Reizen met de rolstoel voor beginners, deel 2

Voor onze vakantie in Turkije leek het ons goed om de rolstoel mee te nemen.
Het eerste deel, per auto naar Lang Parkeren bij Schiphol en het vervoer vandaar naar de vertrekhal was zeer soepel, zoals we al verwachtten.

Maar daar werd het lastiger: eerst stonden we al verkeerd opgesteld, stonden in een rij van een Duitse maatschappij. We wilden echter naar Izmir met Pegasus Airlines. Dat was dus een beetje zonde van de tijd, maar weer achter aansluiten in de rij. Er waren 3 balies open en het vorderde allemaal een beetje traag, dat zagen we meteen al. Geruime tijd stonden we helemaal achteraan en omdat alles aansloot, kon je dus niet meer voor of achteruit.
Een groep reizigers van middelbare leeftijd zag dat helemaal anders. Wij moesten aan de kant, ze moesten erdoor! Ik verzekerde het stelletje dat het vliegtuig nog lang niet weg was en dat wij geen kant op konden.
"Maar onze groep staat daar!", riepen ze in halve paniek. En inderdaad, aan de andere kant zagen we meer van deze types. Ze werden aangevoerd door een oudere man met een rood petje.

Toen wij 10 centimeter naar voren konden schuiven, zagen de bejaarden hun kans! Mijn vrouw werd in haar rolstoel naar voren geduwd, ten koste van mijn kuiten waar de voetsteunen in belanden. Maar zij bleken er inderdaad op deze wijze langs te kunnen.
Dat bleek weer een goed signaal voor een groep met bagagekarretjes met enorme koffers. Mijn vrouw werd met haar rolstoel als het ware gelanceerd. Ze zagen haar niet anders dan als een soort botsauto. En natuurlijk moesten mijn kuiten het daardoor ook weer ontgelden.
Inmiddels hoorden we de man met rode pet mopperen op de bejaarden die zich langs ons hadden gewurmd. "Maar jullie kunnen toch wel lezen!" , hoorden we hem roepen. Ze stonden inmiddels in een rij voor Alanya en moesten zich dus weer terug wurmen in de rij rechts naast ons.
Inmiddels was de boel toch een beetje op gang gekomen, centimeter voor centimeter schoven we naar voren.
Nieuwe verwikkelingen kondigden zich aan, van links was een nieuwe groep reizigers bezig om te ritsen. Zeker nog met het gevoel op de snelweg te zitten. De gelederen van onze rij bleven eerst redelijk gesloten, totdat een geblondeerde juffrouw met een weelderig decolleté zich vooraan in de strijd ging mengen. Hier kon men niet tegenop en plots stond haar groep vooraan. Terwijl ik hier commentaar op leverde tegen mijn vrouw, die nog steeds achter mij stond in haar rolstoel, werden wij op geniepige wijze gepasseerd door een mevrouw met zwart geverfd haar en haar partner, een man met een tondeuze-kop. Ik zag het pas toen ik me weer omdraaide.

Een mevrouw was inmiddels naast mijn vrouw komen staan. Ze boog zich voorover en bood aan mijn vrouw op een rustig plekje te parkeren. De toon waarop dit ging, gaf mij aan dat ze dacht met een aspirant-lid van de Josti-band te praten. Gelukkig verstond mijn vrouw haar niet.
Ik sprak de vrouw aan op de wijze waarop ze stond te praten, gaf aan dat ik niet begreep waarom mijn vrouw niet zou mogen inchecken. In plaats van zich kapot te schamen, bleef ze daarna naast me staan.
Vanaf rechts kwam een Turkse mevrouw luidkeels haar beklag doen over de trage gang van zaken. Na een tijdje was ik het gemekker zat, vroeg haar of ze nu echt dacht dit gezeur de boel zou versnellen.
Ze had last van haar rug, zei ze. Dat had ik inmiddels ook.

Eindelijk waren wij aan de beurt, ik vroeg mijn vrouw om naar voren te stomen. Ik was bang dat ik anders met de "behulpzame" vrouw op vakantie zou moeten.
Maar zo'n vaart bleek dat niet te lopen: de bagage-band bleek niet meer te werken. Alle baliemedewerkers gingen zich hiermee bemoeien. Uiteindelijk werd het opgelost.
De baliemedewerkers werden echter door een manager weggestuurd, ze moesten de boarding in het vliegtuig begeleiden. Een aantal niet-geüniformeerde mensen, ging achter de balies zitten met deskundige begeleiding van één geüniformeerde. De manager bleef de boel vanaf een afstandje waarnemen.
Maar we konden inchecken en na veel gevraag aan de deskundige medewerker kon zelfs de rolstoel worden ingeboekt. Aan ons werd meegedeeld dat we om 9:15 aan boord konden gaan. Als we daar als eersten zouden zijn, zou dat de boel verder versoepelen. Dan zouden we als eersten aan boord kunnen.
"Heel fijn!", zei ik, "maar het is 9:30!!" Er werd niet op gereageerd.
Om 9:45 kwamen we bij de gate aan en ging alles verder wel soepel: ik bleek zelfs beenruimte te hebben!

Op het vliegveld van Izmir werden we zeer voortvarend door een medewerker van Pegasus van het vliegtuig door douane, visa-kantoor en bagage-claim naar onze bus gereden. Ik moest hollen om hem bij te houden.
In de bus moesten we bijna een uur wachten. Gelukkig had de bus prima airconditioning.
De reden voor het oponthoud was dat één van de groep van de man met het rode petje  zijn koffer kwijt was. Er werd hun bezworen dat deze nog voor de bus in het hotel zou zijn. De groep ging de bus in en onze vakantie kon beginnen.

Terug ging alles zeer ordelijk. De Nederlanders stonden prima in de rij op vliegveld van Izmir. Enige wanklank was een Turkse mevrouw die meende alles te moeten volgen wat er met ons gebeurde. Omdat ze nogal een grote familie had en erg veel bagage, konden we amper wegkomen van de balie na ons inchecken.
Maar we werden als eersten in het vliegtuig geholpen door een vriendelijke medewerker van Pegasus.

Moraal van het verhaal: misschien zou Schiphol het inchecken wat meer moeten begeleiden. Zet wat hekken neer, laat wat meer afrasteringen het werk doen.

House of Lords (Hogerhuis)

De laatste tijd wordt meer en meer gesproken over afschaffing van de Eerste Kamer. Deze zou ouderwets zijn, niet echt democratisch gekozen en zou alleen maar een deel van het werk van de Tweede Kamer over doen.
In dezelfde periode viel mij een artikel op in de Volkskrant van 21 april 2011 over the House of Lords door Gert-Jan van Teeffelen. Hoofdmoot van het artikel was de verwachting dat David Cameron, de premier, een grrot aantal mensen uit het (politieke) leven in de adelstand zou laten verheffen om de heersende meerderheid van Labour te vervangen door een meerderheid van de Tories.
Mijn interesse was gewekt, het klinkt allemaal weinig democratisch in de oren. En dat voor de oudste democratie in de wereld.
Ik ben dus maar eens gaan vergelijken.

Allereerst onze Eerste Kamer
Ze stamt van 24 augustus 1815 toen België officieel aan de Nederlanden werd toegevoegd. Doel was de vestiging van een sterke staat om een eventuele nieuwe aanval vanuit Frankrijk (Napoleon) het hoofd te kunnen bieden.Dit maakte een nieuwe grondwet noodzakelijk. Het parlement van 55 leden werd toen gesplitst in een Eerste en een Tweede Kamer. Dit om de Belgen om te krijgen voor goedkeuring van de nieuwe staat.

Tot 1956 bestond onze Senaat uit 50 leden, daarna zoals bekend mag zijn uit 75.
Tot 1948 benoemde de Koning de leden voor het leven, daarna ontstond het huidige stelsel: eens in de 4 jaar kiezen de leden van Provinciale Staten de leden van de Eerste Kamer.
De leden komen eens per week, op dinsdag, bijeen.
Er worden wetsvoorstellen, die aangenomen zijn door de Tweede Kamer getoetst. Het is dan aan de Eerste Kamer om het voorstel te accepteren of te weigeren. En het is mogelijk om de betrokken minister te verzoeken een aanvulling te doen (novelle).

House Of Lords
Dit is een veel ingewikkelder verhaal.
De allereerste bijeenkomst die iets weg had van een parlement was al in 1295.
Maar vanaf de 14e eeuw wordt er geregeld vergaderd door The House of Lords. Eerst voor Engeland en vanaf 1706 voor Groot-Brittannië.
De leden hebben zitting op basis van hun erfelijke adellijke titel, benoeming door de Vorst of vanwege een zware positie binnen de Anglicaanse kerk.
De laatste groep bestaat momenteel uit 26 hogere bisschoppen van die kerk, de zogenaamde Lords Spiritual.
De Lords Temporal worden benoemd door de Vorst op voordracht van de regering.

In de oude tijd hadden alle Lords Temporal zitting vanwege hun erfelijke titel. Hier is in 2011 een eind aan gekomen. De leden die vanwege hun erfelijke titel zitting hadden, mogen nu 90 van hen kiezen in het Hogerhuis. Momenteel hebben nog 2 van deze mensen een hoge functie binnen het Huis. Zij worden niet in de telling meegenomen.
De meeste leden zijn tegenwoordig Life Peers. Dit zijn mensen die door de Vorst in de adelstand zijn verheven op voordracht van de regering. Dit kunnen mensen uit de politiek zijn, maar ook mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt in het maatschappelijk leven. Deze mensen zijn benoemd voor het leven.

Er is geen maximum aan het aantal leden. Het zijn er nu 830, waarvan er 38 nooit aanwezig zijn. Ze zijn met permissie (tijdelijk) afwezig. Leden dienen ouder dan 21 jaar te zijn en vanaf 1958 mogen ook vrouwen zitting hebben.
Heel soms levert the House of Lords een minister, zo'n afgevaardigde laat zich verkiezen in the House of Commons en vertrekt.
De macht is maar zeer beperkt; wetsvoorstellen worden nog eens getoetst, meestal in commissies.
Er mag 60 dagen over gedaan worden en behandeling mag ook maar beperkt worden aangehouden.
Het Hogerhuis heeft niets te vertellen over wetsvoorstellen die over financiën gaan.

Tot 2009 had het Hogerhuis nog een functie die overeen komt met die van onze Hoge Raad: hoogste beroepsmogelijkheid in de rechtspraak. Ook in de UK is er daarna een Supreme Court, net als bij ons.

Verder is opvallend dat voor een stemming maar slechts 3 leden aanwezig hoeven te zijn. Voor wetsvoorstellen is dat 30. Je vraagt je af wat de rest aan het doen is!

Een overzicht van politieke richtingen laat zien dat Labour de grootste groep vormt, dan volgen de Tories en dan onafhankelijken. Deze zijn met twee maal zoveel aanwezig als de Liberaal Democraten.
David Cameron zou het aantal Tories even zo groot willen maken als het aantal Labour-leden.

Inmiddels wordt heel voorzichtig geopperd dat het ook in de UK anders kan. Er wordt door Labour gesteld dat een Senaat met 300 gekozen leden prima zou kunnen werken.

Ik ben benieuwd!
==============================================================