiddels in ons huis ingepast en ik vind mijn weg hier wel. Reizen met de bus is vergelijkbaar met de Nederlandse situatie. Er zijn wel verschillen: zo hebben beide een plateau zodat je met een rolstoel in de bus kan komen. In Nederland kan de chauffeur dit met een druk op de knop vanachter zijn stoel doen, in Engeland moet de chauffeur het met de hand uitklappen. Veel verschil maakt het niet: ze doen het gewoon niet. Tot nu toe heb ik éénmaal in Nederland en éénmaal in Engeland meegemaakt dat de chauffeur dit doet.

                                          Zo kan het dus

Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan de Coöp Bank. (Met de bus dus.) De bank houdt het midden tussen RABO-bank en ASN-bank. RABO-bank qua structuur en ASN-bank gezien haar integere bankieren (geen beleggingen in de wapenindustrie en juist veel groene beleggingen). Bij de Coöp Bank wilde ik een rekening courant nemen, een spaarrekening en een ISA (belastingvrije spaarvorm). En ik wilde weer een VISA-card. Die heb ik al een jaar of 20 en dat brengt zijn gemak met zich mee.
Maar VISA (UK) kende me niet en de computer (!) weigerde me te accepteren. "Computer says NO!"
De rekening courant en de spaarrekening (1,25% rente, dat gaat lekker snel!) waren geen punt.

Toen kwam de ISA aan de beurt. Tja, ik heb nog geen National Insurance Number. Dus zegt de computer weer tegen de behandelende bankmedewerker: "No way!" De vriendelijke jongeman ging het even aan zijn manager vragen en kwam een paar minuten later weer onverrichter zake terug.
We hebben het er verder maar bij gelaten. De jongeman had ons al meer dan een uur regels en voorwaarden zitten voorlezen. We waren al doodmoe en vroegen ons af waarom de info niet voor ons bezoek naar ons huisadres was gestuurd. Dan ben je wel wat sneller klaar. Maar goed, de jongeman zal het niet bedacht hebben.

Vandaag ben ik maar eens op internet gaan grasduinen.
En vond dus dat er voor een ISA maar 2 regels gelden:
1.Je moet in de UK wonen;
2.Je moet ouder dan 16 zijn.
Ik vond een telefoonnummer van de Britse belastingdienst. Maar eens even navragen hoe dat zit met dat nummer. Nee hoor, het was een hele domme vraag van mij; je hebt een National Insurance Number nodig.
Hoe dat te krijgen? De mevrouw aan de andere kant van de lijn gaf mij een nummer van Job Centre Plus.

Dus maar even Job Centre Plus gebeld. Nee, U krijgt geen nummer! U werkt immers niet. Zucht...
Uiteindelijk blijkt nu dat als ik opteer voor een Carers Allowance, ik in aanmerking kom voor een nummer.
En dat kan pas over een half jaar.
Ik kan alleen maar concluderen dat de regels dus niet volledig worden weergegeven op de websites van de Britse belastingdienst.
======================================================

Reizen met de rolstoel voor beginners (deel 7)

De reis van Amersfoort naar Norwich op 16 juli 2012 was voor ons een gedenkwaardige. Van nu af aan is er alleen nog maar sprake van één thuis en dat is dus in Norwich. We gingen dus op thuis aan.
Na de overdracht bij de notaris zijn we nog eenmaal in het Amersfoortse huis geweest. Ik wilde eigenlijk nog wat dingen aan de koper uitleggen en we wilden de kat ophalen.
Omdat de koper van het huis in Amersfoort liet voelen dat we beter meteen konden gaan met onze kat (haar allergie zal daar wel debet aan zijn geweest) gingen we al vroeg op stap.
Een apart reisgezelschap waren we wel, man achter rolstoel met echtgenoot die een kooi op schoot houdt met een kat erin. Henry was hartstikke braaf en rustig en ontlokte uitroepen van mede-reizigers zoals "Wat een lieve kat!"

                                          Henry in haar tijdelijke gevangenis

Alles ging voorspelbaar en dus prima. Zelfs de buschauffeur was redelijk geduldig en gaf ons de gelegenheid om de rolstoel fatsoenlijk neer te zetten in de bus. In de trein naar Rotterdam zaten we weer gezellig naast de wc; NS denkt blijkbaar dat dat een geëigende plek is voor gehandicapten. Helaas mankeert er niets aan de neus van mijn vrouw en ook niet aan de mijne. En gebruikers van dit toilet vonden het echt nodig dat we hun geuren konden opsnuiven. Maar inmiddels zijn we dit wel gewend en een deur sluiten kan ik ook.

In Hoek van Holland aangekomen bleek het weer stukken slechter te zijn geworden. Niet alleen regende het gestaag, nu was er ook een stevige wind bijgekomen. Snel vluchtten we de terminal van Stena Line in. Ik vroeg het nog even voor de zekerheid, maar het bleek waar: we moesten nog 3,5 uur wachten.

Om het wachten wat te bekorten besloot ik om bakjes kibbeling en blikjes drinken te halen bij de viswinkel aan het eind van het perron. Het was daar gezellig met allerlei half verregende mensen.

Zo te zien waren er vaste klanten bij; hun bestellingen kregen ze op een kartonnen bak en daarmee renden ze naar hun auto. "Doe je voorzichtig!" , was de standaard-kreet van de mevrouw achter de toonbank.
Dat was niet voor niets, zag ik al gauw. De bovenste stukjes kibbeling waaiden gewoon uit het bakje.
Voer voor de krijsende zeemeeuwen, die het gebeuren in de gaten hielden.
Ik kreeg gelukkig papieren zakjes om de bakjes en een plastic zak daar weer omheen.

Uiteindelijk gingen de 3,5 uur nog snel voorbij. Douane ging aardig vlot, Henry's chip werd met een scan gevonden en genoteerd op een groene kaart. De dagen tussen de datum van inenting en de dag van de reis werden met het vingertje op een kalender geteld. Alles was in orde.
Ik leverde nog het grootste probleem op. Met mijn baard van 4 dagen leek ik wat onbetrouwbaar. De marechaussee studeerde een paar minuten op het verschil tussen foto op paspoort en mijn tronie op dat moment. Zijn collega schamperde: "Jaja, mijn collega is erg zorgvuldig! Hahaha." De man gaf me wat geïrriteerd mijn paspoort terug.

Op de ferry was de kennel snel gevonden. Arme Henry was inmiddels helemaal murw en liet zich gewillig achter een stel andere tralies duwen. Ik gaf haar een bakje bronwater en zag haar tot helemaal achterin de kooi kruipen. Later zou ik op de monitor in onze kamer zien dat ze haar bakje water had omgekieperd.

Omdat de kibbeling nog maar een paar uurtjes achter de kiezen was, besloten we om niet te eten. Een biertje met bitterballen in de bar was afdoende om de resterende honger te stillen.
Voor ons zat een opvallend stel. Beide met donkerblond haar, zij erg mager en hij met een gezellige bierpens die over zijn broekriem hing. Zij zat aan het bronwater en hij aan een pint ijskoude Heineken.
Regelmatig kwamen er twee kinderen van een jaar of zes à zeven melden dat ze weer iets geweldigs deden.
Moeder ging af en toe mee naar het speel-gedeelte achter de bar. Dan hoorden we wat gebonk en bewonderende kreten van de moeder.

Vader liet zich niet verstoren, was erg druk met zijn telefoon in de weer en zijn aandeel in de conversatie bleef beperkt tot MMMMM. Een goedkeurend knikje kon er wel af toen hij een nieuwe pint kreeg.
Op een gegeven moment vond moeder het welletjes en zei dat ze de kinderen op bed ging leggen. MMMM.
Tikketikketik ging het verder, nu en dan een slokje erbij.
Een half uurtje later kwamen twee tieners naar zijn tafeltje, de bandana op het hoofd van het meisje kon niet verbergen dat ook zij net als haar broer vuurrood haar had. Ze kwamen vragen of Papa mee ging naar het winkeltje. MMMMM was het antwoord, begeleid met het schudden van zijn hoofd. En dus gingen de tieners maar weer weg.

                                                           Rood haar is niet lelijk

Pa schrok pas op toen hij een slok wilde nemen en het glas leeg was. Hij keek zoekend om zich heen.
En verliet toen ook maar de bar.

Na een nacht met een heel goede nachtrust ging ook de paspoort-controle in Harwich zeer voorspoedig. De groene kaart van Henry was afdoende. Haar paspoort werd niet gecontroleerd.
De reis van Harwich naar Norwich ging zoals altijd. De conducteur van de trein van Harwich naar Manning Tree hoopte nog wel dat hij onze reis kon bespoedigen en pleitte voor een snellere overgang over het spoor van perron 2 naar perron 3. Tevergeefs. En op zijn suggestie om eerst naar Colchester te reizen en vandaar naar Norwich zijn we niet ingegaan. Weliswaar heb je daar wel een lift, maar dat gemak gaat weer verloren met een half uur langere reistijd. Dan maar een half uur wachten op station Manning Tree.

                                          Station Manning Tree

Thuis aangekomen kon Henry bevrijd worden uit haar krappe kooi. Ze klom er erg voorzichtig uit.
Samen hebben we de voor- en de achtertuin verkend. En katten blijken dus net als olifanten een erg goed geheugen te hebben. Ook na vier jaar afwezigheid, wist ze alles nog precies te vinden!
Ongelooflijk!
=====================================================================