Van andere mijn-ongelukken in de wereld hoor je meestal niet zo veel. Er staan 5 regels op pagina 7 van de krant over tientallen doden in Chinese mijnen. Zo nu en dan sijpelen de woorden schandalen in verband met dit soort gebeurtenissen door. Een enkele keer leidt het tot een veroordeling.
Hoe vreemd is het dat er in de Nederlands kranten niets is gepubliceerd over een incident hier redelijk vlakbij. Vier mijnwerkers kwamen vast te zitten in een ondergelopen deel van een mijn in Wales, in Groot-Brittannië. Uiteindelijk zijn ze alle vier om het leven gekomen. Drie anderen konden nog net ontsnappen.
Er zullen ongetwijfeld lezers zijn die zullen denken: "Mijnen in Groot-Brittannië? Die waren toch allemaal door Margaret Thatcher gesloten?" Dat klopt helemaal; de staatsmijnen zijn inderdaad in de jaren tachtig van de vorige eeuw gesloten.
Maar er zijn particuliere mijnen operationeel gebleven. In 1992 waren er nog 85 open. In 1997 waren dat er nog maar 19 en thans zijn er nog maar 3 in bedrijf. De 3 "pits" zitten in de stijle oevers van de rivier de Tawe, een gevaarlijke situatie voor een mijn. Eén er van is de Gleision mijn waar het ongeluk gebeurde.
Het ongeval is dan ook typerend voor de mijnen in Wales. Ik heb wat foto's gevonden uit het jaar 2004. Je schrikt er gewoon van hoe primitief het allemaal lijkt. En als je leest hoe de mijn functioneert dan bekruipt je het gevoel dat de mijnwerkers eigenlijk in een soort doodskist aan het werk waren. Eigenlijk is er maar een gang die ze kunnen gebruiken. Alles moet daardoor heen. Er is maar één spoor waar alles overheen moet.
Er is een nooduitgang, maar die beschikt niet over een spoorlijntje. Bij nood moet men zich letterlijk uit de voeten maken.
Het treintje rijdt op diesel, de werkers moeten op sommige stukken de trein met mankracht vooruit bewegen.
Buiten staat een generator, een kantine, een machinekamer, een laadperron en wat versleten caravans waren de mijnwerkers slapen. In deze streek waar een hoge werkloosheid is, nemen de werkers het niet zo nauw. En de werkgever dus ook niet!
In Nederland zou mijnheer ARBO hier nooit en te nimmer zijn goedkeuring aan hechten.
Al met al is het niet verwonderlijk dat toen het water de mijnschacht inliep, de mijnwerkers als ratten in de val zaten. Er vindt momenteel een onderzoek plaats. Het zal mij niet verbazen als de verantwoordelijken er met een voorwaardelijke straf vanaf komen.
Vandaag lees ik naast het verhaal over deze mijn een ander verhaal.
Het gaat over de verdwenen pensioengelden van de mijnwerkers in Groot-Brittannië. Toen Margaret Thatcher premier werd, was er een welgevulde pot bestemd voor de pensioenen van de mijnwerkers.
Er mag wel wat tegenover staan als je met stoflongen en al met pensioen gaat.
Maar het liep anders voor de werkers. Thatcher regeerde in economisch barre tijden en had ook nog eens de Falkland-oorlog te financieren. Er werd besloten om de volle pot "af te romen" en het geld in de schatkist te laten vloeien. Toen Thatcher eindelijk aftrad waren de mijnwerkers blij, wat er over was van hun fonds zou vast wel door de Labour-regering worden gered.
Maar Tony Blair ging rustig door met de praktijken van Thatcher. Dagelijks verdween er een miljoen pond sterling uit de pot.
Het resultaat is dat de mijnwerkers nu recht hebben op 100 pond sterling per maand, zeg maar € 110 per maand, of ze nu stoflongen, gezond of overleden zijn. Meer zit er niet meer in het vat.
De nabestaanden van de 4 omgekomen mijnwerkers zullen dus ook nog eens met een fooi worden afgescheept.
18 januari 2013
Zojuist is bekendgemaakt dat de manager van de mijn, Malcolm Fyfield zal worden aangeklaagd wegens vier gevallen van dood door schuld. De mijnwerkers moesten werken in niet-goedgekeurde omstandigheden en er was op geen enkele manier voor hun veiligheid gezorgd. Ook de eigenaar van de mijn, MNS Mining Limited zal op deze punten worden aangeklaagd: het is hun hogere management, in de persoon van Fyfield, dat de overlijdensgevallen kan worden aangerekend.
Op 1 februari 2013 zal Fyfield voor het eerst voor de rechter moeten verschijnen.
